Voor even

Op de stoep ligt een Bonuskaart, tussen een eerste kastanje en opgekrulde herfstbladeren in.

Ik wil hem oprapen, maar het is een losse. Dat maakt me bijna verdrietig: alsof iemand dat zo besloten heeft. "Ik haal hem van mijn sleutelbos en laat hem ergens achter. Alleen, zodat terugsturen geen zin meer heeft." Er is niets wat ik kan doen. Alles aan het stukje plastic schreeuwt namens de vorige eigenaar. Ik wil je niet, IK WIL JE NIET.

Misschien maakt de Bonuskaart me alleen verdrietig omdat ik dat wil.
Ik zoek je afwijzing, want dat maakt het makkelijker je te verlaten.

'Ik ga jou geen reden geven,' zeg jij. 'Ik ga hier niet over liegen'

Je schuift je arm onder mij. Eerlijker kan niet. Kijk, hoeveel lijken we wel niet op elkaar. Ik vind je zo verschrikkelijk lief - en ik jou ook.
Maar je doet me pijn, ik stomp je zachtjes uit machteloosheid, het is als een film - maar voor één keer wil ik niet dat mijn leven een film is.

Dit was de mooiste en fijnste manier om je uit mijn leven te zetten.

Maar zo verdrietig.