Perfetto, perfetto

Augustus 2011

Miriam stapt uit een vreemde auto, kust een man en een kindje van een jaar of twee gedag. Duidelijk niet haar eigen vriend, laat staan haar kindje. Zou ze zijn minnares zijn?

Miriam is niet mijn type - dat is tenminste het eerste wat ik denk, als ik op deze manier met haar kennismaak. Mijn nieuwe, tijdelijke huisgenootje in het zuiden van Italië is ze. Internationale studentenhuizen zijn over de hele wereld een beetje hetzelfde: partyyy!, dat is de sfeer vooral. Ook al blijf ik meestal nuchter: niet-zo-stiekem vind ik dat heel leuk. Behalve met Miriam woon ik ook in huis met een Spaanse chica van 32.

Niet mijn type, dacht ik toch? Miriams roots liggen in Oostenrijk en dat blijkt niet eens ver weg. Er kan veel veranderen in 24 uur.

Ik ben gisterenochtend aangekomen en weet nog van niets, dus Miriam neemt mij en de Spaanse mee op jacht naar avondeten. We wandelen haar kruip-en-sluip-route de stad door, maar het cheap ass restaurantje wat we verwachtten, blijkt dicht te zijn. Ik word een beetje giechelig van de honger. Mijn zelfbenoemde vriendinnetje uit Spanje niet: "I think we'd better head somewhere else" laat ze met een stuurs gezicht weten. Miriam geeft geen krimp, zij woont hier toch al veel langer. Anderhalf uur later staan er drie borden op onze met plastic zeil bedekte tafel. Pasta alla puttanesca, best thing ever als je honger hebt. We eten als wolven. Gelukkig is het hier heel normaal alle laatste restjes olijfolie met brood weg te deppen en op te eten. Sterker nog, een belediging als je dat niet doet.

Het is 23.00 uur als alles op is. Ik leun loom achterover.
"Miriam, je... ehh tiet hangt uit je jurkje" zegt het Spaanse meisje gemeen.
"Mir, zullen we vanavond gaan dansen bij la Playa?" vraag ik er dwarsdoorheen. Wat een attitude, zeg.
"Regel jij een lift terug?" beantwoordt ze mijn vraag. "Ik kan Giovanni niet weer vragen"

"Wie is dat eigenlijk?" vraag ik - en zo leer ik meer over Italiaanse mannen. Dat ze soms ook maar gewoon bizar vriendelijk zijn, zonder verder iets te willen. Dat Giovanni er zo één is, zo'n man die je met alle liefde ergens naar toe rijdt. Met zijn eigen kind dan maar, hoppa, achterin. Het dilemma 'gaan we wel of niet met de auto' bestaat hier ook helemaal niet. Natuurlijk ga je met de auto, hoe wou je dan: met de fiets de vulkaan op en af? En als je een mooi meisje voorin hebt zitten: all the better. Het voelt een beetje hoerig, maar wie ben ik om tegen cultuurverschillen in te gaan?

Met de bus van middernacht komen we op het strand aan. Ik voel de blikken op me, door mijn huid heen boren. Er zijn hier meer mensen dan ik verwachtte, meer predators ook vooral. Miriam krijgt ons niet naar binnengesluisd, jammergenoeg geeft ons Noord-Europees uiterlijk ons geen voorrang in ruil voor de blikken. Maar eindelijk, eindelijk staan we helemaal vooraan, duwt een meisje waaiers in onze handen (het is al ver na middernacht, maar nog steeds 30 graden), plant een gedrongen jongen stempels op onze polsen en mogen we het strand op. De muziek bonkt mijn buik in.

Drie mannen storten zich meteen op de Spaanse in ons midden. En zij reageert, dus: "Wij gaan vast!" roep ik over mijn schouder. Miriam trek ik mee naar de dansvloer. Ik ken niemand hier, en Miriam pas anderhalve dag. Maar magie kent geen grenzen en houdt zich zeker niet aan tijd: alles schittert. Een snelle gitaarsolo en ik kan mijn ogen niet sluiten, al ben ik zo moe. De sterren boven ons. Ik draai rondjes om mijn as, pak een drankje aan maar drink er niet van, Miriam geeft me een zoen voor een foto die iemand van ons maakt. De lucht tintelt van beloften en het is zo mooi - ik wil hier nooit meer weg en dans, dans, dans.

Een vreemde jongen probeert mijn andere hand vast te pakken - maar ik heb mijn mobieltje al omklemd, want een jurkje heeft geen zakken. Vuurwerk vult de hemel. "Su, su, su le mani!" roept een DJ met diepe stem, en ik staar naar de zee van handen en armen die omhoog gaan. Ik ben zo licht, vrolijk en gelukkig.

Vlak voor de zon opkomt (en het nóg warmer wordt), zijn we thuis. Met de Spaanse, ook. De cantuccini op de keukentafel zijn van de banketbakker om de hoek.
"Ooh, your friend is dancing with my friend, now we have to make couples!" doet Miriam de mannen na. Haar Duitse accent is onmiskenbaar. Ik verslik me bijna in mijn koekjesontbijt van het lachen.