Herinner mij

Je staat af te wassen.
Naast je op het aanrecht staat nog het plastic bakje met lichtgroen gekleurde druiven. Halfleeg, veel steeltjes vooral. Mijn grote strandhanddoek, waarop we hebben gezeten in het park, hangt over het traphekje.
Bestek afdrogen, messen bij messen, alles wegleggen. Ik vind elke minuut met jou fijn.

"Waarom liet je dat nou niet toe?" vraag je, oprecht geïnteresseerd.
"Omdat" begin ik aan een antwoord, maar ik zwijg als ik je snoet zie. Minstens net zo plagerig.
"Dat weet je best" zeg ik
"Dat weet ik helemaal niet" - en zelfs 2 x 365 dagen later zal ik me afvragen of ik inderdaad alles voor je had moeten spellen.
Het is stil.
"Waarom geef je hier nou niet gewoon eerlijk antwoord op?"
Je hebt lachkuiltjes in je wangen. Ik sla je zachtjes met de theedoek. "Gewoon!" Ik gedraag me als een kleuter, maar je kunt het hebben. Ik loop weg. Je hoeft mijn kleurende wangen niet te zien.
"Uit zelfbescherming" zeg ik, borden stapelend in de kast.
"Dat zou te eerlijk voor je zijn."
"Want?" zeg je.
"Ik vind je leuk. Maar dat kan ik toch niet zomaar zeggen."

Er komt geen antwoord, behalve dan je "kom eens?"
Je kust me, je handen zijn nog glad van afwaswater.
Ik kan me niet herinneren dat ik pas nog zo gelukkig was.


En ondanks alles, soms zo vaak, in het nu, het zoveel later
weet ik bijna zeker:
ik paste toch gewoon bij jou.