Tranen glijden over mijn verbrande wangen. Hoezo: mijn zonnebril ervoor? Wat maakt mij mijn eer nou uit - ik ben tóch geen Italiaanse.
Als je op de rotsen slaat door de stroming, zo merkte ik, voel je onderwater bijna niets. Dat je bloedt, je rug onder de sneeën zit en een blauwe plek zich vormt op je dijbeen: je merkt het pas op als je jezelf optrekt aan de steiger. Niet meer de beschermende koelte van zout zeewater om je heen hebt. Dan pas begint dat rode spoor echt te lopen en je rug te kloppen.
Pas dan ineens prikt het zout, als je je geschaafde hand naar je mond brengt.
Twee heel verschillende zoute vloeistoffen: tranen en zeewater.
Twee heel verschillende 21-jarigen: de jongen die op zijn dertiende de middelbare school verliet, en ik - in alles het tegenovergestelde.
Er zijn diverse dingen in de wereld die ik niet snap, waar ik graag meer over wil weten; misschien zelfs een basis van het begrijpen over kan schrijven. Gomorra, bijvoorbeeld, daar zal ik zeker nog meer over vertellen. Terwijl ik me liet vertrappen, ontdekte ik één ding waar ik niet meer over wil leren, helaas wel zal moeten: waarom mensen elkaar zoveel pijn doen.
En er is een hand op mijn schouder, die zegt vraag God om advies, hij zal je antwoorden
Iemand leest voor: 'je hebt mij gezocht; en Ik heb me laten vinden [...] Ik zal je opwachten met open armen'
Het is één avond nadat ik Italië en haar bewoners heb uitgemaakt voor alles wat lelijk is. Ik meende het niet, maar elke keer dat ik mezelf herhaalde, leek het dichterbij de waarheid te komen. Zo graag zou ik willen dat het zwart-wit was, dat mensen stempeltjes hadden: nu lieg ik, nu vertel ik de waarheid.
Zo graag zou ik willen dat er voor mij geen onoverbrugbare cultuurverschillen bestonden.
Teleurstelling in jezelf is niet bitterzoet. Het is om op te spugen, obscene gebaren naar te maken: niet binnen te houden - zo brandt het als te sterke drank. Wie fouten herhaalt, staat die nog wel open voor correctie?
Ik weet het niet. Mijn buurman stampt een kakkerlak dood op zijn balkon. Jongeren hangen uit de ramen of flaneren op straat. Meisjes schrijven de namen van hun geliefden op de muren - en strepen ze twee weken later door.
Niemand weet het hier.
Ik weet niet in hoeverre het fictief is, maar je hebt de sfeer prachtig beschreven. Ik vind de tweede alinea het mooist.
BeantwoordenVerwijderenDe laatste stukjes (terwijl ik reis) zijn helemaal niet meer fictief, dus: yes iemand vindt mijn leven mooi! ;-) Dankjewel voor het compliment!
BeantwoordenVerwijderenik vind t wel mooi opgeschreven, maar niet per se mooi (alles wel goed daar?)
BeantwoordenVerwijderenAh well, mensen doen elkaar pijn. Als je je inlaat met de verkeerde... tja; dan misschien extra veel. Maar gelukkig bestaan er ook mensen die je hart lichter maken, waarover ik een andere keer weer zal schrijven.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi geschreven, mooie beeldspraak.
BeantwoordenVerwijderenCultuurverschillen lijken mij ook heel lastig, wat op zo'n plek heel normaal is doet jou misschien pijn... Aan de andere kant, zoals je zelf al zegt, heeft het ook zijn mooie aspecten :)