Metro, bus & trein

De bus is halfleeg en rijdt ons langs de zee. "Zeg niet dat het openbaar vervoer hier niet goed is!" zeg ik tegen de twee liefsten die me hier even zijn komen opzoeken. Voor €3,6 alle bussen en metro's mogen gebruiken, de hele dag lang. De zon schijnt al fel om half 9 's ochtends en ik zie de aarde, terra, waarover Horatius schreef... Terra felice. In het park, vernoemd naar Virgilius, vind ik schaduw.

"De mensen lezen niet meer," zegt de oude man naast me op het houten bankje. Hoe oud zou hij zijn? Door zijn zongebruinde huid is het lastig te zeggen. "Iedereen op tv, allemaal afgestudeerd: ze kunnen nog niet eens werkwoorden gebruiken!"

Hij schudt zijn hoofd. Om hem gerust te stellen, vertel ik dat het in Nederland niet veel anders is.
"Iedereen moet maar studeren!" zegt hij "...en we komen ambachtslieden tekort..."

"Ja, ons land is mooi" vervolgt hij
"Jammer dat het bewoond is door duivels. Maar de natuur compenseert veel."

Een-en-tachtig was deze meneer. Gepensioneerd docent, met het hart op de goede plaats, misschien wat extreme idealen.

's Middags neem ik mijn woorden over openbaar vervoer terug. Met de drukte in de bus is het binnen warmer dan buiten en er gaat slechts één metro per uur mijn kant op. Stampvol is ze en met mijn blanke huid en blauwe ogen val ik direct op. Kleine jongetjes fluiten, zingen zelfs - tot ergernis van de rest van de metro.
Ze praten in zo'n zwaar dialect dat ik het niet volgen kan - en dat wil ik ook niet, op dit moment, met de arm van deze 13-jarige puber om mijn stoelleuning. Ik schuif iets opzij
ma quando finisci?! klinkt het boos naast me - een vrouw aan de andere kant van het gangpad spreekt de jongetjes boos toe. Ze beginnen naar haar te fluiten, maar stappen gelukkig een halte eerder uit.

Mijn halte is al thuis. Steeds meer mensen zwaaien terug.

Ik leer zoveel: over mensen, geloof, verlangen-dat-ook-af-kan-nemen, maar ook over afval en cultuurverschillen. Bella betekent eigenlijk niks meer, en toch glimlach ik elke keer. Praatjes maken is zo leuk, maar niet iedereen wil. Armoede is er écht. Ik krijg ideeën - zoveel, wil bijna naar huis om ze waar te maken.