Bron
In 1999 maakten Maarten Schmidt en Thomas Doebele een documentaire over kinderen in Dhaka, hoofdstad van Bangladesh. Ze filmen de kinderen in hun sloppenwijk, waar ook een schooltje is: Ebrahimpur. Alle kinderen werken, maar daarnaast kunnen ze gratis naar dit schooltje om te leren lezen en schrijven. De school wordt betaald door BRAC (Bangladesh Rural Advancement Committee).
Veertien jaar later vragen Maarten en Thomas zich af, hoe het zou gaan met de inmiddels jongvolwassenen die ze toen filmden. Ze zoeken ze opnieuw op. De kinderen van toen, nu begin twintig, krijgen de beelden terug te zien. Ontroerend, mooi. Ze vertellen wat ze bezighoudt nu, wat ze hebben gehad aan hun scholing, hoe hun toekomst er uit zal zien...
Deze documentaire laat eerlijk zien hoe het er aan toegaat, zonder hard te worden. Zonder armoede als wapen in je gezicht te gooien. Hier geen vliegen die over het gezicht van een magere straatjongen lopen, maar een trotse kledingverkoper die een monkey cap laat zien. Het laat inwoners van een sloppenwijk en adolescenten uit golfplatenhuisjes openlijk praten. Zonder te schreeuwen hoe verschrikkelijk het is.
Kinderen die jarenlang al hard gewerkt hebben krijgen een stem. Jarenlang gewerkt al: op een leeftijd waarop wij soms nog besluiten te beginnen met studeren. Ze komen voor de camera. Zoals ik zei: zonder hartverscheurend te worden.
Het gaat ook over relaties, daten en trouwen in Bangladesh. Eigenlijk toont de film ook 'gewoon' een kijkje in een andere cultuur. Het gaat niet alleen over armoede - en daardoor valt ze juist wel op, maar elegant. Dat waardeer ik. Het hoeft niet altijd pijnlijk rauw te zijn. Dit maakt deze documentaire des te eerlijker. Een aanrader!
Kijk de documentaire hier. Het is niet nodig om het eerste deel ook te kijken. Misschien leuk, maar de makers laten je de stukjes uit de oude documentaire meekijken, dus je mist niets.
Enjoy!
Oooooh ik kende dit nog niet, ik ga zo meteen kijken!
BeantwoordenVerwijderen