Het blijft moeilijk dit echt te geloven, maar: het hoeft niet allemaal perfect te zijn. De baan die hebt. Het huis dat je koopt. De manier waarop je duurzaam probeert te zijn. De manier waarop je in vrede probeert te leven met je naasten en jezelf.
Soms is wat we uitleggen aan anderen, niet wat we toepassen op onszelf. Een voorbeeld. Grote beslissingen vind ik erg moeilijk. Ooit moest ik kiezen of ik (weer) een studentenkamer zou gaan huren, of een 'studio' (in een huis van een echtpaar). De huur verschilde enorm: als ik me niet vergis was de studio bijna drie keer zo duur. Maar dan kreeg ik, inmiddels een jaar afgestudeerd, tenminste wel een eigen badkamer en keukentje. Had ik daar niet altijd zo naar verlangd?
Ik bezichtigde de studio, en deed er enthousiast over - zoals ik tijdens al mijn bezichtigingen deed, je wil toch niet je eigen glazen ingooien? Nog de volgende avond werd ik gebeld door de makelaar: de eigenaren hadden de klik bij mij gevoeld, ik leek hen de ideale volgende bewoner! Wat fijn, zei ik, en ik dacht: ja, het wordt tijd dat ik écht op mezelf ga wonen. Het contract zou worden opgesteld. Inclusief dikke eenmalige bonus (sorry, 'contractkosten') voor de makelaar.
Toch bleef ik malen over het besluit. Ik tekende de papieren nog niet. Het ging over zoveel geld elke maand, en het contract zou minimaal een jaar zijn. Ik ben niet gierig, maar over het algemeen wel zuinig. Dat lijkt een beetje samen te hangen met duurzaamheid: als je het eenmaal aangeleerd hebt goed na te denken over elke aankoop, laat je veel makkelijker kledingstukken in de winkelrekken hangen. Het wordt bijna moeilijker iets wel te kopen dan iets niet te kopen. Juist omdat je probeert niet te veel spullen nieuw aan te schaffen, of spullen te kopen die je niet nodig hebt leer je het kopen een beetje af. En op zo'n manier zuinig zijn is best fijn want, hoewel fair fashion nu eenmaal (terecht) duurder is, koop je zo'n fantastisch kledingstuk dan weer zonder schuldgevoel omdat je gespaard hebt, en is de cirkel rond. Iedereen, of beter gezegd: al je interne principes, blij.
Behalve ik, toen, daar.
Ik voelde me bezwaard dat ik zo moeilijk liep te doen, maar...
straks zou dat geld ineens elke maand alsnog verdwijnen. Naar twee mensen die eigenlijk hun zolder gewoon goed verhuurden. Veel tranen maar weinig uren later verkoos ik de kamer boven de studio, tot irritatie van de makelaar: "de anderen zijn al afgebeld!". Lag ik niet wakker van, maar wat een proces was het.
Wat een proces is en blijft het, soms, om uit jezelf naar boven te halen wat je echt wilt. Om je diepe verlangen op te durven te graven, terwijl het strijdig is met de (zogenaamde?) normen en waarden van de maatschappij die je op je gelegd voelt: je bent student-af, het is tijd voor een eigen plek! Je gaat toch niet weer in een studentenhuis wonen?
Want lang verhaal kort: ik wist al vanaf het begin dat ik liever in die kamer ging wonen, dan op die nepstudio op zolder. Ik was alleen bang voor de mening van anderen, voor wat hoort. En dat terwijl ik er op zoveel andere vlakken toch geen moeite mee heb het anders te doen dan anderen. Misschien juist daarom.
Het studentenhuis waar ik vervolgens ging wonen was prima. Ik genoot er van de betegelde tuin, ik had moeite met de rokende huisgenootjes. Niet perfect, maar prima. En dat mag gewoon, kiezen voor een oplossing die 'wel prima' is. Of je nu student bent of al héél lang afgestudeerd.
Zulke beslissingen maak ik gewoon. Zelden perfect. Maar meestal wel prima. Nu nog oefenen op die tranen.
