Acht jaar geleden, maar ik weet het nog precies.
Hoe de meivakantie een aaneenschakeling was van dagen vol stress en zenuwen. Nauwelijks kunnen eten. Huilen. Een beetje wandelen en kalmeren, tot het weer opnieuw begon.
Hoe ik mijn eindexamens moest halen wist ik niet. Kon het me niet voorstellen. Cum laude was mijn cijferlijst al in de weken ervoor, maar dat maakte niet uit: ik was door en door gespannen. Dat is nou faalangst.
Achter mijn kleine bureautje maakte ik oefenexamen na oefenexamen. Met halfgesloten rolluik, want het was zomers en zon brandde fel. Heel voorzichtig brandde er ook wat vertrouwen in mij.
De dagen van de examens waren een routine.
Opstaan, samenvatting doorlezen, pauzeren met een banaan. Losse vragen bekijken en dan met een Between-reep naar school fietsen.
Soms kwam ik wat paniekerig terug. Maar ik kon er steeds meer afstrepen en het lukte.
Ik slaagde. Met een prachtige cijferlijst. Trots was ik, ik voelde me weer opgeladen. Het opgejaagde gevoel ging voorbij en kwam nooit meer terug. In ruil daarvoor kreeg ik die heerlijk lange zomer voor het gaan studeren... Ik denk er bijna met weemoed aan terug.
Bijna, want de zorgen verlieten me jarenlang, maar nooit helemaal.
