De littekentjes op je wangen.
Ik vertel je zomaar een geheim. Het waarom hierachter snap ik zelf ook niet zo goed.
Je luistert en je praat en zoals eerder weet ik niet of je nu tegen me praat, of het gewoonweg prettig vindt zelf veel te praten. Jezelf te horen praten, zoals velen voor en velen na je.
De 'winterse neerslag' is koud op mijn voorhoofd, ik zou écht eens een muts of haarband moeten kopen, mijn huid doet pijn - maar binnen is het hartverwarmend hoe je vertelt over sneeuw. Blij, kinderlijk enthousiast.
Laatst vertelde ik dit geheim ook al aan iemand anders. Zo'n belangrijk verhaal is het nu ook weer niet. Die doorstond de test niet. De reactie was perfect, als uit het boekje, toch bleek alle tijd met die persoon een vergissing te zijn. Het maakte me verdrietig, maar misschien had ik gewoon mijn voorgevoel moeten volgen. Achteraf is altijd makkelijker praten.
"Ik ben de jongste thuis," vertel je "ik kreeg alles wat ik wilde vroeger..."
"Je was een prinsje" lach ik, "gelukkig zie je dat zelf ook in"
Je ogen zijn kleine lichtjes in dit grote donkere klaslokaal. Er is niemand, openbare ruimtes zouden beter gebruikt moeten worden. Dit is toch prachtig 's avonds, zonder jou had ik dat misschien wel nooit gezien.
Een klein houten schoolbankje en een glazen flesje dat lemon soda heet. Het smaakt als zomerzon op een terras.
Is het heus? :D
BeantwoordenVerwijderenEn je voorgevoel volgen, dat klinkt als een goed plan. Dat heb ik ook gedaan, en uiteindelijk is het dan toch goedgekomen :)
Ook weer heerlijk geschreven trouwens!
Niet alles wat op internet staat, is waar ;-)
VerwijderenMaar er zijn veel lieve, inspirerende & mooie mensen in mijn omgeving, gelukkig.
Jammer... Maar goed van dat laatste :)
Verwijderen