Nooit gedacht te kunnen zeggen
Uitgekeken naar het moment, dat wel
Stiekem gehoopt
Onbewust naar toe gewerkt
Bereikt is de closure
Het zou oneerlijk zijn dat niet te zeggen.
Of hoe dat voelt: intense rust die over me komt.
V.e.r.g.e.t.e.n.
De stap na vergeving die nog lastiger bleek.
Het voelt als?
Het voelt niet
Er is niets meer
Het voelt als
het niet meer willen afmaken van stukjes die ik eerder schreef.
Stop, lieve schrijfster, er is genoeg in verdriet geschreven!
Morgens blijven moe en koffie nodig, maar ik ben er, ik ben er, ik ben er. Ik ben zo dankbaar.
Volgende stappen blijven komen.
Een jaar één baan, dan een nieuwe.
Voortdurende haast en verandering.
Maar het geeft niet. Staat er los van.
Ik weet dat ik dit heb verwerkt,
op eigen tempo,
elke dag een stapje,
een laatste duwtje in de rug.
Op eigen kracht.
Nooit geeft zij op.
Wie zich gesteund weet, kan alles.
<3
BeantwoordenVerwijderenje maakt me altijd nieuwsgierig naar de persoon achter de schrijfsels.
zie het maar als een compliment, want daardoor blijf ik terugkomen :)
Wat een prachtig mooi stuk! Ik heb de tranen in mijn ogen, misschien omdat het zo herkenbaar is voor de fase waarin ik me op dit moment bevindt. Vooral die laatste zin, echt heel mooi. Ik wil het bijna uitprinten en boven mijn bed hangen, maar misschien is dat een beetje raar.
BeantwoordenVerwijderen<3 mooi!
BeantwoordenVerwijderen(Ik lees nog altijd stiekem mee hoor, ook nu ik zelf niet echt meer blog :))
(Ik probeer iets te typen, maar het klinkt of te zoetsappig of verschijnt voor mijn geestesoog als een opgestoken duim - maar misschien is dat voldoende)
BeantwoordenVerwijderenWat een lieve reacties, dankjulliewel!
BeantwoordenVerwijderenDit klinkt zo mooi en fijn, ik word er bijna een beetje jaloers van. Niet dat ik daar een reden voor heb, maar toch. Blijkbaar. :)
BeantwoordenVerwijderen