Living like Larry - Groen, groener, groenst

Ik koop ongeveer 2 à 3 boeken per jaar, studieboeken niet mee gerekend. Het liefst tweedehands. Zo kocht ik mijn versie van Gomorra voor €3. Doorleefd kwam het boek bij me aan, maar het kon me weinig deren, want het verandert niets aan de inhoud. Inmiddels heb ik het al voor de derde keer uitgeleend, en mis ik het boek bijna een beetje.

Maar 3 boeken per jaar is natuurlijk niet voldoende. Daarom ben ik lid van de bibliotheek, waar ik behalve boeken soms ook DVD's haal. Eén van de boeken die ik in januari leende, was Groen, groener, groenst van Vanessa Farquharson.

Vanessa is journaliste bij de krant National Post in Toronto, als ze besluit dat ze groener wil gaan leven. Note: de Post staat bekend als één van de meest conservatieve kranten en op de redactie worden vooral grapjes gemaakt over mensen die het milieu willen beschermen ("Wat is erger, een hippie zijn of een blogger zijn?"). Ondanks het gevoel van sociale zelfmoord*, start Vanessa een blog en gaat er voor.

Waarvoor precies, weet ze nog niet helemaal - ze is nog nieuw in het groene hippie-gebeuren, maar daar geeft ze zichzelf een jaar de tijd voor.

Elke maand begint ze met een lijst van wat ze wil veranderen, van dag tot dag uitgewerkt. Dit was bijvoorbeeld de lijst van maart.

Van sommige acties is het nut niet meteen duidelijk, maar het levert vaak mooie anekdotes op. Vanessa bespreekt ook niet dag voor dag hoe ze haar jaar doorbracht, maar aan de hand van de lijsten kun je wel veel terugvinden.

"Maar misschien erger nog is de behoefte aan bevestiging. Op het moment dat ik bij de kassa aankom en de vraag 'papier of plastic?' trots beantwoord met: 'geen van beide, dank u, ik heb een tas bij me', ben ik bijna geschokt als de cassière niet goedkeurend naar me glimlacht en me een gouden ster geeft."

Dat maakte me wel aan het glimlachen - en bracht me tevens een leuke utopie bij: gouden sterren verzamelen, à la SuperMario, voor elke keer dat je ecofriendly gedrag vertoont. Mooi zou dat zijn.

Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik Vanessa af en toe een beetje naïef vindt. Tuurlijk, ze maakt een eigen compostbak en ze zet haar koelkast uit, dus ze doet zeker haar best. Maar in haar 'groene jaar' maakt ze een reis van 6 weken, door 3 werelddelen. Een vliegbelasting van ongeveer 9 keer rond de aarde. Omdat ze per se allerlei familie op wil zoeken. Het 'groene' tijdens deze vakantie bestaat eruit dat ze geen hotelflesjes shampoo meeneemt, maar haar eigen biologisch afbreekbare variant. 'Prima', maar schrijf dan niet: ik ben officieel klaar voor mijn eerste groene vakantie.

Gelukkig kaart ze ook veel nuttige dingen aan. Hoeveel er wel niet disposable is in de medische wereld, en wat te denken van alles wat uit de kast getrokken wordt bij een marathon? Heb je wel eens een parcours na afloop gezien? Duizenden plastic flesjes Gatorade en sponsjes, die door de wind worden opgetild en meegevoerd naar bos of zee. Bijzonder jammer, toch?

Het is ook grappig om iets te lezen uit Amerikaans oogpunt:

Dat viel me op in Europa: misschien roken en drinken de mensen hier teveel, eten ze kilo's vlees en scheiden ze niet zoveel soorten plastic als wij in Noord-Amerika, maar in feite leven ze duurzamer.

Groen, groener, groenst was voor mij één van vele boeken over mensen die 'een jaar lang' eens alles helemaal anders gaan doen. Op milieugebied was No Impact Man de vorige. Hij dacht eerlijk gezegd wat dieper na over milieukwesties en deed véél meer moeite, maar bleef tegelijkertijd menselijk. Zowel Colin als Vanessa zijn gewone mensen, die zonder achtergrond de milieukwestie ingestapt zijn. Mensen als ik, dus, hoewel ik in beide boeken het meeste al (her)kende. Mijn volgende boek wordt daarom een van een wetenschapper. Heat van George Monbiot wil ik nu gaan lezen. Als je daar ook benieuwd naar bent: wacht vooral niet op mijn review, want ik moet weer wachten tot ik dat boek kan lenen, bij wie dan ook ;-)


* Mij geheel onbekend. Ik word er blij van mijn Take5-netjes op de kassaband leggen en plastic afval weg te brengen. Echt! Ik ben het opgelaten gevoel kwijt (in ieder geval hierbij) - en waarom zou ik me ook opgelaten moeten voelen? Ik doe alleen maar goed door plastic te minderen, en niemand heeft er last van.