Mist

Ik pakte je aan,
als een kans,
en alsof je een pasgeborene was:
onschuldig en dus te vertrouwen

Je opende je armen, omhelsde
mij, die zo verlangd had
zo
lang

En betrouwbaar was je toch ook. Eerlijker dan jou kwam ik niet tegen.


Je vertrok. Onwillig en vooral: niet helemaal.


Het gaat. Dingen gaan goed. Alleen facebook, of oude fijn!-lijstjes en dankbaarheidsaantekeningen herinneren me aan jou. Dus ik denk helemaal niet veel aan je. Ik ben gewoon weer bezig.

Dat is echt zo.

Maar standaard denk ik al een keer of twaalf per dag aan je. Of twintig, ik kan gedachten slecht tellen. Dat is óók echt zo.

En zoals mijzelf betaamt, stort ik me op alles. Slaap ik weinig, sta ik weer moe op. Gedachten die ik niet de kop in kan drukken terwijl ik fiets. Ik focus me: les, collegeblok, schrijven. Maar dit zijn de laatste dagen die ik nog doorbreng op de universiteit en als jij dan sms't ondertussen.


Dan vertrek je, steeds weer opnieuw.
Paradeer je langs mijn raam terwijl je springt om de regenplassen te ontwijken.
Speel je filmpjes in mijn hoofd: hoe ik aubergine sneed om voor jou Siciliaanse pasta te maken.
Lok je me naar dromen die ik heb van jou.
Herinner ik me jouw veelzijdigheid.
Affectiviteit.
Liefhebbaarheid.