maandag 28 oktober 2013

... en soms liggen alle tegels los

past bij 'Soms valt alles op zijn plaats'


 Dat ik je mis en alle Muse-liedjes nu over jou gaan. 

Maar ik ben kwaad. Niet eens op die fietser, die me van het voetpad belt en een ziekte toewenst. Gewoon, soms zo kwaad dat jij dit blokkeert alsof dat simpel voor je is. Alsof je dat kunt doen. Wild doe ik de afwas. Ruigheid in een jaren 20 keuken. Ik haal mijn knokkels open. Gemeen, zo'n pijn.

Nee, wacht toch. Blijf nog even staan alsjeblieft. Echte woede is er niet, semi-boosheid helpt me niet. Missen: dat doet zeer. Je weet wel, als je bijna slaapt, of nu echt slapen moet.

Ik mag toch niet dromen over jou.

Of simpeler: als ik in college zit en niet vrolijk ben noch somber. Pas op de plaats omdat ik niet goed werken kan met jou in mijn achterhoofd. Schrik steeds als je binnen handbereik lijkt, wil tegelijkertijd niets liever dan je terugvinden.

Het goed uit "ik hoop zo dat dit nog goed komt" is te verschillend.
Te gedroomd.

Maar kom toch terug.

2 opmerkingen:

  1. En misschien ironisch genoeg blijven de eraan toegeschreven woorden passend, poëtisch. De korte oprechte constateringen, afgewisseld met het enige wat echt voelt, maar voor nu slecht woelt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo moeilijk, al die emoties en verlangens die elkaar zo tegenspreken. Onmogelijk uit elkaar te halen.

    BeantwoordenVerwijderen