Boeken #13 - Amerikanah

Boeken lezen is één van de mooiste afleidingsmanoevres die er bestaat. Lezen geeft je zo'n uitvlucht van je eigen leven. Een goed boek sleept je mee een andere wereld in.

Dat is heel anders dan bij een tv serie, waarbij je al kijkend afgeleid wordt door opzichtige logo's, merken en reclames. Waar je ondertussen zelfs je telefoon bij kunt pakken. Door te lezen vorm je een nieuw beeld, creëer je een plek die niet bestaat. Als het boek goed is, wil je daarmee doorgaan en kun je het boek niet wegleggen (uitzondering zijn goede dramatische boeken, die soms wat zwaar op de hand kunnen worden). Lezen geeft je rust én nieuwe ideeën, en daarom blijf ik schrijven over boeken.

Amerikanah is zo'n boek dat je wel moet oppakken. Sobere kaft met een pakkende titel, die in blokletters geschreven is. Achterop een vrouw met prachtig haar. Grappig, want wat ik toen nog niet wist: dit boek gaat o.a. over haar en kapsels.

Bron

Schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie


Het boek gaat trouwens over van alles: blogs, liefde, ras, etniciteit, familie, kapsels, discriminatie, immigratie, integratie, Nigeria, Amerika, Engeland: het komt allemaal voorbij.

Hoofdpersoon is Ifemelu, een jonge Nigeriaanse vrouw, die naar Amerika vertrekt om te studeren. Ze laat haar grote liefde Obinze in Nigeria achter, maar vertrouwt er op dat hij ook snel naar Amerika zal komen. Het loopt anders.

"Later op de dag zou ze een e-mail naar Obinzes hotmailadres sturen:
Plafond.
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen. Ik kwam vandaag in het winkelcentrum Kayode tegen. Zelfs ik vind het stom klinken om nu sorry te zeggen dat ik nooit meer iets heb laten horen, maar het spijt me verschrikkelijk en ik voel me zo stom. Ik zal je vertellen wat er gebeurd is. Ik heb je gemist en ik mis je."
(blz 242)























Amerikanah is niet één van 'de beste boeken die ik ooit las', een criterium dat ik meestal gebruik vóór ik iets over publiceer op deze kleine blog in de oceaan der blogs wereldwijd. Daarvoor is het té beschrijvend. Wél is het een boek dat het verdient om gelezen te worden, dat gelezen moet worden, omdat het thema's aansnijdt waar je misschien nog nooit over na hebt gedacht.

"Zeg niet: 'Maar racisme is verleden tijd, de slavernij was lang geleden.' We hebben het over 1960, niet 1860. Als je een oudere Amerikaanse zwarte man uit Alabama ontmoet, herinnert hij zich waarschijnlijk nog dat hij van de stoep af moest omdat er een blanke passeerde."
(blz 350)

We kennen allemaal de verhalen van de vluchteling, maar kennen we ook het verhaal van immigrant, die misschien minder narigheid gezien heeft maar op wie net zo'n naar verhaal wacht in zijn of haar nieuwe thuisland?
En wat weet ik, blanke hoogopleide Europese vrouw, van de discriminatie die een niet-Amerikaanse zwarte vrouw in Amerika te wachten staat? Niets, zo bleek na het lezen van dit boek. En nu wel.


Wel lezen: als je geïnteresseerd bent in één van de vele thema's die het boek aansnijdt, maar vooral racisme in het hedendaagse Amerika, om te ontdekken waarom Ifemelu haar vriend Obinze de prachtige bijnaam Plafond geeft, om te weten hoe het is om Afrohaar te hebben ;-)
Niet lezen: tsja, het is nogal een dik boek... (maar lang niet zo dik als Shantaram!) - maar het leent zich er gelukkig goed voor af en toe pauze van te nemen!

Niet voor niets won het boek de Chicago Tribune Prize. De samenvatting die de uitgever geeft vind ik overigens niet heel adequaat, maar dat geeft niet. Hun tekstje heeft dezelfde bedoeling als het mijne: ga dit boek maar gewoon lezen.