Jamsessie van gedachten

"Zal ik een biertje voor je halen?" schreeuwt een jongen in mijn oor.
Ik weiger beleefd. Zijn naam ben ik vergeten, maar het is een vriend van Hamid. Hamid, mijn soort-van-beste-vriend, is jarig vanavond. Als ik hem één woord cadeau mag geven, is dat stellig. Stellig overtuigd, stellig in het geven van liefde. Hamid is alles het tegendeel van Micha. Hij kent Micha ook helemaal niet, hij zou hem misschien wel slaan als hij wist dat ik zwanger ben.

Ik heb Micha al vijf weken niet gezien.

Hamid is mijn soort-van-beste-vriend omdat we elkaar eigenlijk nooit zien of spreken. Hamid is muzikant en leeft 's nachts. Hij stopte halverwege de opleiding met het conservatorium en treedt op waar ze hem maar willen horen. Overal dus, vooral in kleine cafés - het publiek is gek op Hamid met zijn lange krullen.

Ooit ben ik met Hamid op vakantie geweest. Nouja, vakantie - een weekend naar Blankenberge, het Renesse van België. Met Hamid, twee meiden en een jongen. Middenzomer, hartstikke warm. Na één avond zoenen liet de barman me links liggen. Ik moest heel hard huilen, nuchter, thuis in onze hotelkamer. Hamid heeft toen de barman geslagen. Gewoon, één keer maar. Ik ga vanzelf glimlachen als ik er aan denk. Ik was 16, geloof ik. De bar kwamen we niet meer in.

Daarom ben ik nu bij een jamsessie. Hamid is jarig, maar dat betekent voor hem dat hij zometeen het podium opklimt - het groepje dat voor hem kwam achterlatend.
Hij zal gitaar spelen, piano, drummen tot mijn oren pijn doen en weer de gitaar overpakken. Waarschijnlijk wisselen we vanavond niet meer dan tien woorden, drie over de studie (gaat goed hoor) en twee over de liefde (niks nieuws) en vijf over muziek, want Hamid praat ook het liefst alleen maar over muziek.

En toch, daarin zie ik alsnog zijn toewijding, stellige overtuiging dat ik het waard ben. Maar Hamids drumstel kan niet tegen Micha's woorden op. Ik zou nooit met een muzikant kunnen zijn.

Alleen met de Roemeen zal ik ook nooi... Wát? Wie stapt daar nu binnen, in een groep Europese studenten? Ik word een beetje misselijk, en dan heel boos. "Ik wou dat hij dood was, dood was" sis ik tegen Hamid.
"Doe eens rustig" zegt Hamid "Of moet ik vechten voor je?"
Hij slaat een arm om me heen. Dan vallen Micha's ogen op mij. Wat een koelte. Hij zegt niets, we staan net te ver uit elkaar en hij scant de menigte.
"Is dat 'm nou" Hamid constateert het met minachting.
"Gelukkig maar dat jullie alleen gezoend hebben"


Ja, gelukkig maar.


Dit stukje hoort bij de eerdere stukjes over Maria: 1: Kerstavond, 2: Kerst, 3: 2012, 4: Maria zonder Micha en 5: Roemeense kindernamen
De stukjes over Maria zijn fictief (en hebben nu een labeltje).