Ami en Georgina zijn een tweeling, ze lijken bijna niet echt, zo zijn ze één. Ze kennen elkaars every move en weten meer van het uitgaansleven dan ik, al zijn ze 16. Ik zie het al voor me: hoe ze dansen tot sluitingstijd en daarna samen total loss hun kamers in kruipen, eyeliner tot halverwege hun wangen. Hun moeder is pas 31, misschien speelt dat mee.
Ze vertellen me over de keer dat ze een boodschappenkarretjesrace organiseerden met haar. "Our mum really is our best friend, you know"
Ami tikt met haar sigaret tegen de rand van de asbak.
"Ik ben zo blij dat je er bent" zegt ze opgetogen. "Ik heb hier nog nooit iemand jonger dan 40 gezien."
"Niet één keer" valt Georgina haar bij.
"Nouja, behalve die ober dan" zegt Ami.
"Ohja" geeft Georgina verveeld toe. Ze zakt een beetje onderuit in haar te brede stoel en legt haar meterslange benen daarbij een stukje onder die van mij.
Iedereen in dit dorp weet wie Ami en Georgina zijn, ook al wonen ze hier niet en zijn ze maar op summerschool. Ami kennen ze misschien niet bij naam, maar als je zegt 'de Poolse tweeling?', knikt elke man van ja. De Poolse tweeling, met de korte rokjes en dunne benen. De Poolse meisjes.
Georgina is prachtig, maar Ami is aparter en daardoor zo mogelijk nóg mooier. Haar vingernagels zijn standaard zwart gelakt en dat staat heel elegant, waar het bij mij vreemd en lomp zou lijken. Aan Ami's linkerpols zitten geen armbanden, haar haar is slordig kortgeknipt en behalve donkergrijze oogschaduw draagt ze niets van make-up. Aan haar rechterpols zitten drie leren bandjes.
Drie is net niet genoeg om twee witroze littekens te verstoppen.
"Zullen we een ijsje bestellen?" vraagt Ami aan niemand in het bijzonder.
De kussens op de rieten stoeltjes zijn oud, wat ingezakt, maar ze houden ons goed loom.
"Daar heb je morgen spijt van," waarschuwt Georgina. "Calorieën"
Ami en ik doen het toch. Georgina steekt een sigaret op en rookt alleen maar.
Ik kan niet stoppen met kijken naar die witroze littekens. Ik wéét waar ze voor staan. Ik móét weten waar ze voor staan.
"... I was in a really bad place back then" babbelt Ami, alsof het niets is.
"So you..." zeg ik vragend, en ik wijs naar de littekens.
Ami knikt. "So you noticed" concludeert ze mat.
"With glass" praat Georgina er door heen. "Can you imagine the shape I was in?!"
Ik zou bijna zelf zin krijgen in een sigaret, en ik heb nog nooit gerookt.
Bij dit soort posts vraag ik me steevast af of het nu echt gebeurd is of niet. Ik bedoel: je bent werelds genoeg om tal van dit soort mensen te ontmoeten, en je teksten zijn zo puur dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat je het verzonnen hebt.
BeantwoordenVerwijderenMaar je schrijft het tegelijkertijd zo mooi op, dat het telkens weer te prachtig klinkt om echt waar te zijn :)
A writer never tells ;-)
Verwijderen(Maar het maken van levensechte herinneringen, a.k.a. leven, loont wel!) ;-)
Dat is zonder meer waar! :)
VerwijderenIk ben het eens met Esra. Het is geschreven als een herinnering, zo echt. Maar ik vind het ook wel leuk om te gissen :)
BeantwoordenVerwijderenInderdaad dit is heel knap geschreven! Ikzelf vroeg het me ook af of je het echt had meegemaakt of niet... In ieder geval, als dit het begin van een boek was, zou ik het zo uitlezen!
BeantwoordenVerwijderenIk vroeg het me ook af!
BeantwoordenVerwijderen