Doe je ogen dicht en ga slapen, alles komt goed

Ik slaap en slaap maar, zoveel is daar blijkbaar van nodig nu. Dromend wordt van alles duidelijker. (Sms'jes maken alles weer vager). Mijn grenzen doemen voor me op, alsof er sneeuw lag die nu wegsmelt. 

Het water dat zo ontstaat maakt zachte ploink-geluidjes. Niet vervelend om naar te luisteren. Mijn hoofd heeft wel slechtere dingen gehoord, het brengt troost, druppels tegen een raam. Youtube biedt me de live versie van Someone like you aan, want Google volgt me, kent me.

De frisse ochtendlucht van zondag is blauw met schapenwolkjes, al regent het een klein beetje. Stad, wat ben je mooi. Ik doe boodschappen en nog een keer: niemand in huis kocht afvalzakken. Avond kleurt de hemel rood. Daken zijn zo hoog nog niet, probeer de hemel maar eens te raken.

Je houdt me zo bezig. Omdat:
Het overal aanwezige zelfstandige naamwoord. Je bent het waard (maar ik minimaal net zoveel, waarom handel ik daar dan niet naar?)
En omdat ik: groot werkwoord dat ik niet opschrijf noch uitspreek. Ik ben gewoonweg niet bang voor je - maar jij gaf mij nooit een eerlijke kans.

Genoeg!

Genoeg, meneer, vergeeft u me,
meer weet ik werkelijk niet, zoals David Grossman zo mooi schrijft.

Er moet alleen maar dit: mijn leven oppakken waar ik de draad liet vallen. Het op de rails krijgen (almost accomplished) en het daar houden. Verdriet is ook maar een gevoel; het staat niet voor je klaar en je hoeft het zeker niet te eren. Wil ik niet al mijn leven lang zo rationeel zijn? (Ben ik niet het tegenovergestelde, geleid door wat me geluk laat voelen, en dus ook verwoest door wat me verdrietig maakt?)

De knop laat zich niet gemakkelijk omzetten, maar ik laat me niet kisten. Slaap uit en ren, ren, ren.
Love me or lose me, eventually.


*Titel van dit stukje komt uit een boek dat ik heel vaak gelezen heb vroeger, Sneeuwkoningin van Linda Glovach, maar volgens mij is de zin zo algemeen dat ik hem ook zelf had kunnen verzinnen.