Dit kun je niet maken

September - december 2013

Liefde die ontbreekt: het is geen misdaad. Je kunt houden van niet afdwingen, niet forceren.

Ik leg me neer. Erbij neer, voor jou neer. Nog net niet aan je voeten: je hebt geen idee hoe sterk ik ben. Langzaam aai ik je, terwijl je jezelf onophoudelijk verwijten maakt. Onterechte verwijten, boze gedachten bijt je naar jezelf. Mijn vingers raken je ruggengraat.

"Ik kan bij niemand zo mezelf zijn als bij jou" fluister je. "Jij weet alles van me"

Ik accepteer je, op jouw waardeloze voorwaarden. Soms laat ik mijn schild zakken. Ik weet dat het niet verstandig is. Als je weggaat, heb ik zo'n buikpijn. Buikpijn omdat ik weet dat het niet echt is. Omdat ik niet mag verwachten, wat je me geeft.

Maar tegelijkertijd is het wel echt. Mijn telefoon gaat:
"Volgens mij maak je hele lange dagen. Zal ik voor je koken?"

Ik heb over je gedroomd, sms je me. We waren een stel, pas getrouwd.

's Morgens sta ik om 6:15 naast mijn bed. Daar heb jij niets mee te maken, stage, nog 10 kilometer fietsen. Elke keer dat mijn voet het pedaal naar beneden duwt, praat ik op mezelf in. Het is niet echt, het is niet echt, het wordt nooit echt. In het ziekenhuis schrijf ik snel mijn verdriet van me af en werk een dag. Een dag die vrolijker wordt als jij me weer een lief berichtje stuurt.

Ik vertel het aan niemand. We zijn vriendje-vriendinnetje, behalve dat jij dat niet aankunt. Het zal in mijn gezicht opblazen, ik ben me ervan bewust, maar ik heb je zo lief. En jij bent zo eerlijk.

De avond is kort, vreemd, je zou maar even langskomen eigenlijk.  Je vraagt iets over liegen. "Ik ben voor radical honesty" antwoord ik, me nergens van bewust.

"Ik heb ook tegen jou gelogen," zeg je. "Ik ben wel... ik heb wel... iemand anders..."

Het is te onwerkelijk om boos te worden. Om te gaan huilen, om te gaan slaan.

En ik sta hierboven. Ik, ik ben zo onmetelijk lief. Ik heb alles voor je over, alles voor je gedaan. Denk maar niet dat ik niet bang ben. Ik bijt angst in haar gezicht en probeer, probeer, probeer. Ik laat niet los waar ik aan begonnen ben. Toegewijd.

Ik ben goud.

Maar zelfs goud gaat verloren in een explosie.







Ooit schreef ik er al eens over. Dat had alleen niets met mij persoonlijk te maken.