Groene dingen in oktober & november

Oktober begon stormachtig, maar werd daarna onverwacht nog heerlijk zomers. Inmiddels is november bijna afgelopen en moet ik er echt aan geloven: een dikke jas is verplicht; de dagen zijn donker en kort. Dat weerhoudt me gelukkig niet van een heleboel simpele groene dingen, die ik hier graag wil delen. Wie weet kan ik je inspireren voor de week die alweer klaarstaat!

Ik knutselde iets om mijn 'kantoorspulletjes' in te bewaren, regelde ecofriendly kraamcadeautjes en voor een Sinterklaasspel deed ik aan regifting. Ook ben ik aan iets heel nieuws begonnen: groen beleggen!

Plek voor pennen

Ik ben gek op stationary. Daardoor slingert er bij mij al snel van alles door het huis: fijne pennen en markers of stiften, maar ook een potloden, post-its en gummetjes. Tijd om daar een einde aan te maken, dacht ik na de zoveelste zondagmiddag opruimen. Wat zou nu eens een duurzame oplossing zijn?

Tadaah!

Dertig seconden scrollen op Pinterest en ik kreeg al een fantastisch idee. Natuurlijk! Ik had de perfecte oplossing gevonden. Even knutselen en hij stond al. En: twee vliegen in één klap: meteen kreeg ook dat prachtige cadeaupapier dat ik al een tijdje bewaarde een nieuwe functie.

Nodig:
- kartonnen bakje, grootte naar eigen voorkeur
- oude wereldkaart of kleurig gerecycled cadeaupapier
- evt. kartonnen schotjes of lege wc rolletjes.

Met kartonnen schotjes en lege wc-rolletjes zorg ik er voor dat de pennen in hun eigen compartiment blijven. Op de achtergrond trouwens de superfijne Ogreen plant, die de lucht zuivert. Hij hoeft maar eens per week water en staat er altijd mooi, frisgroen bij.

Groen in je vrije tijd

Wat een mooie weekenden waren er in oktober: ik maakte er dankbaar gebruik van. Alleen of samen met anderen spreidde ik een kleedje uit in parken in de buurt, om uren te lezen in de mooiste boeken. Jaaa, een leuke bijkomstigheid: ik ga dit jaar mijn Goodreads-boekendoel (challenge) zeker halen! Nog één boek en dan ben ik er.
Ik verslond o.a. Kom hier dat ik u kus van Griet Op de beeck, enorme aanrader!

En op regenachtige dagen? Toen heb ik binnen goed opgeruimd: ik leverde oude kledingstukken in bij de kringloop. Mijn vriend raakte geïnspireerd en sloeg ook aan het opruimen: dubbel winst! ;-) Ook vond ik een prachtig winters jurkje bij de kringloop. Je kunt er weliswaar wat 'pillen' van het dragen op zien, maar dat mag de pret niet drukken.

Duurzame kraamcadeautjes

Vrienden werden in oktober ouders van een prachtig jongetje! Wat kun je dan cadeau geven, als je groen bezig wilt zijn? Het kostte me wat tijd, maar na lang speuren in de kringloop vond ik het perfect cadeau. Een truitje in deze stijl, nog nauwelijks gedragen.

Waarom zou je per se alles nieuw moeten kopen? Ik weet het niet... maar toch voelde ik me een beetje bezwaard dat mijn cadeautje tweedehands was. Gelukkig bleek dat nergens voor nodig, het werd met veel plezier in ontvangst genomen.



Andere duurzame tip voor kraamvisite: kook voor de newborn ouders! Als je net een baby'tje gehad hebt ben je ontzettend druk. Werkelijk de hele dag ben je in de weer met luiers, borst- of flesvoeding, spuugdoekjes, slaapjes, huiltjes en wat al niet meer. Meer dan eens hoor ik dat een kopje nog warme thee echt uniek is in zo'n periode, laat staan een lekkere warme maaltijd...

Dus: waarom niet koken? Daar hebben de ouders veel meer aan op dat moment, dan aan een stuk speelgoed voor de baby (waar het bovendien nog te klein voor is ook).
Samen met mijn vriend besloten we dus ook maar maar meteen een maaltijd mee te nemen! Hierbij werd ik geïnspireerd door deze blogpost. Het was lekker, heel gezellig, én: ik hoefde ook niet in te zitten over het 'verstorende' of 'belastende' van mijn kraambezoek.

Tip
Babyspulletjes, vooral kleding, zijn vaak in ruime mate aanwezig in kringloopwinkels. De baby groeit namelijk als kool en kan daardoor de pakjes maar heel kort aan. Je hebt dus zeker kans iets aan te treffen dat zo goed als nieuw is!

Geen zin om zelf op jacht te gaan? Kleertjesdoos verzamelt en verkoopt tweedehands merkkleding voor baby's en kinderen. Kost ietsje meer dan de kringloop om de hoek, maar je hebt wel een merkitem dat zeker weten als nieuw is.

Bron

Groen... beleggen?!

Een groene bankrekening heb ik natuurlijk allang! Maar wat nu te doen met spaargeld, als je niet alleen maar wilt sparen? Yep, ik heb eindelijk gedaan waar ik in gedachten al heel lang mee rondliep... ik ben gaan beleggen!

Als student had ik chronisch geldgebrek, maar nu ik al een tijdje een Echte Volwassen Baan heb, lukt het me om te sparen. Soms is dat voor een mooie reis, maar ik wil mijn geld ook wegzetten voor later. Sparen leek altijd ideaal, maar de rente is eigenlijk... nul. Van verschillende kanten werd me gevraagd of ik niet, gewoon, voor de leuk, eens wat geld wilde beleggen. Ik weet niet of er een taboe rust op beleggen onder meisjes en vrouwen, of dat het echt een mannending is, maar ik hoorde er nooit een vriendin of kennis over. Vandaar dat het even kostte en ik me er echt in moest verdiepen. Maar inmiddels heb ik dan ook een heuse rekening om te beleggen. Wordt vervolgd!

Tip
Wil je je ook verdiepen in een rekening bij een eerlijke bank?
Gebruik de eerlijke bankwijzer! Zij schreven laatst ook deze interessante blog over de nieuwste campagne van de Rabobank. Beleggen gaat net weer een stapje verder, als er interesse voor is kan ik daar in de toekomst zeker een stukje over schrijven.

De kilometers onder mijn voeten

Heerlijk: het is fris, ik start de ochtend weer eens in mijn roze hardlooptrui. Mijn enige hardlooptrui, want zelfs al loop ik 1000 km per jaar: duurzaamheid zit altijd in achterhoofd. Waarom zou ik meer dan twee, drie hardloopoutfits nodig hebben? Principes zijn niet alleen voor makkelijke tijden, maar voor altijd. En heb ik er last van? Eigenlijk niet eens. Ik was de kleding zelfs wat vaker met de hand, en varieer met hemdjes eronder, of in extreme kou in de winter met ook nog een hoodie erover.

Prachtig: het was nog twee weekenden zonnig. Het waren waarschijnlijk mijn laatste loopjes in korte broek dit jaar. De kilometers vliegen onder mijn voeten voorbij. Maandag, woensdag, zaterdag. Zondag, dinsdag, donderdag. Welke dag ren ik niet? Hoe lang wordt de duurloop dit weekend? Hoe laat gaan we straks rennen?, want ik moet mijn eten er op afstemmen.

Ongeduldig vragen vrienden, familie en collega's wat mijn volgende doel is. De marathon daar en daar? Mijn tijd op de halve verbeteren? Wat meer tien kilometer-wedstrijdjes gaan doen?
Ja, misschien ooit, misschien sneller dan verwacht zelfs.
Maar niets van dit alles is waar ik voor loop.

Ik loop voor de lucht. Voor de adem die het me schenkt. Als rust in de polder, adrenaline in de stad.
Om net voor de regen binnen te zijn, of alvast buiten. Ik ren in stilte of met muziek in mijn oren, waar zich desondanks gedachten en plannen doorheen boren.
Ik loop omdat het me goeddoet afgetrainde mannen in het park in te kunnen halen en dat tempo vast te houden. Ik ren omdat de spierpijn maandagochtend me herinnert aan een fantastische run in de duinen. Om me 's avonds laat doordeweeks nog even op de bank te nestelen voor rust en herstel.

Ik loop voor mij.

Als ik loop, dan vlieg ik
Dan is niets meer belangrijk, hooguit minuten per kilometer wanneer ik een record wil halen.
Het is mijn kans stress achter me te laten Zorgen verdampen als transpiratie in de zon. Ik richt mijn blik alleen nog op de weg, de natuur, de verte of het stoplicht. Armen langs mijn lichaam verstevigen mijn pas. Mijn vingers worden vlak, zijn aaneengesloten als ik mijn eindsprint inzet.

Soms even die uitgeputte blik op mijn horloge als het me te zwaar wordt, maar nooit spijt.

Nooit spijt. Alleen maar rust,
en kracht
en adem.

Bron

Nachtdiensten in het ziekenhuis

Bron

Eindeloze uren en razendsnelle seconden. Soms gebeurt er niets, maar áls er iets gebeurt, sta je er soms zomaar alleen voor. Misschien moet je supervisor van ver komen, en stapt ze pas in de auto als je haar belt om 2:33 uur. Of misschien slaapt je collega wel in het ziekenhuis en valt het mee.

Ik ben alweer een tijdje afgestudeerd en sindsdien werk ik als arts in het ziekenhuis. Gaaf! Ik vind het fantastisch. Patiënten beoordelen, op zoek naar een diagnose en daarna ook echt kunnen helpen met therapie. Dat ik bovendien de kans krijg om met zieke kinderen te werken, vind ik echt heel bijzonder. Je helpt een gezin in een moeilijke, kwetsbare periode, of dat nu 2 nachtjes is of wekenlang. Het betekent dat je 24 uur per dag, 7 dagen in de week beschikbaar moet zijn als ziekenhuis of spoedeisende hulp. En ja, daar horen ook nachtdiensten bij. Voor iedere arts.

Bron

Nachtdiensten, zeker in een vak met collega's zoals het mijne, krijgen ritme door eten. Ze drááien om eten, denk ik soms wel eens! Van handjes krakende ribbelchips om 00:45u naar chocolade rond 03:30u, tot een leeg gevoel in je buik als de collega's van de volgende shift 's morgens binnenkomen met dampende bekers koffie.
Nachten geven ruimte voor bijkletsen als er niets te doen is. Of samen mopperen op de postbode, die het overdag heeft gewaagd aan te bellen met een pakketje voor de buren. Terwijl jij probeerde voor te slapen voor je eerste van een reeks van zeven.

In de ochtend is het rillen van de kou, ook al is het hoogzomer, of juist toch zweten op de fiets naar huis, ook al is het herfstig fris. Vaak heb ik gedacht: verandert mijn temperatuurregulatie? Vaak krijg ik een energiestoot als ik uit het ziekenhuis naar buiten stap 's morgens, die algauw gevolgd wordt door een instorting als ik niet snel ga slapen. Naar bed na een nachtdienst doe ik trouwens nooit zonder ontbijt, want ik wil niet wakker worden van de honger om 13:00 uur, maar dit verschilt van persoon tot persoon.

De eerste nacht is altijd het zwaarst: je kunt dan 's avonds je bed niet uit komen.
Maar de tweede en derde nacht zijn niet minder moeilijk. Je moet jezelf dwingen iets sociaals te ondernemen: je voelt je geradbraakt, zelfs als je je feitelijk veel minder uren werkt dan een werkweek met dagdiensten. Je bent er ineens gewoon een stuk langer mee bezig: 's ochtends nog even afbouwen met ontbijt, en 's avonds tussen 20:00 en 22:00 uur aan het 'wachten' tot je weer weg moet.

Bron

Nachtdiensten werken: wat mij betreft echt een vak apart.
Het heeft zijn charme, maar kent ook enorme nadelen. Die nadelen heb ik zelf pas leren kennen nadat ik ook echt nachtdiensten ging werken als arts-assistent. Dat maakt dat ik dit stuk wilde schrijven.

Een ander motief was er ook. De Helweek. Een boeksensatie op allerlei blogs in 2015 en 2016. De auteur, mental coach van beroep, daagt je uit om uit je comfort zone te stappen en er een waanzinnig productieve week van te maken. Geen TV. Sociale dingen alleen 's avonds. Elke dag om 5 uur op. Gezond eten.
Klinkt goed, wat mij betreft.
Oja, én één nacht doorhalen. Met wat meer rustmomentjes op de dag erna.

Dat vond ik nou niet oké.
Een nachtdienst werken doe je uit compassie: ziek word je ook in de nacht. Opereren moet soms ook in de nacht. Politie, ambulance, meldkamer, machinisten: allerlei mensen werken verplicht in de nacht. Je doet het ook uit compassie met je collega's: het is niet gezond áltijd nachtdiensten te werken, dus je verdeelt ze met je team.
Je doet het uit nieuwsgierigheid: zou het waar zijn dat "grote trauma's" en "spannende dingen" alleen 's nachts gebeuren? (Antwoord: ja, wel vaker, maar nee, niet alleen maar)

Maar je doet het niet, écht niet, omdat je het "beste uit jezelf wil halen". Omdat je productief wil zijn. Tuurlijk, je kunt best productief zijn in de nacht: ik heb in nachtdiensten zowel blogjes als wetenschappelijke artikelen geschreven. Maar het is absoluut niet de beste tijd, voor je geest of je lichaam.

Hieronder vertel ik waarom.

Voeding

Mensen die regelmatig nachtdiensten werken, hebben meer kans op obesitas, ernstig overgewicht dus.¹ Dat heeft verschillende redenen.
Zoals ik al schreef, eten veel mensen vaker, omdat dit de nacht een ritme geeft. Net als lunch en tussendoortjes overdag, heb je ook een voedingsritme 's nachts nodig. Maar... omdat je ook niet wakker wil worden van de honger wanneer je eindelijk mag slapen, en misschien ook thuis nog sociaal mee-eet, eet je in een week nachtdiensten algauw een stuk meer.
Bovendien wordt het door het snacken een stuk ongezonder (als je niet zelf je eten maakt zijn er 's avonds ook een stuk minder gezonde eetmogelijkheden op je werkplek!).
Tel daarbij op dat sporten lastiger wordt en dat je biologische klok (die verstoord raakt) ook invloed heeft op je metabolisme. Bam! Je moet wel erg sterk in je schoenen staan om al deze factoren te verslaan.

Mensen die nachtdiensten werken hebben, waarschijnlijk door een combinatie van factoren, meer kans op type 2 diabetes (suikerziekte).² Daarnaast wordt er gespeculeerd over de grotere kans op allerlei soorten kanker, zoals borstkanker. Onderzoek naar nachtdiensten is echter lastig, zoals je verderop zult lezen.

Bron*

Hoe doe ik dit? Ik plan minder sociale afspraken in een nachtdienstweek en zorg er voor dat ik minimaal 1x ga hardlopen. Ik besteed dan geen aandacht aan snelheid of personal records, het gaat om het sporten. Ook fiets ik altijd naar mijn werk.
Mijn eten maak ik altijd zelf en ook 's nachts neem ik snackgroente en fruit mee. Sorry, ik ben dus niet de collega die 's nachts trakteert op chips. Al zal ik er misschien wel een handje van nemen als het me wordt aangeboden ;-)
Andere tips? Op Pinterest vind je er genoeg!

Slapen

Slapen in de eerste nacht doe ik niet, dat vind ik gevaarlijk. Je hebt vaak verschillende nachtdiensten achter elkaar en als je je ritme niet omgooit, blijf je de hele week 's nachts moe. Dat betekent dat ik de eerste dienst vaak lange tijd wakker ben. Gelukkig heb ik na een tijdje leren 'voorslapen'. Iedereen heeft hier zijn eigen voorkeur in, je wordt er gelukkig vanzelf beter in na een tijdje.

Door nachtdiensten wordt je slaap overdag (vanaf na de eerste nacht) gefragmenteerder en dat maakt het minder van kwaliteit. Hierdoor voel je je na verschillende diensten mentaal vaak erg moe.

Maar het fijnste? Elke ochtend al die mensen naar hun werk zien gaan en zelf lekker je bedje in kruipen. Hmm, heerlijk, vooral met goede gordijnen en stille buren :-)

Bron

Productiever?

De eerste uren van een nacht ben je vaak nog opgewekt. Maar 3-4 uur na je gebruikelijke bedtijd verandert er van alles. Je gaapt eindeloos, denkt trager, typt twee keer hetzelfde. Dit soort symptomen bestrijd je met koffie, en eten, maar dat wil niet zeggen dat je direct productiever wordt. Zelf heb ik veel meer moeite met motivatie in de nacht als het gaat om ingewikkelde taken. Makkelijke taken kan wel, daarom ruim ik vaak mijn mailbox op in een week nachtdiensten, of beantwoordde ik achterstallige mails.

Ongezond?

Onderzoek doen naar nachtdiensten is erg lastig. Niet iedereen vult de tijd eromheen hetzelfde in: de één stapt thuis direct zijn bed in, de ander heeft misschien een langere reistijd naar huis en blijft wakker tot de lunch, maar slaapt dan door tot 20:30 uur. Misschien werken mensen met een ongezonde leefstijl juist vaker in de nacht? Ik ken enkele verpleegkundigen die bijna alleen maar 's avonds en 's nachts werken... en herinner ik me nou goed dat zij allemaal rookten?

Er zijn ook andere geluiden. Sommige onderzoeken laten zien dat mensen die in ploegendienst werken zelfs minder vaak ziek lijken te zijn.³ En zelf kom ik er met mijn eigen tips & tricks inmiddels ook best goed doorheen.

Conclusie: zijn nachtdiensten tof, en zou ik jou ooit een helnacht aanraden?

Daar kan ik kort over zijn. Nee en nee.
Nachtdiensten kunnen een mooie ervaring zijn, zeker als je eens ruimte hebt te kletsen met een collega die je lang niet spreekt, of als je samen een ernstig zieke patiënt goed door de nacht krijgt. Nachtdiensten kunnen best prima, productief en gezellig zijn. Maar daar tegenover staan een omgedraaid ritme, lastiger sociaal leven en na een aantal nachtdiensten vermoeidheid en emotionele labiliteit, om nog niet te spreken van de nadelige effecten op je eigen gezondheid.

Helweek? Vooral doen als je er zin in hebt, maar zorg gewoon goed voor jezelf en laat die helnacht lekker zitten.



Bronnen
1. Peplonska, B. et al. Association of Rotating Night Shift Work with BMI and Abdominal Obesity among Nurses and Midwives. PLoS One (2015).
2. Pan, A. et al.  Rotating night shift work and risk of type 2 diabetes: two prospective cohort studies in women. PLoS Med (2011)
3. Venrooij T van. Werken in ploegendienst niet gerelateerd aan meer ziekteverlof. 14-02-2017. Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde

* Ik ben niet zo van de pakjes drinken en Cliff bars vind ik overrated als je kijkt naar prijs-kwaliteitverhouding en waste... maar deze foto toont een prima begin :-)

Cityguide: Lissabon voor mensen met groene idealen

De Lisboa com amor 💛

Wat een heerlijke tijd heb ik gehad in Lissabon! Terwijl ik genoot van de zon en warmte, kwam ik handenvol inspirerende plaatsen, uitzichten, winkeltjes en mensen tegen. Zo kwam ik op het idee een stukje te schrijven over deze mooie reis. Opdat straks ook jij, lezer met groene idealen, weet waarom je met een gerust hart op vakantie kunt naar deze stad.

Er zijn vele manieren om over reizen te schrijven. De grootste impact heb je door (met stip op 1) je manier van reizen. Daarnaast zijn je activiteiten en eten belangrijk. Die laatste twee zijn eigenlijk ook je belangrijkste bezigheden op reis, en daarom focus ik me hierop.

Eten: van courgettebloem tot vegan empanadas!

 

Portugal lijkt op het eerste gezicht niet bepaald vriendelijk voor vegetariërs. Een vega optie ontbreekt regelmatig op de menukaart of bestaat simpelweg uit friet. Nu houd ik best van frietjes, maar die noodoptie kan altijd nog. De oplossing blijkt simpel: ga lekker uit eten niet in, maar buiten de populaire uitgaanswijk Bairro Alto! Daar is men helaas iets te veel bezig met de 'standaardtoerist', die op zoek is naar vis & steak.



1. A taberna da Rua das Floras

Dit kleine restaurantje was echt subliem! Je bestelt als tafel meerdere petiscos, kleine gerechten die doen denken aan tapas. Voor twee personen raadde men drie gerechten aan.

Wij besloten alle vier de vega opties van de kaart te nemen en daar kregen we geen spijt van! Zo kregen we een overheerlijke salade van >4 soorten tomaat, deliciously grilled vegetables en gefrituurde courgettebloem. Oja, ze maakten ook nog eens een heerlijke alcoholvrije cocktail met citroenschuim.

Tip: reserveer! Dat doe je door langs te gaan op diezelfde dag. Het is bij dit uitstekende restaurant vrijwel onmogelijk om spontaan te gaan zitten. Wij reserveerden om 18:00u door gewoon langs te lopen en waren om 20:00u diezelfde avond welkom.


2. Vegan cappuccino & more

Onderweg naar hooggelegen wijk Alfama sloeg de honger toe. Ik vind het fijn thuis een lunch te maken, maar daar hadden we die dag niet aan gedacht... Niet zo handig, want de toeristische restaurantjes die we passeerden hadden op hun kaart als belangrijkste vega gerecht een omelet.

Door het winkeltje op de Rua da Sao Tomé 54* werd ik blij verrast. Op een hip krijtbord was te lezen dat we hun vegan empanadas konden snacken of meenemen. Perfecte timing! We aten ze op en dronken er de zelfgemaakte citroenlimonade, terwijl we heerlijk buiten zaten, op de stoep, aan het enige tafeltje dat de winkel had.

Op de kaart zie ik nu trouwens dat een klein stukje lopen verder een vegan restaurantje zit, Princesa do Castelo, dat uitstekende reviews krijgt.

3. Bossa is een jong restaurant dat ook al zo'n fijne verrassing was. Rustige bediening, zachte muziek, ontspannen sfeer en het belangrijkste: heerlijke gerechten (en sublieme toetjes!).

Dus wil je als vega(n) naar Lissabon? Geen zorgen, dat komt helemaal goed!

To do: ontspannen in prachtige parken

 

In elke reisgids zul je de hotspots in en rondom het centrum van Lissabon vinden: van de Rua Augusta tot Estrela en Belém. Dat zijn niet voor niets hotspots, ga ze zeker zien! Maar Lissabon heeft nog veel meer te bieden.

Hoewel het een grote stad is, met de gebreken die erbij horen, kunnen liefhebbers van dier & natuur hier ook hun hart ophalen. Verspreid door de stad zijn verschillende groene plekjes te vinden, waar je heerlijk kunt ontspannen met een boek op een kleedje. Of juist kunt genieten van je lunch op een bankje in de zon, terwijl je naar de dieren in het park kijkt.

Buig je ook eens over de vijvers, waar je gegarandeerd vissen, kikkers of schildpadden ziet.

Betaalde botanische tuinen zijn er ook, bijvoorbeeld Estufa Fria, Jardim Botanico d'Ajuda & Jardim Botanico Tropical. Het uitzicht bij Estufa Fria is gratis, en daar waren wij al heel tevreden mee. De gratis parken waar ik heerlijk ontspannen kon lezen, in gezelschap van een vis of schildpadje waren Gulbenkian Park, het park rondom Linha d'Água & Praca do Principe Real

Praca do Principe Real is een schattig stadsparkje. Weliswaar piepklein, maar toch een uitstekende plek om even te schuilen voor de zon, of er juist van te genieten. Het park heeft op 2 hoeken een kleine kiosk, waar je terecht kunt voor koffie of vers sinaasappelsap. Iets duurder dan wanneer je het bij de bar in de buurt koopt, maar de jongen heeft dan ook een schattige spaarpot op de toonbank staan: a tip for a trip. En trouwens, het is er nog altijd goedkoper dan in de Nederlandse hoofdstad...

Vlakbij het Praca zijn ook allerlei hippe winkeltjes te vinden, die spullen verkopen van het kaliber: erg leuk, maar heb je zeker niet nodig. Vind ik stiekem toch altijd leuk om in te snuffelen, die hipsterzaken, al koop ik er (met mijn minimalistische insteek) nooit wat.

Veganism is not dead in Lisbon!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Niet te missen in de omgeving

In Sintra (30 minuten met de trein) vind je verkoeling als het in Lissabon bloedheet is. In dit hoger gelegen gebied waan je je in een andere wereld, dankzij de lagere temperatuur en prachtige bossen. Die mag je echt niet missen, nu je zo dichtbij bent. Ook het Palácio da Pena in Sintra is een aanrader. Wij kochten geen toegangskaartje voor het paleis zelf, het park bleek al ontzettend mooi en gaf ook toegang tot vrijwel alles rondom het paleis. Mocht je er toch in willen, dan kun je ter plekke altijd nog een kaartje kopen.

Zoekplaatje!

Houd je van surfen, dan zijn de stranden rondom Guincho dé place to be. Als je gewoon van het strand houdt ook, trouwens, maar kies dan liever voor Cascais.

Lissabon en haar omgeving hebben me echt positief verrast! Ondanks de soms lange zoektocht naar vega, lekkere én leuke restaurantjes heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad.

Tot slot: is er nog iets dat je níét moet doen?

Ja, helaas wel.  Incidenteel worden in Lissabon nog stierengevechten georganiseerd in de Campo Pequeno. Daarnaast kun je dagelijks de arena en het mini stierenvechtersmuseum bezoeken. Zelfs al ga je maar één keer naar zo'n evenement: je geeft er een signaal mee af, namelijk dat nieuwsgierige toeristen bereid zijn te betalen om een stier te zien lijden. Uiteraard sta je niet achter stierenvechten (lees hier waarom niet), en raad ik je een bezoekje aan de arena dan ook af. 

* Niet terug te vinden op Google. Het is in ieder geval niet restaurant Tiagu's dat er naast ligt: daar lopen mensen vooral boos en ontevreden weg!  
** Bron foto's: allemaal mijn eigendom!

Living like Larry - Film: Okja

Op mijn achtste verjaardag kreeg ik iets waar ik voor mijn gevoel al jaren naar verlangd had: een huisdier. Een eigen konijn. Het mooiste was misschien wel de kleur van zijn vacht: grijs. Precies zoals ik gevraagd had.

Het konijn bleek een wilde rammelaar. Een mannetje dat niet per se van knuffelen hield, maar graag gaten groef in het gras onder zijn zomerse ren.
Ook ongeveer op mijn achtste verjaardag werd ik vegetariër. Een dier op te eten? Die gedachte kon ik absoluut niet meer weggekauwd krijgen.
Het was wel vreemd, vond mijn omgeving, dat vegetarisme. Ik kende niemand die zo at en wat moesten we dan eten? Mijn moeder was toch vooral degene die kookte... Omdat zij zich regelmatig zorgen maakte, (ver)stopte ze toch nog regelmatig vlees in sauzen. Zo rond mijn vijftiende werd ik definitief vegetariër. Nu echt.


Op de mooie blog van Hailey las ik vrijdagavond over de film Okja. In mijn haast las ik niet goed, en even dacht ik dat het een documentaire was. Gelukkig bekeek ik nog even Wikipedia voor ik Netflix startte: Okja is een film. Zoals Haileys titel al zegt: een absolute must-see.

Bron

Plot
2017, Zuid-Korea. Mija is een jong meisje uit dat samen met haar opa in de bergen woont. Tien jaar eerder zijn ze door het gigantische bedrijf Mirando benaderd. Mirando verkoopt organic meat en Mija's familie is uitgekozen om voor een magical piglet (supervarken) te mogen zorgen. Over de hele wereld zijn 26 van die biggetjes aan lokale boeren gegeven. Het is een soort tienjarige wedstrijd: door wiens lokale leefstijl zal het varken het hardst groeien?

Mija is opgegroeid met het varken, dat ze Okja (spreek uit: Okeeja) heeft genoemd. Ze rolt er mee door de modder en klimt bij het reusachtige varken op de buik. Maar de tien jaar zijn voorbij en vertegenwoordigers van het bedrijf komen langs in Zuid-Korea.

Okja is het grootste varken geworden. Ze heeft de wedstrijd gewonnen. Medewerkers van Mirando komen haar ophalen. Na een feestelijk onthaal in New York zal Okja worden geslacht. Haar vlees zal goed zijn om vele monden te voeden. Okja is namelijk een genetisch gemodificeerd reuzenvarken. De baas van Mirando wil haar (en de andere supervarkens) presenteren als een soort goedkope oplossing van het wereldvoedselprobleem...

Sinds ik definitief vegetariër ben, is de dierenindustrie me steeds meer gaan tegenstaan. Ik eet inmiddels dan ook meerdere dagen per week veganistisch.
Gelukkig heb ik, in de afgelopen 10 jaar dat ik vegetariër ben, wel veel verandering van de mindset gemerkt. Vegetarisch eten is normaal geworden, terwijl ik in het begin nog wel eens afkeurende reacties kreeg.
Iedereen weet nu dat geen vlees eten beter is voor zo ongeveer alles: dier, milieu (zowel lokaal als mondiaal), de gezondheid van de eter en de gezondheid van de slachter (werken in slachthuizen wordt als zeer traumatisch ervaren).
En op elke kaart is wel een vega gerecht te vinden, in ieder geval in Nederland (al is het soms lang zoeken & niet zeuren over een fantasieloze salade).

Maar wat ik lastig vind, is dat vlees eten de norm lijkt te blijven. Bijvoorbeeld:
Op een verjaardag wordt mijn vriend gevraagd of hij nu ook verplicht vega eet, omdat we zijn gaan samenwonen. Het schaaltje gehaktballetjes wordt in zijn richting geschoven: "neem het er maar van, nu je kan!". En van een wetsvoorstel om bitterballen/snacks voor 50% vegetarisch te serveren, wordt een megaprobleem gemaakt. Omdat men de vrije keuze niet wil belemmeren (behalve dan door op dit moment 100% bitterballen te serveren?).

Omgaan met dit soort situaties vind ik lastig. Met lastig bedoel ik: eigenlijk wil ik fel en giftig reageren, maar als vegetariër wil ik niet weggezet worden als verzuurde idealistische trut. Ik wil in familie-omstandigheden gezien worden als gezellige gast, niet als moeilijke eter. Zelfs al zijn het altijd ándere mensen die over mijn eetgewoonten beginnen. Zelfs al ben ik inmiddels zó lang vegetariër al, dat je mag verwachten dat mensen toch wel meer eigenschappen van mij zouden kennen, dan alleen mijn eetgewoonten...

Ongeveer eens per jaar durf ik iets over de dierindustrie te openen: een slachthuisfilmpje, een schokkend boek (Eating Animals, lees dat!) en nu: de film Okja. En soms, als de blootstelling aan zoiets nog kort geleden was, lukt het me niet om me in te houden naar een toevallig familielid dat zo'n opmerking plaatst. Daarom zou ik willen dat iedereen deze film weer zag, als refresher of als nieuwe informatie.

Zelf heb ik het tijdens het kijken tot halverwege volgehouden, maar daarna heb ik de film met handen voor mijn mond bekeken. Wat een absurdistisch toneel... en wat lijkt het veel op onze hedendaagse wereld. De naam Mirando is niet toevallig gekozen: vielen jullie al de overeenkomsten met Monsanto op? Het akeligste bedrijf dat ik ken (voor meer over Monsanto: kijk de documentaire The True Cost).

Tranen rolden over mijn wangen bij de laatste beelden. Omdat ze niet zoveel verschilden van het slachthuisfilmpje uit België dat ik zag. Okja brengt opnieuw an inconvenient truth je woonkamer binnen. Gaat dat zien, want zelfs de  absurdistische scènes zijn, als we niet uitkijken, niet ver van de werkelijkheid.

★★★★★

Okja is te vinden op Netflix.

P.S. Zelf op zoek naar manieren om je eetpatroon vriendelijker voor mens, dier en milieu te maken? Ik schreef er een drieluik over: Goed Eten.

Goed Eten I: vlees(vrij), verspilling, verpakking
Goed Eten II: voedzaam, van ver, vernieuwend
Goed Eten III: vredelievend, variatie, voorraad

Boeken - Taarten bakken in Kigali

Angel is een begaafd taartenbakster en runt een aardig succesvolle onderneming in Kigali (Rwanda). Ze bakt de prachtigste taarten, waarbij het niet uitmaakt of de gelegenheid nu een  verjaardag, doopfeest of een bijzonder etentje was. Via kennissen laat ze extra benodigdheden invliegen naar Kigali, zoals taartstiften en zo weet ze voor haar grote gezin in het armoedige Rwanda wat extra geld binnen te brengen. De familie Tungaraza komt eigenlijk uit Tanzania en Angel mist haar geboorteland regelmatig.

Angel heeft 6 kinderen, of nee: het zijn haar kleinkinderen. Haar zoon en dochter zijn beide om het leven gekomen en Angel, die zeker voor Westerse begrippen nog niet zo oud is om oma te zijn, zorgt dus opnieuw voor jonge kinderen.

Ik was al eens eerder in Taarten bakken in Kigali begonnen, een paar jaar geleden. Het boek sprak me erg aan, maar ik kwam niet verder dan het eerste hoofdstuk: toen moest het alweer terug naar de bibliotheek. Dat was nog in de tijd dat ik vaak een stapeltje boeken meenam. Omdat het me echt teleurstelt boeken ongelezen terug te zetten, neem ik sinds dit jaar steeds maar 1 boek mee van de bibliotheekplanken. Met succes: ik las dit jaar al een paar pareltjes. Dit boek is daar één van.

Intermezzo: het verhaal van Rwanda

In 1994 vond in Rwanda een verschrikkelijke massamoord plaats. De meeste van mijn vrienden waren toen nog baby's, peuters of kleine kinderen, vandaar waarschijnlijk dat veel mensen er nauwelijks vanaf weten. Mocht dat ook voor jou gelden, dan is er één film die ik je van harte kan aanraden: Hotel Rwanda.

Hotel Rwanda is een film gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Paul Rusesabagina. Paul was tijdens de genocide eigenaar van Hotel des Mille Collines. Zelf heb ik ook pas over de geschiedenis van Rwanda geleerd na het kijken van deze film. Inmiddels heb ik hem drie keer gezien: elke keer ademloos. Ik vind het zelfs een beetje een verplichting dat we als mensen uit het Westen onze ogen niet sluiten voor wat toen is gebeurd: de Verenigde Naties hebben pas veel te laat ingegrepen in dit geval (Iris was het gelukkig met me eens).

Hoe het boek beviel

Taarten bakken in Kigali is een boek dat zijn kracht haalt uit zijn achtergrond: het dagelijks leven in een land met zo'n verdrietig recent verleden als Rwanda. Na een sterke introductie moest ik in het begin erg wennen aan de uitgeschreven dialogen. Het ging me allemaal wat traag, waarbij ik misschien over het hoofd zag dat de roman vertaald is en ook alweer 8 jaar oud is.
Naarmate het boek vorderde, zag ik steeds meer waarde in de eerst zo nietszeggende gesprekjes. Angel, of Mama-Grace ('Mama van Grace') zoals ze genoemd wordt, is een simpele maar doortastende vrouw met een groot rechtvaardigheidsgevoel, die moedert over hele buurt. Met succes. Je wordt al snel deelgenoot van het alledaagse leven in de compound en je krijgt een paar prachtige woorden Swahili en Kinyarwanda cadeau.
Verwacht geen ijzersterk plot, maar een indringend bundel ervaringen van gewone mensen, en je zit goed.

Murakoze cyane, Gaile Parkin, voor dit mooie boek.

★★★★★

Taarten bakken in Kigali - Gaile Parkin

Laat zich niet omdenken

Wat een heldere hemel, fel stralende zon, zomaar in Nederland. Blote voeten in het gras.

Het is warm buiten. Fris en beloftevol warm in de ochtend, drukkend en benauwend in de middag. Ik laat mijn rolluik de hele dag halfdicht. Mijn kamerraam staat altijd op een kiertje. Hier leer ik het beste, al zes jaar lang. Achter mijn kleine bureautje, dat me geen enkele rommel toestaat. Dan zou het schrijfvlak immers meteen volliggen. Dat is nu eigenlijk al het geval: verschillende kleine stapels oefenexamens vechten om mijn aandacht.

Geen enkel A4 krijgt die aandacht ook.

Ik zit verslagen op de grond, op valafstand van mijn bureau. Hoe moet ik dit voor elkaar krijgen? Ik heb nog drie weken, maar mijn buik is vol angst, gemetseld als bakstenen. Eindeloos slik ik, maar ik krijg de blinde paniek niet door mijn keel gespoeld, mijn lijf uit. Weet niet waar ik moet beginnen. Weet niet hoe ik dit kan halen, ik? Ik red het niet.

Het zijn hulpeloze gedachten, totaal niet behulpzaam, ik weet het. Wat door mijn hoofd raast is verre van rationeel. Zelfs als ik diverse onvoldoendes haal, kan ik nog een bovengemiddeld goede cijferlijst op mijn gymnasiumdiploma veroveren. Zo netjes sta ik ervoor. Zo goed kan ik de eindexamens in.

Het helpt niet.

Mijn voeten wrijf ik gefrustreerd, wanhopig haast, over het kleine oosterse tapijt voor mijn bed. Mijn voetzolen tintelen van stress, en irritatie over mijn eigen gedrag. Waarom kan ik mezelf nu niet even bijeenrapen? Aan een oefenexamen beginnen? Hoe langer ik hiermee doorga, hoe gestoorder het is, en hoe minder tijd ik straks overhoud voor het leren zelf. Dat besef ik toch wel?

De laatste gedachte maakt me nog zenuwachtiger dan ik al was.
Alsof het zo hoort begin ik weer te huilen.

"Lieverd toch," zegt mijn moeder, die naar boven is gekomen.
"Zal ik een tosti voor je maken?"
Aan haar hand laat ik me naar beneden voeren.
Het is een lange tocht.


Mei 2008

Groene dingen in mei

Het hoeft niet altijd iets groots te zijn, juist kleine acties zijn ook heel fijn...
Wat deed ik voor groens of goeds deze maand?

Bron

1. Goodbye Klooker

Ik zegde mijn abonnement op Klooker op, ook al zou het nog enkele maanden lopen. Zoals ik al eerder schreef, is het mij echt te commercieel en ben ik vooral teleurgesteld. Hoewel ik het abonnementsgeld al kwijt ben, besloot ik met hetzelfde bedrag iets beters te doen. Ik ga het geld dat het zou kosten het abonnement te verlengen overmaken naar een goed doel. Op dit moment denk ik aan Natuur & Milieu, maar andere suggesties zijn ook welkom!

2. Afval prikken (of beter: grijpen)

In mijn wijk organiseerden de bewoners deze maand iets waar ik helemaal achterstond: samen de buurt een stukje mooier maken!
Op een zomerse zondagmiddag verzamelden alle deelnemers zich: ik leerde meteen buren kennen die ik tot dan toe alleen maar vluchtig had gezien. Er kwamen allerlei accessoires mee: heggenscharen, rollen vol vuilniszakken, afvalprikkers en tuinhandschoenen.

Veel mensen stortten zich enthousiast op verfraaien van 'gemeentegroen'. Ik ontfermde me over het zwerfvuil. Dat was zwaarder dan gedacht! Het is best lastig om met één hand een vuilniszak open te houden en met een grijper precies elke peuk netjes op te pakken. Gelukkig is voor het eerste probleem een mooi systeem bedacht: een klikring van metaal, waardoor je de vuilniszak openhoudt (mét handig handvat). De oplossing voor peuken grijpen heb ik nog niet gevonden. Even overwoog ik alleen voor groot afval te gaan ("scoren", haha), maar wat voor actie zou dat zijn? Alleen het makkelijke doen? No way: principles are not meant for times when things are easy. Dus ik zwierf verder, zoals het afval dat ik achtervolgde, en stouwde met kramp in mijn handen 2 vuilniszakken vol. Absolute afvalwinnaars? Sigaretten en bierblikjes (once again).


Vooraf dacht ik dat een paar rollen (!) vuilniszakken overdreven was geweest, maar helaas bleken ze allemaal nodig. In enkele uren waren ze op en zag de straat er een stuk schoner uit.

Om heel eerlijk te zijn maakte het geheel me naast optimistisch, ook een beetje verdrietig. Toen ik me inlas over mijn eigen experiment, kwam ik deze bewering tegen: als we allemaal 1 stuk zwerfafval per dag zouden oprapen, zou Nederland zo schoon zijn. Het zou ontzettend helpen, maar als we elke peuk, wikkel of kroon (van een bierflesje) als 1 stuk zouden rekenen, is het naar mijn schatting absoluut niet voldoende.

Gelukkig heeft dat mijn besef over het belang van afval oprapen weer een beetje aangewakkerd. Het volgende blikje dat ik zie, zal ik dus weer netjes oprapen en weggooien!

 
3. Plastic direct recyclen

Plastic afval probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, maar soms is dat helaas onmogelijk. Daarom recycle ik mijn plastic sinds dat mogelijk werd in 2009. Helaas zitten er nog veel haken en ogen aan plastic recyclen. Zo is het restproduct kwalitatief minder¹ en verkiezen bedrijven door een lage olieprijs vaak toch nieuw plastic boven gerecycled².

Toch vind ik plastic recyclen altijd beter dan niets doen, d.w.z.: je plastic bij het normale afval gooien. Al was het maar om aan de plasticrecyclaars te laten zien hoeveel plastic er helaas nog steeds in de consumentenmarkt omgaat...

Bron

Sinds kort is er in Amsterdam een leuk initiatief (dat zich uitbreidt!): Zero Waste Lab. Zero Waste Lab wil recycling bevorderen door de deelnemers een beloning te geven als zij gescheiden afval inleveren. In Amsterdam is het percentage gescheiden afval namelijk veel lager dan in de rest van Nederland. Ter illustratie: dat gaat dan om 27% in Amsterdam vs. 51% in de rest van Nederland...

Bij het Lab kun je een grote jute zak ophalen, waarin je thuis plastic, textiel of papier kunt stoppen. Is de zak vol (dat duurt even want trust me: dat ding is huge!), dan breng je 'm terug en krijg je 1 muntje. Jouw plastic wordt direct samengeperst tot plastic korrels, die verkocht worden aan bedrijven. Het muntje kun je inleveren voor korting of gratis producten bij winkels in de buurt, zoals groente, fruit of een kopje koffie.
Klein nadeel: er mag alleen zacht plastic in. Maar ja, alles voor het milieu, toch? ;-)

Het eerste Zero Waste Lab zit aan de Dappermarkt; het tweede wordt binnenkort geopend aan het Waterlooplein. Kijk voor meer info op de eigen website.

Op zoek naar meer groene/goede dingen?

Wat dacht je hiervan?

1. Up to date blijven
Als je in Amsterdam woont: meld je aan voor de nieuwsbrief van de Gezonde Stad. Bij deze organisatie vind je de leukste nieuwe groene ideeën. Zo ben ik er Zero Waste Lab tegengekomen. Er is ook ruimte om jouw idee te pitchen en zo €1000 te winnen voor de ontwikkeling ervan!


2. Firma Koos
Ook al Amsterdam-based, maar dat maakt in dit geval niet uit: Firma Koos. Probeer je eens voor te stellen hoeveel spijkerbroeken er in de wereld zijn. En hoeveel er ook kapot gaan, slijten, of lelijk worden... Wat kun je er dan nog mee? Hier weten ze bij Koos wel een antwoord op. Upcyclen! Waar plastic vaak een 'lager' tweede leven krijgt, worden bij Koos spijkerbroeken verwerkt tot laptophoezen en kussenslopen. Bovendien krijgen mensen 'met een afstand tot de arbeidsmarkt' zoals dat zo mooi heet, hier een echte baan. Twee vliegen in één klap dus!

Bron

 
3. Doe mee aan de Boskalis Beach clean up tour!
Ieder jaar gaat in de zomermaanden doet een groep vrijwilligers een reeks strandwandelingen met afvalprikkers. Doel? De kust van de Noordzee schoonmaken!
Dit jaar gaan er van 1 t/m 15 augustus dagelijks 2 wandelingen van start, één meer in het noorden en één meer in het zuiden. De meeste vrijwilligers lopen één etappe mee, en ook jij kunt je daarvoor opgeven! Je maakt een mooie wandeling en je bent meteen lekker buiten bezig. Er wordt altijd gestart met koffie en thee en soms krijg je van een sponsor bovendien een lunch aangeboden.
Op de kaart kun je zien welke dag er afval geprikt gaat worden op een strand bij jou in de buurt. Ik denk er over ook mee te gaan!

Nodig:
inschrijving van tevoren
1 vrije dag (kan ook op weekenddagen)

Extra leuk: je hoeft je deelnameticket niet uit te printen, de code kan ook vanaf je mobiele telefoon gescand worden... Minder afval!
Wie gaat er mee?!

Eindelijk

Ik doe mijn best meer te schrijven en meer te bloggen, maar het blijft lastig.

Hoe komt dat toch?

2016 is een bomvol jaar geweest. 2016? Begin ik daar nu echt over, bijna 6 maanden nadat elke zichzelf respecterende blogger een jaaroverzicht heeft gemaakt? Zeker. Maar niet omdat ik een schrijfster zonder zelfrespect ben. Juist niet. Ik verleg mijn prioriteiten regelmatig en jongleer en balanceer heel wat af om zo alle ballen in de lucht te houden.

Voor mij als blogger was 2016 een stil jaar. Hoewel ik ruim 200 (!) berichten in concept heb staan voor deze weblog verscheen er hier maar weinig. Achter de schermen, of beter gezegd: in het echte leven, gebeurden er des te meer nieuwe dingen.
Het was het eerste jaar in mijn leven waarin ik het hele jaar in een relatie was, met dezelfde persoon welteverstaan :-).
Het jaar waarin ik voor het eerst solliciteerde op een plaats in de door mij zo verlangde vervolgopleiding tot medisch specialist. Een jaar van veel door Nederland reizen en de randstad intens missen. Eindeloos veel nachtdiensten. Zonnige middagen in de achtertuin met kant en klaar eten. Kennismaken met ernstig zieke baby’tjes en hun ouders. Zorg mogen dragen voor inmiddels overleden baby’tjes, en hun ouders. Thuis huilen op bed van vermoeidheid of frustratie. Maar ook waanzinnig gelukkig zijn om weer te kunnen hardlopen na een blessure. Tot slot: in het laatste kwartaal twee keer verhuizen, twee keer tijdelijk.

Zoveel nieuws in één jaar kost best een hoop energie kan ik je vertellen. Zelfs al heeft alles een gouden randje gehad.


Maar genoeg over het afgelopen jaar

We leven al lang en breed in 2017. Ik merk dat het me wel bevalt om steeds nieuwe stappen te blijven zetten (en surprise: ook dat dat nog steeds veel energie slurpt). Tussen de verhuizingen afgelopen winter door had ik een paar dagen vrij. Dat gaf me adem om te denken.

Als het stof van de planken straks is neergedwarreld, wat worden dan mijn prioriteiten? Ik schreef het op. Ik beloofde het, aan mijn ouders, aan mijn liefste, aan mezelf op papier. En ik deed het allemaal, vanaf januari tot nu. Alleen de voornemens over het schrijven vorderden niet zo. 


Dat is gek, want ik wil juist zoveel schrijven.

Ideeën te over!
Zal ik nu dat stuk schrijven over nachtdiensten in het ziekenhuis of over hoe het is een bomvolle spoedeisende hulp 'leeg te werken'? Of is het tijd voor een meer controversieël onderwerp dat al langer door mijn hoofd speelt? Oh kijk, een tof groen initiatief: als ik er ben geweest en de achtergrondinformatie beter heb uitgezocht, ga ik het echt online zetten! En een gave documentaire, hup, die komt zeker op mijn kijklijstje... Is het al te laat voor een verslag over de halve marathon die ik liep in maart? Of past dat eigenlijk niet op mijn blog?
Naast deze gedachtenstroom, zijn er nog de eisen die ik aan mijn artikelen stel. Die zijn hoog en daardoor kan ik vaak niet in korte tijd waarmaken wat ik me voorstel, wat ik me droom. Omdat het me aan meer tijd ontbreekt, blijven ideeën nog al eens liggen.


Dat is niet erg.

Zoals ik al schreef: ik jongleer met mijn prioriteiten. Mijn dierbaren staan rotsvast bovenaan, maar daaronder kan het wisselen per seizoen. Dat betekent dat het hier soms stiller is, al is dat eigenlijk niets nieuws. Want minder kwaliteit leveren, dat wil ik niet.


En hoe gaat het nu (verder)?

Het gaat best goed met mij. Ik ben verhuisd naar de hoofdstad en heb hier genoeg nieuws om me mee te vermaken :-), maar wil ook trouw blijven aan mijn idealen. Het is niet moeilijk evenementen over duurzaamheid te vinden in Amsterdam, wil ik maar zeggen, maar het is voor mij belangrijker daadwerkelijk iets toe te voegen met een artikel. Dus niet de tiende blogger te zijn die een louter PR stukje naar buiten brengt, maar iets te vinden wat nieuw is én ook echt iets bij gaat dragen. Dat hoeft niet groot te zijn: vele kleine beetjes samenwerken gaan de wereld veel opleveren, zoveel heb ik wel geleerd.

Voor mijn blog denk ik aan de categorieën die ik al had, maar ik wil het mezelf ook toestaan iets relaxter om te gaan met stukken over duurzaamheid. Ik hoef niet altijd alles tot de bodem uit te zoeken, een artikel over een ecofriendly experience is hier ook welkom. Zo denk ik bijvoorbeeld aan een lijstje groene dingen/goede daden per maand. Zodat ik jullie op de hoogte kan stellen dat ik vandaag met een prikstok de wijk heb schoongemaakt, bijvoorbeeld :-)

Ik ben nieuwsgierig wie hier nog leest, maar ik neem aan dat ik dat snel genoeg zal achterhalen als ik actiever word. Lief dat je tot zover las, en tot gauw!

40 dagen minder zwerfvuil - Eindstand, met tips!

De veertigdagentijd zit erop! En daarmee ook mijn persoonlijke uitdaging...

Wat was die uitdaging ook alweer?
Elke dag een stuk zwerfvuil oprapen en zo mijn buurt een stukje schoner maken, in plaats van me te ergeren. Mijn eerste idee was het een maand vol te houden, maar uiteindelijk leek de veertigdagentijd me hier ideaal voor.

Hoeveel heb ik in totaal opgeraapt?

Zoals ik al schreef, is een gewoonte élke dag volhouden niet iets voor mij (hoewel, dat geldt niet voor mijn ontbijt want dat bestaat altijd trouw uit havermout, in de winter dan). Toch heb ik gemiddeld 1 à 2 stukken afval per dag opgeraapt. In een Excel sheet hield ik hoeveel precies en wat het zoal was. Uit mijn buurt heb ik in totaal 45 stukken zwerfafval weggehaald!

Verpakkingen van snoep & frisdrank zijn het meest op straat te vinden.
Met stip op nummer 1: blikjes bier en energydrink (minder fotogeniek...)

Is dat geen druppel op een gloeiende plaat? Of: een bodemloze put?
Ja en nee.
Ja, want als één persoon zoals één stuk zwerfvuil per dag opraapt, is daarmee Nederland nog steeds niet vrij van rondslingerend afval. Integendeel. Maar: het mooie van druppels is dat ze in staat zijn tot meer dan je denkt, zeker als je het volhoudt. Een gestage drup holt de steen uit, om maar even bij spreekwoorden en uitdrukkingen te blijven.



Wat denken andere mensen over zwerfafval?
Daar was ik ook benieuwd naar!
Zwerfvuil blijkt ergernis nummer 3 van Nederlanders. Alleen hondenpoep (misschien ook een vorm van afval?) en gevaarlijk rijden scoren hoger. Natuur en Milieu geeft aan dat afval afval aantrekt. Dat herken ik helemaal: denk maar aan Koningsdag en festivals!  

Want wat doe jij straks met je plastic bierglas, als je lekker staat te dansen en alle prullenbakken in je buurt al overvol zijn?

Bij meeste prullenbakken op Koningsdag is het nog erger: ze zijn al vol en het vuilnis ligt er naast... Wat doe je dan? Gooi je je glas op de hoop, en denk je: ik hoop dat de gemeente Amsterdam het morgen opruimt?

Ik hoop natuurlijk dat je een prullenbak zoekt, maar ik kan begrijpen waarom het soms lastig is. Afval trekt écht afval aan. Amsterdam is het meest smerig de dag na Koningsdag: 200 ton afval kan de gemeente dan verwachten. Vanaf de morgen na Koningsnacht gaan er al 400 schoonmakers aan de slag om het een beetje toonbaar te houden...

Een tip is daarom zo min mogelijk afval te maken. Vul je glas bij, drink uit een flesje dat je bewaart of drink iets in een café, waar je een glas krijgt dat je op de bar kunt terugzetten. Over omgaan met afval op festivals gaf ik al eerder tips. 

Op dit lijstje vind je nog 10 items van plastic die je gemakkelijk kunt mijden. Denk aan rietjes, roerstaafjes, flesjes en koffiedeksels (beter nog, spaar ook de beker en neem je eigen mok mee!).

Mooi is trouwens dat afval steeds meer gezien wordt grondstof: Waternet verzamelt bijvoorbeeld urine op drukbezochte evenementen, om daar fosfaat uit te halen. Fosfaat wordt dan als grondstof voor kunstmest gebruikt.

Doel? Dat de parken zo mooi schoon blijven!
Bron

Ga ik dit blijven doen?
Hoe groen mijn hart ook is, eerlijk gezegd ben ik ook blij dat het er op zit. Het maken van foto's bleef een beetje gek voelen en ik vond het soms ook wel een belasting om wéér op zoek te gaan naar iets. Hoewel: helaas was het vaak niet echt op zoek gaan. Rond mijn supermarkt zijn een paar heel slordige straten, daar waait het afval je tegemoet. Dat maakt mijn hart wel heel treurig, moet ik eerlijk zeggen, dus ik zal hier regelmatig wat in de vuilnisbak blijven stoppen.

Ook waar ik mijn fiets stal, ligt vaak wat afval. Daar zal ik blijven oprapen, zeker omdat ik heb gemerkt dat het na oprapen schoonblijft.

En het leukste? Binnenkort organiseert een groep van ~50 huishoudens in mijn straat een schoonmaakdag. Gewoon: een uurtje afval prikken met zijn allen en daarna genieten van een drankje in de zon. Ik kijk nu al uit naar het resultaat! :-)

Living like Larry - Klooker, mijn (eerste) oordeel

"Ons doel: jij koopt alleen nog spullen waar jij achter staat."

Ineens stond Klooker, een Nederlandse onderneming, overal op mijn tijdlijn. Met zo'n slogan nog wel. Nou, dan heb je me hoor! Ik moest en zou er meer van weten. Vluchtig las ik de eerste regels, geschreven door ene Dennis, over zijn dochter. Daarna drukte ik op like.

Maar ja: je kent het wel.
Er kwam van alles tussen.
Ik zocht nooit meer uit waar Klooker nu echt voor stond.
De like bleef wel staan en een vriendin herinnerde me eraan met een appje.

Ik was blij om te merken dat duurzaamheid en fair trade producten kopen inmiddels meer mensen aanspreekt. Ik ben niet meer de enige chick met interesse in milieu en mensenrechten in mijn vriendinnengroep!

Vrolijk besloot ik meteen werk te maken van mijn voornemen. Ik las de informatie, waar de boodschap al duidelijk in de titel stond: "alleen nog dingen kopen waar je trots op bent en achter staat". Dat wil ik natuurlijk ook, dus werd ik lid.

Ja, Klooker bleek geld te kosten. Niet heel veel, oprichter Dennis vergelijkt het met een kop koffie per maand (iets waar ik mezelf eigenlijk zelden op trakteer, maar vooruit). Naar vriendin A. appte ik dat ik inmiddels lid was, hoor! Met daarachteraan:
€10 per half jaar is zo weinig, ik geef per maand al meer aan goede doelen!

Het leek me toen een ontzettend goede stap van mezelf. Regelmatig zou ik een mail ontvangen over dit soort nieuwe, duurzame initiatieven. Dus geen milieuschade, geen kinderarbeid, geen dierenmishandeling. Fantastisch toch? Ik was heel benieuwd welke inspiratie ik allemaal zou opdoen.

Bron

De eerste mails

De weken daarna druppelden de eerste mailings van Klooker binnen. Na één dag zat er al een "couponoverzicht" in mijn mailbox: met kortingscodes voor allerlei duurzame producten, van kraampakket tot wijn. Op zich niet verkeerd, maar geen van de producten waren nodig voor mij.

Nieuwsgierig las ik één voor één de mails die daarna binnenkwamen. Onderwerpen als "FairChain koffie om trots op te zijn" en "De grote impact van je schoenen" maakten me nieuwsgierig.

Teleurstelling 

Helaas, de mails vielen erg tegen. Door de uitstekende weblogs die ik volg, ben ik nette artikelen gewend met een sterke mening over duurzame producten. Zo'n artikel start bijvoorbeeld met een achtergrondverhaal en beoordeelt het duurzame product uitgebreid.

De mails van Klooker daarentegen zijn vrij mager qua inhoud. Het gaat om enkele zinnen, met veel enters er tussen. Met pathetisch taalgebruik wordt je aandacht getrokken naar een duurzaam product.

Wist jij, dat voor product X, land/boer/dier Y erg moest lijden? Persoon Z, oprichter van bedrijf XYZ, ook niet. Hij ging op reis. 

En hij schrok van wat hij zag.

En daar wilde hij wat aan doen.

Zo ontstond de eerlijke versie van X:

XYZ. 

[Klik hier voor je korting op  XYZ, de eerlijke versie]

Ik verzin dit niet. Met een mailtje van ~100 woorden word je aangemoedigd door te klikken naar de Klookersite. Daar staat wel een uitgebreider verhaal, maar het taalniveau blijft hetzelfde: laag. De teksten zijn soms beschuldigend naar de standaardindustrie en hoewel daarin inderdaad veel mis is, ben ik niet gecharmeerd van het verspreiden van paranoia. Ik zie in mijn werk zo vaak wat voor gevolgen dat heeft (bijvoorbeeld als het gaat om je kind vaccineren)...

Bovendien lees je in zo'n mail of op de site geen echt artikel. Het is een advertorial met een kortingscoupon. Voor de producten wordt geen alternatief aangedragen dat het bedrijf geen geld oplevert. Daarmee bedoel ik: bij een artikel over fair fashion is de enige optie: kopen. Er wordt geen woord gerept over ruilen, herstellen, tweedehands of gewoon niets kopen, omdat je al voldoende hebt.
Dat vind ik bedroevend.

Ik bedoel:

En dat vind ik hartverscheurend.

De keerzijde

Het lastige vind ik, dat er bij Klooker wél toffe initiatieven langskomen. Mensen die een goed, sterk idee hadden, die de stap durfden te zetten en hun bedrijf begonnen. Producten ook die (soms!) zeker het kopen waard zijn. Mensen die hun droom uitvoeren die ik juist niet wil kwetsen met deze harde woorden. Mensen die wat mij betreft een breder podium verdienen dan een kortingsbon...

Toch is Klooker niet geschikt voor mij. Ik mis goede teksten, want als de tekst al van lage kwaliteit is, wat voor onderzoek is er dan aan zo'n mail vooraf gegaan?

Wat me ook steekt is iets anders. Online zijn er veel sterkere weblogs te vinden. Zij schrijven vaak kosteloos of krijgen incidenteel vergoedingen. Dat geldt bijvoorbeeld voor Iris, die alleen "ja" zegt als het gaat om écht groene en écht duurzame samenwerkingen.

Klooker verdient ook geld via samenwerkingen, met als verschillen dat
1. De producten minder zorgvuldig uitgezocht lijken te zijn
2. Er veel minder werk lijkt te zitten in de artikelen
3. Je er ook nog voor betaalt, naast wat Klooker voor de samenwerking krijgt.

Dat voelt niet goed, zeker niet als ik denk aan alle sites die ik een stuk beter vind.

Naast de blog van Iris lees ik bijvoorbeeld heel graag op Linda's Zaailingen. Haar stukken over palmolie, twijfelachtig-groene sjoemelstroom en de al minstens zo dubieuze zoekmachine Ecosia zijn ontzettend goed. Zo goed helaas, dat ik na het laatste stuk een grote teleurstelling te verwerken had en Ecosia weer verwijderde als "voorkeurszoekmachine".
Linda zoekt zaken echt tot op de bodem uit voordat ze iets publiceert. (Iets dat ik zelf ook probeer te doen, en dat leidt soms tot enorme vertraging voor bijna elke blogpost...)

Soms is het eindoordeel dat product XYZ de meest duurzame optie is. Maar soms is het oordeel ook dat de meest duurzame optie niets kopen is. Die ruimte mis ik bij Klooker. Ik vermoed dat ik hun slogan te weinig letterlijk heb genomen.

Eindoordeel

★★★★★

Twee sterren. Omdat ik nog steeds denk dat het idee erachter heel nobel is. Ook snap ik dat iedereen geld moet verdienen. Toch zullen het niet meer sterren worden, want het verdienmodel van nu  voelt voor mij niet eerlijk. Ook mis ik goed doordacht en stevig onderbouwd onderzoek naar de genoemde producten, en ik mis alternatieven t.o.v. alleen maar "kopen-kopen-kopen". Klooker stimuleert eerder groen consumentisme, dan bewust groen minimalisme.

Voor mij geldt dus: één keer, maar niet weer.