's Nachts is alles anders

Weg van de bonkende bass vraag ik aan de uitsmijter: "Heb je iemand gezien die eruit ziet als een Italiaan?"
Hij kijkt me aan alsof ik de zoveelste crazy clubbezoekster ben.

"Nee, serieus" zeg ik "Ik ben iemand kwijt die uit Italië komt, en hier de weg niet kent"
"Hoeveel mensen denk je dat ik zie op een avond?" bast hij, maar hij lacht ook een beetje. Dat hoop ik tenminste te zien in zijn kleine glanzende ogen.

"Ja, ik weet het, raar" zeg ik
"maar het is al" - snelle blik op mijn mobiel "bijna 4 uur, misschien zie je hem nog, zeg maar dat ik naar hem op zoek ben"
De bewaker rolt met zijn ogen.
Ik kon het toch op zijn minst proberen.

Ik ga naar huis lopen. De geur van driehonderd mensen die tentamens van zich af dansen maakt me warm, al is het februari en ijzig koud. Ik loop verder, los, zonder dichte jas bedoel ik, ril een beetje nu. Niets gedronken maar wel koortsig gedanst. Heb mijn naam niet doorgegeven, noch telefoonnummer, besef ik me als mijn telefoon afgaat. Mar?

"Ja eh, ik sta hier met die jongen die jij kent. De bewaker heeft hem tegengehouden."

Rico is semi-boos als ik terugkom.
"Wat is dit! Heb je hem verteld dat ik eruit zie als een Italiaan?!"
Hij spreekt het uit alsof de Italiaanse nationaliteit iets verachtelijks is.
"Ja, dat ben je toch?" zeg ik voorzichtig
"En hoe moet 'een Italiaan'  eruitzien dan? Een pizza op zijn hoofd en the Godfather op zijn t-shirt?"
Ondanks alles moet ik giechelen. "Sorry" zeg ik. "Beetje naïef van me"

Maar ik heb hem wel mooi teruggevonden.