Lieve lach

De beat klinkt zó lekker, ik kan gewoon niet stil blijven staan. Dans, dans, dans, het is alweer lang geleden dat ik het zo naar mijn zin had.

Een club kan ik deze bar niet noemen, maar ik ben tevreden, licht en gelukkig.

Mijn armen zijn gewichtloos. Ik was bijna vergeten dat ik zó van eindeloos, urenlang dansen, clubbing houd. Dat ik hardloop op muziek omdat het dan soms bijna als uitgaan voelt.

Stilstaand kijk ik rond. Ik ben de enige persoon die hier nuchter is, denk ik. Het geeft niet. Niemand is nog vervelend.

Simon wenkt me.
"Hè, je danst niet? Dat kan niet!"
Ik lach. Ik glimlach, want ik kan er niet mee stoppen zo blij. Vrolijk. Alles is lief. Ik ben nuchter en verder niemand. Maar ik ben nu tenminste iemand.

De wc is een klein hokje met een schuin dak. Zodra ik de deur dichtdoe, breekt het zweet me uit. Kleine puntjes mascara kleven aan mijn vingertoppen.  Ik ben al bijna 24 uur wakker. Over hoeveel patiënten heb ik vandaag een belangrijke beslissing gemaakt? Het is hier zo warm plotseling. Plakkerig benauwd.

Maar dansend onder de ventilator ben ik dat zo weer vergeten. Tijd voor water, cola, nog meer water. Ik krijg een zoveelste biertje in mijn handen geduwd. Zal ik deze opdrinken dan? Maar mijn reflexen zijn sterker, ik zet het bier aan de kant, lach, praat even en dans verder.

Simon danst met me. Joris' arm rust op mijn rug. Die andere jongen blijkt zo aardig te zijn, heel anders dan ik hem op de werkvloer had ingeschat.
Alles is zo lief. Ik hoef even helemaal nergens aan te denken.

Tot ik alles gegeven heb. Lampje brandt door - ik ga naar huis. Drie twee één. Deur dicht. Mijn voorvoet doet pijn met iedere stap, deze hakken zijn niet bedoeld om op te dansen. De gracht wiebelt voor mijn ogen - ik begrijp niet waarom of waarvan.
Slaapgebrek eist zijn tol. Ik kruip mijn kamer, mijn bed in. Koud, warm, slapen.

Liefst honderd jaar lang.