Inzicht

Follow my blog with Bloglovin :) Ook deze is nu gekoppeld!

Het is opeens - gelukkig - zo makkelijk. Schrijven zou ik. Terwijl Rino Gaetano zingt, haast schreeuwt en iemand anders drumt, voel ik de kriebels, de rillingen. Ik weet dat ik ze nooit zal verliezen voor dit land. Hoe kan dat ook? Kleine onderbroekjes aan de rij op de waslijn, schreeuwende mannen tussen meters groente, fruit, vis en vlees, centimeters hoge hakken, de goed gestreken overhemden, een gouden kettinkje dat écht te ver gaat, een geïmproviseerde asbak in het zand: omcirkeld met sigarettenpeuken... Ik moet stiekem zo lachen om jullie, maar jullie komen nooit meer van me af. Al zou iemand me de auto insleuren. Al zou een agent me slaan. Al zouden opa's afkeurend sissend. Zolang er een woord als vicino bestaat, zolang ik de warmte eindeloos mis - dan kan het niet anders: dan blijf ik van haar, van jullie houden. Vies, afgelegen, bezweet maar oh zo ijdel, grappig en lief.

En nee, geen foto van het mooiste dat ik zag. Het is simpel om het mooie te omarmen, iets lief te hebben dat jou liefheeft, schoonheid te aanbidden... Het vergt inspanning om de charme te zien in lelijke dingen.