Het voetpad, volgestrooid met schelpenzand, knerpte onder hun schoenen. Het was één van de laatste mooie dagen dat jaar. De zon verwarmde Nina's schouders, die dankzij de wijd uitgesneden hals van haar trui bloot waren. Thijs praatte en wees ondertussen naar de koeien in de wei naast het pad. Hij vertelde en vertelde maar. Nina herinnerde zich hoe ze zijn hand had willen vastpakken, maar niet had gedurfd.
"Ik ben zo'n rotkind geweest, soms" had hij gezegd en ze had hem laten praten.
Over dagen als enig kind tussen ruziënde ouders, dagen als moederdag en vaderdag. Hoe hij wenste om opadag. Niet eens om een broertje of zusje. En hoe hij dan zorgde hoe die éne gezellige dag, hoe ook die verpest werd.
Dagen waarop hij dwars was geweest, waarop hij niet had gedaan wat zijn moeder zo graag had gewild. Samen wandelen, zoals zij nu deden. Een museum bezoeken. Pannenkoeken bakken. Gewoon iets sámen.
"Ik was vergeten hoe mooi het hier is," onderbrak hij zichzelf, kijkend naar de paarden naast hen. "Dit moet ik vaker doen, hier gewoon lópen. Alles uitzetten, mobiel thuislaten en gewoon gáán" In de verte klonk het gejoel van kinderen bij een kleine kabelbaan. Een jongetje schommelde hoog.
Had ze maar begrepen hoe hij zich alles aantrok. Ze had moeten zien hoe overdreven belangrijk hij zijn schuldgevoel maakte. Had voor hem moeten gaan staan (dat handje vasthouden had trouwens ook wel gekund) en op hem in moeten praten. Zonder stoppen, overtuigen. Speechen had ze gemoeten, argumenteren kon ze toch zeker wel? Had ze maar...
In plaats daarvan had ze haar schouders opgehaald. Meelevend. Soms geknikt. Beaamd. Wilde omhelzen - opnieuw niet gedurfd. Thijs was haar probleem, ze kon niet ook zijn problemen overzien.
Later haalden ze een ijsje. Thijs' stemming was omgekeerd, enthousiast alweer. Opgetogen. Hij betaalde voor haar. Ze had ongetwijfeld nocciola-ijs gekozen - ze at niets anders - maar ze kon zich er nog geen hapje of lik van herinneren. Alleen die steen in haar maag. Zij bleef langer stabiel dan hij, maar wel stabiel slecht zoals dat in het ziekenhuis heet. Het moeilijke slikken, de lastige vraag. Zijn koele handen op haar wangen. Dat wist ze nog wel.
Dat was toen, nu was hij weg. Het begon alweer bijna zomer te worden.
vrijdag 25 april 2014
maandag 21 april 2014
Fijne dingen (op de foto)
* Your Organic Goodness, oftewel: zo'n fruitbar van Just Nuts. Veel te duur voor mijn studentenbudget natuurlijk, maar voor één keer te leuk om te laten liggen. Kijk dat eekhoorntje! Approved by the IAHS** staat er achterop. IAHS? International Association of Healthy Squirrels :-)
* Eindelijk weer eens wat vrije tijd dankzij een lang Paasweekend.
* Hardlopen langs een akker, en dat er dan een haas parallel met je meeloopt, of eigenlijk meehipt, een beetje traag zelfs. Totaal niet schuw ook <3
* Het zonnetje. De blauwe luchten, zelfs als het koud is. Meer nog: het zonnetje in Utrecht, kijk dan.
* Deze epic (vega) burger naar recept van Maura eindelijk eens zelf maken. Spoiler: epic is niet overdreven, deze is echt superlekker!
* Grappige (kinderachtige) verjaardagskaartjes naar het buitenland sturen.
* De gebroken-hartjes-plant bij de buurvrouw.
* Appelsap drinken in de kroeg
* The Rosie Project - So funny & adorable.
* Eindelijk weer eens wat vrije tijd dankzij een lang Paasweekend.
* Hardlopen langs een akker, en dat er dan een haas parallel met je meeloopt, of eigenlijk meehipt, een beetje traag zelfs. Totaal niet schuw ook <3
* Het zonnetje. De blauwe luchten, zelfs als het koud is. Meer nog: het zonnetje in Utrecht, kijk dan.
* Deze epic (vega) burger naar recept van Maura eindelijk eens zelf maken. Spoiler: epic is niet overdreven, deze is echt superlekker!
* Grappige (kinderachtige) verjaardagskaartjes naar het buitenland sturen.
* De gebroken-hartjes-plant bij de buurvrouw.
* Appelsap drinken in de kroeg
* The Rosie Project - So funny & adorable.
vrijdag 18 april 2014
Boeken #13 - Amerikanah
Boeken lezen is één van de mooiste afleidingsmanoevres die er bestaat. Lezen geeft je zo'n uitvlucht van je eigen leven. Een goed boek sleept je mee een andere wereld in.
Dat is heel anders dan bij een tv serie, waarbij je al kijkend afgeleid wordt door opzichtige logo's, merken en reclames. Waar je ondertussen zelfs je telefoon bij kunt pakken. Door te lezen vorm je een nieuw beeld, creëer je een plek die niet bestaat. Als het boek goed is, wil je daarmee doorgaan en kun je het boek niet wegleggen (uitzondering zijn goede dramatische boeken, die soms wat zwaar op de hand kunnen worden). Lezen geeft je rust én nieuwe ideeën, en daarom blijf ik schrijven over boeken.
Amerikanah is zo'n boek dat je wel moet oppakken. Sobere kaft met een pakkende titel, die in blokletters geschreven is. Achterop een vrouw met prachtig haar. Grappig, want wat ik toen nog niet wist: dit boek gaat o.a. over haar en kapsels.
Schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie
Het boek gaat trouwens over van alles: blogs, liefde, ras, etniciteit, familie, kapsels, discriminatie, immigratie, integratie, Nigeria, Amerika, Engeland: het komt allemaal voorbij.
Hoofdpersoon is Ifemelu, een jonge Nigeriaanse vrouw, die naar Amerika vertrekt om te studeren. Ze laat haar grote liefde Obinze in Nigeria achter, maar vertrouwt er op dat hij ook snel naar Amerika zal komen. Het loopt anders.
"Later op de dag zou ze een e-mail naar Obinzes hotmailadres sturen:
Plafond.
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen. Ik kwam vandaag in het winkelcentrum Kayode tegen. Zelfs ik vind het stom klinken om nu sorry te zeggen dat ik nooit meer iets heb laten horen, maar het spijt me verschrikkelijk en ik voel me zo stom. Ik zal je vertellen wat er gebeurd is. Ik heb je gemist en ik mis je."
(blz 242)
Amerikanah is niet één van 'de beste boeken die ik ooit las', een criterium dat ik meestal gebruik vóór ik iets over publiceer op deze kleine blog in de oceaan der blogs wereldwijd. Daarvoor is het té beschrijvend. Wél is het een boek dat het verdient om gelezen te worden, dat gelezen moet worden, omdat het thema's aansnijdt waar je misschien nog nooit over na hebt gedacht.
"Zeg niet: 'Maar racisme is verleden tijd, de slavernij was lang geleden.' We hebben het over 1960, niet 1860. Als je een oudere Amerikaanse zwarte man uit Alabama ontmoet, herinnert hij zich waarschijnlijk nog dat hij van de stoep af moest omdat er een blanke passeerde."
(blz 350)
We kennen allemaal de verhalen van de vluchteling, maar kennen we ook het verhaal van immigrant, die misschien minder narigheid gezien heeft maar op wie net zo'n naar verhaal wacht in zijn of haar nieuwe thuisland?
En wat weet ik, blanke hoogopleide Europese vrouw, van de discriminatie die een niet-Amerikaanse zwarte vrouw in Amerika te wachten staat? Niets, zo bleek na het lezen van dit boek. En nu wel.
Wel lezen: als je geïnteresseerd bent in één van de vele thema's die het boek aansnijdt, maar vooral racisme in het hedendaagse Amerika, om te ontdekken waarom Ifemelu haar vriend Obinze de prachtige bijnaam Plafond geeft, om te weten hoe het is om Afrohaar te hebben ;-)
Niet lezen: tsja, het is nogal een dik boek... (maar lang niet zo dik als Shantaram!) - maar het leent zich er gelukkig goed voor af en toe pauze van te nemen!
Niet voor niets won het boek de Chicago Tribune Prize. De samenvatting die de uitgever geeft vind ik overigens niet heel adequaat, maar dat geeft niet. Hun tekstje heeft dezelfde bedoeling als het mijne: ga dit boek maar gewoon lezen.
Dat is heel anders dan bij een tv serie, waarbij je al kijkend afgeleid wordt door opzichtige logo's, merken en reclames. Waar je ondertussen zelfs je telefoon bij kunt pakken. Door te lezen vorm je een nieuw beeld, creëer je een plek die niet bestaat. Als het boek goed is, wil je daarmee doorgaan en kun je het boek niet wegleggen (uitzondering zijn goede dramatische boeken, die soms wat zwaar op de hand kunnen worden). Lezen geeft je rust én nieuwe ideeën, en daarom blijf ik schrijven over boeken.
Amerikanah is zo'n boek dat je wel moet oppakken. Sobere kaft met een pakkende titel, die in blokletters geschreven is. Achterop een vrouw met prachtig haar. Grappig, want wat ik toen nog niet wist: dit boek gaat o.a. over haar en kapsels.
 |
| Bron |
Schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie
Het boek gaat trouwens over van alles: blogs, liefde, ras, etniciteit, familie, kapsels, discriminatie, immigratie, integratie, Nigeria, Amerika, Engeland: het komt allemaal voorbij.
Hoofdpersoon is Ifemelu, een jonge Nigeriaanse vrouw, die naar Amerika vertrekt om te studeren. Ze laat haar grote liefde Obinze in Nigeria achter, maar vertrouwt er op dat hij ook snel naar Amerika zal komen. Het loopt anders.
"Later op de dag zou ze een e-mail naar Obinzes hotmailadres sturen:
Plafond.
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen. Ik kwam vandaag in het winkelcentrum Kayode tegen. Zelfs ik vind het stom klinken om nu sorry te zeggen dat ik nooit meer iets heb laten horen, maar het spijt me verschrikkelijk en ik voel me zo stom. Ik zal je vertellen wat er gebeurd is. Ik heb je gemist en ik mis je."
(blz 242)
Amerikanah is niet één van 'de beste boeken die ik ooit las', een criterium dat ik meestal gebruik vóór ik iets over publiceer op deze kleine blog in de oceaan der blogs wereldwijd. Daarvoor is het té beschrijvend. Wél is het een boek dat het verdient om gelezen te worden, dat gelezen moet worden, omdat het thema's aansnijdt waar je misschien nog nooit over na hebt gedacht.
"Zeg niet: 'Maar racisme is verleden tijd, de slavernij was lang geleden.' We hebben het over 1960, niet 1860. Als je een oudere Amerikaanse zwarte man uit Alabama ontmoet, herinnert hij zich waarschijnlijk nog dat hij van de stoep af moest omdat er een blanke passeerde."
(blz 350)
We kennen allemaal de verhalen van de vluchteling, maar kennen we ook het verhaal van immigrant, die misschien minder narigheid gezien heeft maar op wie net zo'n naar verhaal wacht in zijn of haar nieuwe thuisland?
En wat weet ik, blanke hoogopleide Europese vrouw, van de discriminatie die een niet-Amerikaanse zwarte vrouw in Amerika te wachten staat? Niets, zo bleek na het lezen van dit boek. En nu wel.
Wel lezen: als je geïnteresseerd bent in één van de vele thema's die het boek aansnijdt, maar vooral racisme in het hedendaagse Amerika, om te ontdekken waarom Ifemelu haar vriend Obinze de prachtige bijnaam Plafond geeft, om te weten hoe het is om Afrohaar te hebben ;-)
Niet lezen: tsja, het is nogal een dik boek... (maar lang niet zo dik als Shantaram!) - maar het leent zich er gelukkig goed voor af en toe pauze van te nemen!
Niet voor niets won het boek de Chicago Tribune Prize. De samenvatting die de uitgever geeft vind ik overigens niet heel adequaat, maar dat geeft niet. Hun tekstje heeft dezelfde bedoeling als het mijne: ga dit boek maar gewoon lezen.
vrijdag 11 april 2014
Living like Larry - Happy whales
Je zou het bijna missen, maar tussen al het nare nieuws van de afgelopen weken zat ook een positief bericht. Goed nieuws voor walvissen: Japan moet stoppen met de walvisjacht!
Walvissen? Hebben die het ook al moeilijk dan?
Helaas wel. Jagen op en vangen van walvissen is al sinds 1986 verboden, behalve als het 'voor wetenschappelijk doeleinden' is. Japan heeft altijd slim gebruik gemaakt van die dekmantel. Ondertussen verdwijnt het walvisvlees wél in dure sushi, walvisbiefstuk en schoollunches voor kinderen in Japan en Korea...! Ook Noorwegen en IJsland jagen nog op walvissen. Jaarlijks worden er zo'n 1000 walvissen op lugubere manier gedood. Daarnaast zijn er zo'n 300.000 walvissen die verstrikt raken in netten en al worstelend sterven.
Walvisjacht, daar deed Nederland ooit toch ook aan mee?
Klopt. Walvisvangen is iets historisch. In de 17e eeuw vingen Nederlanders ook 'volop' walvissen. De walvissen leverden walvistraan, wat gebruikt werd in leerlooing en wolbewerking. Let wel, er waren toen nog niet zulke moderne schepen! Er werd dus ook lang niet zoveel gevangen als nu.
Wat is er eigenlijk mis met het doden van walvissen?
Tsja. Om bij het begin te beginnen: walvissen zijn geen vissen, maar zoogdieren. Voor veel mensen maakt dat al een groot verschil: mensen zijn immers ook zoogdieren. Voor wie toch graag walvisvlees zou eten: het is behoorlijk ongezond. Door de verontreinigde oceanen en bio-accumulatie kan het vlees o.a. kwik en dioxines bevatten. Kwik is erg giftig en kan schade veroorzaken aan nieren, hersenen en zenuwen.
Daarnaast gebeurt het doden van de walvissen onnodig gruwelijk. Er worden hiervoor explosieve harpoens, wat een behoorlijk bloederig tafereel oplevert. Bovendien zijn veel walvissoorten inmiddels bedreigd in hun bestaan, terwijl walvisvet voor ons geen onmisbaar product is. En ondertussen zijn walvissen bijzonder slim: qua intelligentie kan je ze vergelijken met orang-utans en olifanten. Redenen genoeg om deze prachtige dieren in hun waarde te laten, lijkt me.
En nu?
Nu is walvisjagen dus officieel ook voor Japan verboden. Japan heeft aangegeven zich daarbij neer te leggen. Het effect daarvan moeten we afwachten tot volgend jaar, want de walvisjacht is dit jaar al voorbij. Misschien naïef, maar ik vind dit zeker een positief bericht. Zelfs al legt niet iedereen zijn 'wapens' neer, het brengt ons zeker een stapje in de goede richting!
Meer weten?
- Achtergrondinformatie van WSPA & Greenpeace
- IFAW: De bekende internationale dierenorganisatie heeft de toffe campagne Meet Us, Don't Eat Us; om walvisvlees overal ter wereld van het menu te krijgen.
- Sea Shephard is een ietwat agressieve maar zeer daadkrachtige organisatie die op zee walvistankers probeert tegen te houden. Met succes.
Walvissen? Hebben die het ook al moeilijk dan?
Helaas wel. Jagen op en vangen van walvissen is al sinds 1986 verboden, behalve als het 'voor wetenschappelijk doeleinden' is. Japan heeft altijd slim gebruik gemaakt van die dekmantel. Ondertussen verdwijnt het walvisvlees wél in dure sushi, walvisbiefstuk en schoollunches voor kinderen in Japan en Korea...! Ook Noorwegen en IJsland jagen nog op walvissen. Jaarlijks worden er zo'n 1000 walvissen op lugubere manier gedood. Daarnaast zijn er zo'n 300.000 walvissen die verstrikt raken in netten en al worstelend sterven.
Walvisjacht, daar deed Nederland ooit toch ook aan mee?
Klopt. Walvisvangen is iets historisch. In de 17e eeuw vingen Nederlanders ook 'volop' walvissen. De walvissen leverden walvistraan, wat gebruikt werd in leerlooing en wolbewerking. Let wel, er waren toen nog niet zulke moderne schepen! Er werd dus ook lang niet zoveel gevangen als nu.
 |
| Walvis gooit bootje van walvisvaarders om. Afbeelding uit "An account of the Arctic regions with a history and description of the northern whale-fishery" van W. Scoresby, 1820; via deze site. |
Wat is er eigenlijk mis met het doden van walvissen?
Tsja. Om bij het begin te beginnen: walvissen zijn geen vissen, maar zoogdieren. Voor veel mensen maakt dat al een groot verschil: mensen zijn immers ook zoogdieren. Voor wie toch graag walvisvlees zou eten: het is behoorlijk ongezond. Door de verontreinigde oceanen en bio-accumulatie kan het vlees o.a. kwik en dioxines bevatten. Kwik is erg giftig en kan schade veroorzaken aan nieren, hersenen en zenuwen.
Daarnaast gebeurt het doden van de walvissen onnodig gruwelijk. Er worden hiervoor explosieve harpoens, wat een behoorlijk bloederig tafereel oplevert. Bovendien zijn veel walvissoorten inmiddels bedreigd in hun bestaan, terwijl walvisvet voor ons geen onmisbaar product is. En ondertussen zijn walvissen bijzonder slim: qua intelligentie kan je ze vergelijken met orang-utans en olifanten. Redenen genoeg om deze prachtige dieren in hun waarde te laten, lijkt me.
En nu?
Nu is walvisjagen dus officieel ook voor Japan verboden. Japan heeft aangegeven zich daarbij neer te leggen. Het effect daarvan moeten we afwachten tot volgend jaar, want de walvisjacht is dit jaar al voorbij. Misschien naïef, maar ik vind dit zeker een positief bericht. Zelfs al legt niet iedereen zijn 'wapens' neer, het brengt ons zeker een stapje in de goede richting!
Meer weten?
- Achtergrondinformatie van WSPA & Greenpeace
- IFAW: De bekende internationale dierenorganisatie heeft de toffe campagne Meet Us, Don't Eat Us; om walvisvlees overal ter wereld van het menu te krijgen.
- Sea Shephard is een ietwat agressieve maar zeer daadkrachtige organisatie die op zee walvistankers probeert tegen te houden. Met succes.
vrijdag 4 april 2014
Ik mis je
Je hoofd schuin, je stem akelig dichtbij
schor
"Denk je dat echt?"
verbaasd soms
Over hoe klein ik mezelf maak -
of dat maak jij er van.
Maar snap je dan niet hoe makkelijk dat is?
En zie je niet hoe vaak je dat zelf doet?
Meer dan ik misschien nog,
voor mij is het niets nieuws.
"Bijna" is het antwoord op
"Huil je?"
Je antwoordt, en misschien snap je het echt,
"Ik voel het"
Facebook toont me genadeloos
wat ik wil, van jou, al had het nu echt over moeten zijn
plantjes, ideeën, blij zijn voor jou,
geluk is delen en ik ben snel tevreden
berichtjes, een kleedje in de zon,
nog één groene druif
Ik mis je - elke dag.
Ik kan het niet verfijnder benoemen.
schor
"Denk je dat echt?"
verbaasd soms
Over hoe klein ik mezelf maak -
of dat maak jij er van.
Maar snap je dan niet hoe makkelijk dat is?
En zie je niet hoe vaak je dat zelf doet?
Meer dan ik misschien nog,
voor mij is het niets nieuws.
"Bijna" is het antwoord op
"Huil je?"
Je antwoordt, en misschien snap je het echt,
"Ik voel het"
Facebook toont me genadeloos
wat ik wil, van jou, al had het nu echt over moeten zijn
plantjes, ideeën, blij zijn voor jou,
geluk is delen en ik ben snel tevreden
berichtjes, een kleedje in de zon,
nog één groene druif
Ik mis je - elke dag.
Ik kan het niet verfijnder benoemen.
Abonneren op:
Posts (Atom)