Ik ren de kilometers en bekijk thuis mijn benen. Opeens snap ik waar het om gaat. Dankzij Depeche Mode, toevallig alweer. In elk leven gebeurt het nodige. Ook in het mijne, afgelopen jaar, de afgelopen tien jaar. De enige manier waarop ik heb geleerd wie of wat iets betekent: het meemaken. Te kijken wie belt. Maar ook te zien wanneer ik ga hardlopen om mijn hoofd leeg te maken: altijd.
Vorig jaar had ik een blessure. Ik wilde weer verder, maar het kon nog niet.
De huisarts zei: "Fijn he, hardlopen?"
Zonder na te denken reageerde ik: "Het beste dat er is!"
En ik meende het. Al verlang ik soms meer naar iets anders, iets dat ik voorlopig nog niet bereikt heb, hardlopen is het beste dat ik mezelf cadeau kan geven.
Maar er is natuurlijk meer in leven dan sport (al voelt het soms niet zo). Afgelopen kerst kwam er een verdrietig geheim bovendrijven. Ik zou er over kunnen schrijven, maar dat is het ding nu juist met geheimen. Het was middernacht, koud, ik sliep niet veel, facebook-chatte wat met oppervlakkige vrienden maar kon de waarheid niet kwijt. Hoe graag had ik willen lopen.
Als ik de wind me zachtjes voel duwen, ben ik net een vogeltje.
Springt een stoplicht bijna op rood, dan vlieg ik.
Een opleider raast op me. Eén keer slechts, eventjes, maar het raakt me en mijn vingers tintelen om veters te strikken. Stap na stap tot ik een onderzoeksprotocol vergeet. Zinnetjes meezing, sprint. Wat ook gebeurt: soms is het deels mijn eigen schuld. Ik leer er van, hoe hard ik me kan laten raken maar net zo goed hoe veerkrachtig ik ben. Wie me opvangt en wie niet.
Er gebeurt ook veel leuks, eigenlijk alleen maar: ik zie het als ik mijn getagde foto's bekijk. Rondleiden, samen cake bakken, samen koken (ook al is eten soms ingewikkeld), weekendje weg, treinen naar vriendinnetjes, voor het eerst in jaren een fantastisch Oud & Nieuw feest... Ik moet onthouden dat dat mijn basis is.
En dus niet alles wat daar tussendoor komt. Alles wat tussendoor komt is sprankelend, vrolijkt de dagen op, mag op mijn fijn/leuk/like-lijstjes en zorgt dat er geen sleur komt. Maar het is niet net zo belangrijk.
De tussentijd is prachtig, heus. Maar ze is wel tussentijd. Niet dat ik al mijn gewoontes, die er al tijden zijn, nog eeuwig zal behouden. Ik hoop juist van niet. Maar mijn gewoontes dragen me langer dan vandaag, langer dan deze laatste weken.
Ik draag mezelf al tijden, niet vergeten.
Mooi en ja. Al lijkt dat niets te zeggen.
BeantwoordenVerwijderen