Gomorra explained - 3

Het is vast geen nieuws dat er mensen vermoord worden door de camorra: daar is alle angst op gebaseerd.

Nog geen week was ik in Napels en op 3 kilometer van mijn kamer werden er om 15.00 uur 's middags twee mannen vermoord. Ik woonde in de wijk waar het gebeurde. Gelukkig was ik rond die tijd niet thuis en ook niet buiten - ik las het de volgende ochtend, op de krantenvoorpagina's van de oude mannetjes op straat. Het was half acht 's ochtends, de dag na de afrekening.  Nog niet eens zo bloedheet, maar het angstzweet plakte op mijn rug.

Niet omdat ik bang was zelf vermoord te worden (tenminste, dat was niet mijn grootste angst, uiteraard was ze wel aanwezig) - maar bang om ooit zoiets te moeten zien. Misschien omdat ik veel wist, begreep, zag. En verdrietig: omdat ik begreep dat ik voorlopig niet het lef zou hebben journalist te spelen, of te worden, maar vooral ook een verdriet van het soort: wat-is-dit-verdrietig.

Ik heb vele angsten, schrijft Roberto Saviano in het boek de schoonheid en de hel, maar vermoord worden zit er niet bij.

Wat een held.
Want ik kan het hem niet nazeggen.

Laat me je het verhaal van Annalisa vertellen.
In 1990 wordt in de wijk Farcella in Napels een meisje geboren, Annalisa. Blondbruin haar heeft ze, en ze groeit op tot schoonheid van de buurt. Stiekem laat ze als 14-jarige een piercing in haar neusvleugel zetten - 'ik wist wel dat mama er de hele dag boos om zou zijn', schrijft ze in haar dagboek. Maart 2004, net na haar 14e verjaardag, is het tijd voor de eerste warme avond. Annalisa is met haar nichtje en een vriendin buiten, op straat. Ze luisteren muziek, flirten misschien met jongens, als er twee mannen, elk op een motor de straat inrijden. Met 'open vuur': ze schieten gericht op Salvatore Giuliano, een 20-jarige crimineel die op dat moment een hoek omrent en de straat inkomt. De vriendinnen van Annalisa ontkomen, duiken, misschien gaan ze op straat liggen of rennen ze naar binnen.
Een kogel raakt Annalisa in haar nek.
Een paar dagen later overlijdt ze, 14 jaar was ze, 14, een piercing en dromen om kapster te worden.

Ik heb Annalisa's geboortejaar. 
Omschrijven hoe bevoorrecht ik me voel, en hoe verdrietig ik voor haar ben: ik kan er niet aan beginnen.

Ik wil je trouwens nog iets vertellen: er is niets makkelijkers dan de camorra negeren. Ik schrijf niet om bang te maken. Je kunt heel gemakkelijk op vakantie naar elke willekeurige plaats in Italië en zeker ook naar Napels. De buitenwijk waar ik woonde is geen plaats voor toeristen, je vindt haar in geen enkel boekje - je zult er waarschijnlijk niet komen, dus. Volg alle spots van de Lonely Planet en er zal je niets overkomen dat niet op elke willekeurige vakantie kan gebeuren. Napels is pleinen, hitte, chaos, prachtig, afval, mozzarella, geschreeuw, straatjongetjes die om geld vragen. Goed, je redt je wat makkelijker als je Italiaans spreekt, maar echt, laat je niet bang maken en ga lekker zelf kijken :) Napels is geen frontlinie. Behalve de gevaren van elke grote stad (zakkenrollers, etc.), kan je eigenlijk niets gebeuren. Ga kijken. Neem een ritje in de Metro van de Zee en waan je in andere wereld.

Dan: juist omdat er niets makkelijkers is dan de camorra negeren, schrijf ik - om haar ongewilde faam te geven, opdat dat misschien een beetje helpt tegen haar woeste doen.
Ik wil niet een dozijn aan trieste verhalen leveren, het is niet mijn bedoeling mensen murw of bitter te maken - ik wil awareness creeëren, opdat wie vecht à la Saviano, niet vergeten wordt.

Wie bang is, sterft iedere dag - wie geen angst kent slechts één keer