2. Camorra & spullen
Er is geen product, of het nu om stof of plastic, speelgoed, hamers, schoenen, schroevendraaiers, bouten, videospelletjes, jasjes, broeken, boren of horloges gaat, dat níet deze haven passeert. [...] De haven van Napels alleen al krijgt 20% van de waarde van de textielimport uit China te verstouwen.
[Gomorra - Roberto Saviano, p. 12]
In de enorme haven van Napels is het komen en gaan van containers, vooral uit China en vooral textiel. Geschat wordt dat 60% van de Chinese producten niet de controles in de haven van Napels doorgaat, en zo de belasting ontduikt, voordat het naar winkels in heel Europa wordt gebracht. Zo komen wij aan onze goedkope kleding, vissticks, plastic bekertjes: alles. Hoe precies de camorrabazen hierin verweven zijn, is mij niet duidelijk (maar dat lijkt me dan ook heel waardevolle kennis). Wel duidelijk: door geen belasting te betalen verdienen de Italiaanse en Chinese handelaren grof geld, en blijft onze kleding goedkoop.
Wat ik grappig vind: de manier waarop je de camorra een (kleine) stop kunt toeroepen, is dezelfde als wat ik al toe probeer te passen in mijn Living like Larry stukjes. Namelijk: geen goedkope, herkomst-is-onduidelijk-mogelijk-kinderarbeid-en-gif-involved-kleding kopen.
"In 2005 heeft de antifraudedienst van de douane 24.000 jeans bestemd voor de Franse markt in beslag genomen, 51.000 voorwerpen afkomstig uit Bangladesh waarop stond Made in Italy; en ook ongeveer 450.000 poppetjes (Barbie, Spiderman) plus nog eens 46.000 plastic speeltjes, met een totaalwaarde van 36 miljoen euro." [Gomorra - Roberto Saviano, p. 16]
De handel loont, zoveel is duidelijk. Eén invalactie is maar een klein verliesje. Het hoofdstuk 'Angelina Jolie' vertelt een, verhaaltechnisch gezien prachtig, maar triest verhaal over de mode uit Napels. Ik zou het graag samenvatten, maar voel alsof ik daarmee onderdoe aan de stijl (en het werk) van Saviano.
In Italië is het strijden tegen de Chinezen, die alles goedkoper (en slechts iets middelmatiger) namaken: óók in high fashion. Oók de merken. Shockerend, of niet dan? Dat zelfs wanneer je een Italiaans merk koopt (welk wordt niet genoemd in het boek, maar gezien Jolie neem ik aan dat we het over Prada, Gucci, Versace etc. hebben), je blijkbaar een kleermaker met een salaris van €600 per maand niet eens écht helpt. De Italiaanse merken betalen pas als het werk geleverd en goedgekeurd is. Dus maar bidden dat niet in de tussentijd een Chinees het werk beter doet.
Misschien is dit de wereld van werk, of mode, die ik niet begrijp. Maar ik wil er in ieder geval niet aan meedoen.
Maar denk je dat de Italiaanse merken hun opdrachten tegelijkertijd aan Italiaanse en Chinese kleermakers geven om maar te kijken welke het beter doet?
BeantwoordenVerwijderen"Iemand doet een voorstel, en noemt de tijd en de prijs die hij denkt waar te kunnen maken. Als zijn voorwaarden worden geaccepteerd is hij niet de enige overwinnaar. Zijn voorstel is een openingsbod dat de andere ondernemers kunnen proberen te overtreffen. [...] Maar slechts één van hen wordt betaald bij aflevering van het werk."
VerwijderenHelaas, ja dus. Iedereen die de race aangaat krijgt de stoffen. Wie het snelst de hoogste kwaliteit levert krijgt ook het geld.
Bron, uiteraard: Gomorra - Roberto Saviano, p. 38
VerwijderenTypisch, je zou niet zeggen dat dat de meest goedkope manier is toch? Maar blijkbaar wel dus :(
VerwijderenDit klinkt allemaal zo onwerkelijk. Ik vind het zo raar dat ik hier nog nooit van gehoord heb (en ik zal vast niet de enige zijn). Ik kan me gewon niet voorstellen dat dit echt gebeurt, ik dacht dat onze wereld toch wel wat beter in elkaar zat.
BeantwoordenVerwijderenIk vind je stukjes hierover waanzinnig interessant en leerzaam, dus ga er vooral mee door.