Het is zaterdagavond, bijna middernacht. Ik lig nog te piekeren over het boek dat ik net uitlas, The Bone Sparrow. De lieve, aandoenlijke hoofdpersoon was fantasierijk, maar het verhaal bezorgde me kippenvel omdat het gebaseerd is afschuwelijke werkelijkheden. Over vluchtelingenkampen, en over de vervolging van het Rohingya volk. Naast me is mijn vriend bijna in slaap gevallen. Onder de deur nog een streepje licht: het zijn de langste dagen van het jaar. Zo heerlijk vind ik dat, urenlang licht - maar op zo'n moment als dit wat minder...
Ik woel onder de deken, want ik kan het maar niet van me afzetten: dat dit doodgewoon gebeurt in Australië. Australië, notabene, het land waar elke jonge Europese backpacker heenwil: om koala's te knuffelen, kangoeroes te zien, te snorkelen en party-hostels af te gaan. Om een tijdje te werken, of doorheen te reizen of misschien zelfs te wonen en studeren.
Dat nu juist datzelfde land vluchtelingen al op zee terugstuurt, of op land zo onmenselijk behandelt. Ik kan er niet goed bij.
Ik twijfel ook. Ik zou me beter willen inlezen in de problematiek, maar eigenlijk wil ik ook graag slapen, en meer kennis zal er waarschijnlijk voor zorgen dat ik alleen nog maar later of slechter slaap.
Om mezelf af te leiden pak ik mijn telefoon voor een rondje. Je kent het wel: een mini tour langs je favoriete apps. Stom misschien, maar in het donker lijken je ideeën soms briljant. Even simpel plaatjes kijken zal me goed doen, denk ik nog, als ik op LinkedIn het ene na de andere briljante CV bekijk. Van vaagbekende maar briljante collega's. Wat een werk verzetten deze mensen terwijl ik probeer te slapen: banen die in elkaar overlopen, meerdere banen, promotietrajecten die cum laude behaald worden in minimale tijden, vrijwilligerswerk, eigen bedrijf...
Comparison is the thief of joy - I know, I know.
maar ik scroll verder, alsof ik behoefte heb aan wat extra zelfkastijding. Er zullen altijd mensen zijn met meer ervaring, bij betere bedrijven, met langere CV's dan ik én meer hobby's erbij. Mensen die niet slapen, die onmogelijk dagelijks/wekelijks zelf kunnen koken, want wanneer doen ze dat dan? Nemen ze een mok mee naar hun werk? Rapen zij ook plastic op? Waarom profileer ik me niet meer met mijn normen en waarden, waarom is mijn blog anoniem? Van gepieker over anderen verval ik in gepieker over mezelf, en wat ik ook bedenk, ik kan mijn achterstand nooit meer inhalen, en ik wil zo graag mijn droombaan...
"Tijd om je telefoon weg te leggen, schatje" fluistert mijn vriend onverwachts.
"Was je nog wakker?" beantwoord ik zijn vraag, en ik klink net zo suf als ik me voel.
Suf dat ik me nu, en zo vaak, rot voel om deze problemen, problemen zo klein dat ze met het blote oog niet zichtbaar zijn. Niet zoals armoede, honger en pijn zichtbaar zijn. Niet zoals oorlog, plastic, ziekte en milieuvervuiling de wereld genoeg te doen geven voor jaren.
Mijn issues zijn problemen die ik achter me kan laten, kan vergeten als ik ga sporten, koken, of douchen - terwijl wie op de vlucht is voor armoede, ellende en geweld zich vaak nog geen minuutje zonder (nieuwe) problemen weet...
Maar gelukkig valt uiteindelijk het duister, en worden mijn ogen zwaar, en fluistert een stem naast me dat ik toch mijn best doe,
en het goed doe
en weet ik me bedekt met een zachte droomloze slaap, de nacht lang.
