Schrijven, maar woorden blijven steken tussen klikken en gedachten. Het malen stopt niet: ik werk niet hard genoeg, ik ga het niet redden, ik ben de haas die met haar pootje in de val terechtkomt en slepend, bloedend verder moet, niet kan, teruggetrokken wordt, blijft hangen. De haas die opgegeven wordt.
Werken, dus schrijven blijft hangen tussen wens en gedachten. Ik stuur een brief, hey, ik ga vooruit! Straks lukt het me, ik visualiseer al hoe blij ik dan zal zijn, wat ik zal schrijven op Facebook, wie ik waarop zal trakteren. Het gaat wel lukken, echt!
Maar wat een energie kost het soms, blijven presteren, jezelf blijven promoten, nooit klaar... Een appje, weer een vraag, lief, maar ik zeg, "soms voelt het leven als een lange to do-lijst, snap je?"
Een dag later knuffel je me. Je vraagt "voelt vandaag ook als een to do lijst?"
Nee joh, echt niet, natuurlijk niet. Met jou, zon, ijsjes, hardlopen en stilzitten voelt een dag als de fijnste allertijden.
Maar niet alle dagen zijn zo.
"Waarom ben je zo bang?" vraag je. Je armen kruisen achter mij, de houdgreep laat me gemakkelijk verdwijnen.
Ik weet niet.
Ik weet het niet.
Het rolt alleen als tranen over mijn gezicht. Paniek hyperventileert me wakker, geeft me geen lucht meer, ik krijg het er benauwd van.
Angst is niet rationeel, angst is verlammend.
