Geluk is flintertjes goud

   ●●    Bloemetjes aan mijn tomatenplantjes    ●●    Zonnestralen op het treinperron waar je staat te wachten     ●●    Pizza van Vesi    ●●    Elke dag nóg een beetje langer licht    ●●    Hard werken, en dan een paar dagen vrij     ●●     Bomen in roze bloei     ●●     Een ijsje met pistache-amandelsmaak     ●●     dat het goed gaat     ●●     Collega's die attent zien wanneer een opmerking te straf is en daar op terug durven komen     ●●     Velden of bermen met klaprozen, boterbloemen, herderstasje en kamille     ●●     Roodgelakte nagels omdat dat (heel soms) kan     ●●     3 uur volpraten met een vriendinnetje dat ik tijden niet zag
 

    ●●     Charlotte's Web lezen     ●●    Op tijd de juiste diagnose     ●●     Gratis cappuccino onderweg (want: vertraging)       ●●     Love Actually kijken omdat Hugh Grant zo leuk is     ●●     Vogeltjes die fluiten als ik wakker word     ●●     Mezelf herpakken     ●●    Zomaar een NRC.next meekrijgen van de jongen op straat, zonder het abonnementverhaaltje aan te horen. Zelfs inclusief leuke lach.     ●●    Een kleine bloem in een schattig potje cadeau krijgen     ●●    Lieve verzoekjes     ●●    Pannenkoeken eten met mijn mama     ●●    Een haasje in een weiland     ●●   Zomerse avondluchten

Herinner mij

Je staat af te wassen.
Naast je op het aanrecht staat nog het plastic bakje met lichtgroen gekleurde druiven. Halfleeg, veel steeltjes vooral. Mijn grote strandhanddoek, waarop we hebben gezeten in het park, hangt over het traphekje.
Bestek afdrogen, messen bij messen, alles wegleggen. Ik vind elke minuut met jou fijn.

"Waarom liet je dat nou niet toe?" vraag je, oprecht geïnteresseerd.
"Omdat" begin ik aan een antwoord, maar ik zwijg als ik je snoet zie. Minstens net zo plagerig.
"Dat weet je best" zeg ik
"Dat weet ik helemaal niet" - en zelfs 2 x 365 dagen later zal ik me afvragen of ik inderdaad alles voor je had moeten spellen.
Het is stil.
"Waarom geef je hier nou niet gewoon eerlijk antwoord op?"
Je hebt lachkuiltjes in je wangen. Ik sla je zachtjes met de theedoek. "Gewoon!" Ik gedraag me als een kleuter, maar je kunt het hebben. Ik loop weg. Je hoeft mijn kleurende wangen niet te zien.
"Uit zelfbescherming" zeg ik, borden stapelend in de kast.
"Dat zou te eerlijk voor je zijn."
"Want?" zeg je.
"Ik vind je leuk. Maar dat kan ik toch niet zomaar zeggen."

Er komt geen antwoord, behalve dan je "kom eens?"
Je kust me, je handen zijn nog glad van afwaswater.
Ik kan me niet herinneren dat ik pas nog zo gelukkig was.


En ondanks alles, soms zo vaak, in het nu, het zoveel later
weet ik bijna zeker:
ik paste toch gewoon bij jou.

Living like Larry - Drowning for freedom

Pas geleden las ik een interview (Volkskrant Magazine) met Nederlandse YouTube legende Enzo Knol. Wat was zijn geheim, wilde de interviewer weten. Net als zijn broer Milan gaf hij aan nooit zich te mengen in religieuze of politieke discussies. Misschien inderdaad de beste manier om iedereen aan je grappige, luchtige filmpjes te binden.

Maar ik geloof niet in journalistiek zonder mening, in ieder geval niet op mijn eigen weblog. Ik heb ideeën en ambitieuze plannen voor de wereld, voor het verbeteren van de wereld. Ik geloof in hoor en wederhoor, én in ruimte voor mijn eigen oordeel.

En hoewel ik soms niet eens weet wat mijn mening dan precies is (zoals nu), wil ik toch een thema aansnijden waarover felle discussies losbarsten. Een thema waarvan ik wakker kan liggen en waarbij ik domweg niet weet wat het beste is*.  


Bootvluchtelingen in Libië.


Het Noord-Afrikaanse Libië (hoofdstad Tripoli) is oorspronkelijk een prachtig land met veel potentie. Het land werd overheerst door Romeinen, Arabieren, Ottomanen en Italianen en kent een lange geschiedenis. Daarbij zijn er prachtige Romeinse en Griekse ruïnes te vinden, heeft het land een mediterrane temperatuur en mooie zandstranden.

Lepcis Magna, stad in het Noorden van Libië
Bron

Maar het gaat niet goed in Libië, al tijden niet. Korte geschiedenis:


1951: het land wordt onafhankelijk, maar kampt met grote economische problemen.
1969: Activist al-Kaddafi komt aan de macht.
Dankzij hem ontvangen militaire groepen over de hele wereld, zoals de Ierse IRA, financiële steun van Libië. Libië pleegt verschillende keren aanslagen (Amerika, Groot-Brittanië, Frankrijk, Duitsland...).

2000+: De lijst met negatief nieuws over Libië goes on: het land erkent massavernietigingswapens te produceren (2003), veroordeelt onschuldigen ter dood (2004, 2006) en neemt Nederlandse soldaten gevangen (2011).
2011: De bevolking van Libië komt in opstand tijdens de Arabische Lente; ook hierbij vallen veel slachtoffers. Uiteindelijk wordt Kaddafi afgezet.
Nu: het land is nog steeds in burgeroorlog. Rebellen hebben hoofdstad Tripoli bezet; diverse groepen strijden om de macht.

Ondertussen proberen vluchtelingen uit heel Afrika proberen toch vaak de oversteek naar Europa te maken vanuit dit verscheurde land. Sommige migranten uit Ethopië, Syrië, Mali, Niger en Eritrea zijn oorspronkelijk van plan in Libië te blijven, maar kiezen - gedwongen door de onveilige situatie - toch voor het oversteken van de zee.

Via via klikte ik op de documentaire Drowning for freedom van de site van Amerikaans tijdschrift VICE.
Een korte documentaire van journalisten die meemochten met de kustwacht van Libië, die dagelijks bootjes terugsleept naar het land. Hierna worden de illegale immigranten gearresteerd en komen zij in detentiecentra terecht. "Sommige halen we wel drie, vier keer van de zee af," vertelt een kustwacht.
"They say it's Europe or die."

 

Bron

De documentaire laat de zee zien en wat de kustwacht daar dagelijks aantreft.
Ze filmt een detentiecentrum, waarvan directeur Khalid al Toumi zegt dat het één van de betere van het land is. 45 mensen in een kamer; één toilet voor 200 man. Geen medische hulp. Mishandeling.

"We konden deze statements niet controleren," zegt de voice-over - maar ik ben in dit geval behoorlijk goedgelovig.

Onthutsend.

De documentaire bestaat uit 3 delen van elk ongeveer 10 minuten. De delen zijn los te bekijken. Zeker niet vrolijk, maar wel een must see voor iedereen die een mening wil vormen over dit wereldwijde probleem.


* Behalve dan een utopie waarin eindelijk wereldwijd vrede aanbreekt...