... om te doen of om aan te denken als je hart gebroken is, je moe bent of gewoon even een glimlach op je gezicht wil krijgen.
* Een groot glas vers geperste sinaasappelsap
* De film La grande bellezza in de bioscoop zien. De film draait al tijden (omdat ie zo mooi is) en ongetwijfeld ben ik de laatste die hier mee komt, maar wát een fijne film! Hij draait om Jep, een man die 65 wordt en ooit een veelgeprezen roman schreef, maar daarna niets meer. Hij werd 'koning' van de high society in Rome. Een leven vol feestjes en bijzondere vrienden volgde; nu hij 65 is kijkt hij terug. Een echte kunsthuisfilm vol verwijzingen, maar niet zoveel dat ze ontoegankelijk is. En: prachtige (maar niet overdreven) beelden van Rome.
Het voegt echt iets toe om deze film in de bioscoop te zien, dus ga als je de kans hebt!
* Een les pilates
* Buitenlandse mensen zélf aanspreken als je ze met hun plattegrond ziet worstelen op Rotterdam, Amsterdam of Utrecht Centraal.
* Saffraanrisotto met kastanjepaddenstoelen koken.
* Geïnspireerd raken door het incassatievermogen en de grenzeloze vriendelijkheid van een dokter die ik pas kort ken.
* Veel doen op één dag.
* Complimentjes geven (en complimentjes krijgen).
* Een omhelzing van een lief vriendinnetje. Een schattige smiley en 'hug!' app-en naar wie niet dichtbij je is. Een grapje 's ochtends vroeg, hardop lachen. Een spontane uitnodiging.
* This is what regret & defeat sound like.
woensdag 29 januari 2014
vrijdag 17 januari 2014
Alle keren dat ik wakker lag
Mat. Dagen lang, dagen kort, zonder zonlicht. Was ik ook zo apathisch toen het de eerste keer eindigde? Ik weet het echt niet meer. Verdriet maakt vergeetachtig.
Ondertussen ren ik, heus, ik doe mijn best, en lees ik. Maar als ik geraakt word door een zinnetje in mijn boek, kijk ik op en zie ik mezelf staan in de Nobelstraat, huilend in de armen van T., die ik nooit meer kwijt wil maar al kwijt ben sinds ik hem ken. In herinnering klinkt het als kermen, als een dier dat gewond is. En dat was nog maar de tweede keer, voordat het liegen startte.
Soms lach ik en dan voel ik me onmiddellijk betrapt, alsof ik niet meer vrolijk zijn mag. Zo is het niet, dat weet ik wel. Trouw schrijf ik iedere dag, waarvoor ik dankbaar ben, wat fijn was, al gaat het moeizaam - maar ik wil het gebeurde niet loslaten, omdat ik daarna vergeten zal.
Het.
Vertellen. Lachen, vertrouwen. Vergelijken, stoeien, koken. Rennen, laat slapen, kusjes, rake berichtjes. Jou.
Stomme smoes eigenlijk: ik vergeet helemaal nooit iets. Opbergen en negeren, dat is mijn kracht - maar geef me mijn eigen teksten te lezen en ik ben zo tien jaar jonger.
In de tram zit een man met Down schuin tegenover me. Hij leest breeduit de krant, niemand kan er meer naast zitten. Een blonde vrouw van achterin de veertig komt naast mij zitten, bij het raam.
De man lacht hardop om een krantenkop en herhaalt wat hij leest. Aan mijn rechterzijde zucht iemand, maar de vrouw links glimlacht vriendelijk naar de man tegenover haar.
"Wat staat hier?" vraagt hij haar plots, met dikke tong.
"Centraal Afrikaanse Republiek" leest de vrouw geduldig.
Ik mag haar nu al.
Mijn gedachten schieten over Down en syndromen, over abortus en recht, over wat mensen elkaar aandoen maar ook over pijn die toch wel komt. Ze buitelen traag als boodschappen op een lopende band en blijven steken aan het einde, precies gelijk aan de start. Mijn ogen glanzen. Ik kijk stug vooruit, met alle kracht die me rest, maar de man merkt het op.
"Hee" Veel te lief, bezorgd.
Hij raakt mijn knie aan. "Meisje, niet huilen"
Ik kan het inmiddels heel stil. De mensen die instappen merken het niet eens, een beetje mascara op mijn wangen is alles. Ik dep mijn wangen niet meer met zachte handschoenen, het helpt zo weinig maar.
De man blijft zachtjes wat praten, meer in zichzelf dan tegen mij. Hij grabbelt in zijn tas en vindt uiteindelijk een flesje Orangina, dat hij me voorhoudt. "Wil je dit?"
Ik weiger het drinken, maar het gebaar schenkt me een glimlach.
Ondertussen ren ik, heus, ik doe mijn best, en lees ik. Maar als ik geraakt word door een zinnetje in mijn boek, kijk ik op en zie ik mezelf staan in de Nobelstraat, huilend in de armen van T., die ik nooit meer kwijt wil maar al kwijt ben sinds ik hem ken. In herinnering klinkt het als kermen, als een dier dat gewond is. En dat was nog maar de tweede keer, voordat het liegen startte.
Soms lach ik en dan voel ik me onmiddellijk betrapt, alsof ik niet meer vrolijk zijn mag. Zo is het niet, dat weet ik wel. Trouw schrijf ik iedere dag, waarvoor ik dankbaar ben, wat fijn was, al gaat het moeizaam - maar ik wil het gebeurde niet loslaten, omdat ik daarna vergeten zal.
Het.
Vertellen. Lachen, vertrouwen. Vergelijken, stoeien, koken. Rennen, laat slapen, kusjes, rake berichtjes. Jou.
Stomme smoes eigenlijk: ik vergeet helemaal nooit iets. Opbergen en negeren, dat is mijn kracht - maar geef me mijn eigen teksten te lezen en ik ben zo tien jaar jonger.
In de tram zit een man met Down schuin tegenover me. Hij leest breeduit de krant, niemand kan er meer naast zitten. Een blonde vrouw van achterin de veertig komt naast mij zitten, bij het raam.
De man lacht hardop om een krantenkop en herhaalt wat hij leest. Aan mijn rechterzijde zucht iemand, maar de vrouw links glimlacht vriendelijk naar de man tegenover haar.
"Wat staat hier?" vraagt hij haar plots, met dikke tong.
"Centraal Afrikaanse Republiek" leest de vrouw geduldig.
Ik mag haar nu al.
Mijn gedachten schieten over Down en syndromen, over abortus en recht, over wat mensen elkaar aandoen maar ook over pijn die toch wel komt. Ze buitelen traag als boodschappen op een lopende band en blijven steken aan het einde, precies gelijk aan de start. Mijn ogen glanzen. Ik kijk stug vooruit, met alle kracht die me rest, maar de man merkt het op.
"Hee" Veel te lief, bezorgd.
Hij raakt mijn knie aan. "Meisje, niet huilen"
Ik kan het inmiddels heel stil. De mensen die instappen merken het niet eens, een beetje mascara op mijn wangen is alles. Ik dep mijn wangen niet meer met zachte handschoenen, het helpt zo weinig maar.
De man blijft zachtjes wat praten, meer in zichzelf dan tegen mij. Hij grabbelt in zijn tas en vindt uiteindelijk een flesje Orangina, dat hij me voorhoudt. "Wil je dit?"
Ik weiger het drinken, maar het gebaar schenkt me een glimlach.
zaterdag 11 januari 2014
Living like Larry - Story of my stuff 3
Minimalisme is voor mij niet heel moeilijk: ik ben geen meisje dat uit de stad terugkomt met tassen vol make-up, hebbedingetjes of cadeautjes. Toegegeven: dat komt omdat mijn studentenbudget dat niet toelaat (maar ook wel omdat ik goed nadenk voor ik iets koop).
Maar met één ding heb ik moeite. Kleding.
Ik bedoel: wie voelt zich nou niet mooier in een shirtje dat prachtig valt, een broek die precies strak of los genoeg zit of een jas die overal bij past? Heus: kleding maakt me niet gelukkig, maar goedgekozen kleding doet wel echt iets positiefs voor je zelfvertrouwen.
Al heel lang probeer ik alleen nog maar écht mooie kleding te kopen. Dat gaat me redelijk goed af. Minder makkelijk is alleen nog maar te kopen wat ik écht nodig heb. Ik val voor jurkjes maar heb bijvoorbeeld geen enkele (niet-afzichtelijke) trui in mijn kast (ik verzin dit niet, ik bezit geen truien). Om beter inzicht in mijn kopen (en verkopen) van kleding krijgen, houd ik dit al vier jaar bij. Dit was 2012 :)
In 2013 kocht ik (alsof ik het erom deed) opnieuw 12 kledingstukken. Sportkleding heb ik dan niet meegerekend. Vier maanden kocht ik niets: april, juni, juli en november. Ik droeg ook tweedehands kleding en liet een jurkje dat ik van mijn huisgenootje kreeg vermaken, om er vervolgens complimentjes mee te verdienen op een Italiaans terras (<3).
Ik verkocht dit jaar niet evenveel: 5 kledingstukken en één paar schoenen. Toch geldt: weg is weg, en ik vind het fijn om er anderen blij mee te maken.
Positief: ik heb dit jaar bijna geen accessoires gekocht (twee paar oorbellen, that's it); ik heb deze zomer geen bikini gekocht; ik heb deze winter nog geen jas gekocht.
Negatief: ik liet me verleiden tot een basic vest van H&M. Hoewel het heerlijk zit, leuk staat en precies is wat ik zocht, was het al aan het pillen (vervilten) vóór de eerste wasbeurt. Jammer. Meer investeren in betere kleding dus.
Kledingvoornemens voor dit jaar:
* een keer iets bij Nukahiva kopen (winkels in Amsterdam en Utrecht), waar alleen duurzame merken te koop zijn. Het liefste een spijkerbroek, waarvan ik dan vooral hoop dat die lang meegaat (hoe naar is het als je lievelingsbroek scheurt of vaal wordt?!). Toffe actie ook: als je bij Nukahiva je oude jeans inlevert, krijg je €10 korting op je nieuwe broek. Jouw spijkerbroek wordt gerecycled en daar krijg je nog geld voor ook :-)
* mezelf dwingen wat vaker bij de Kringloopwinkel te kijken. Dit jaar heb ik er een prachtig licht spijkerjackje vandaan getoverd, dat ik heel veel heb gedragen afgelopen lente, zomer en herfst.
* informatie opzoeken over en/of een mail sturen naar VILA. Sinds een paar maanden ben ik helemaal weg van dit merk (als je hier iets moois vindt, dan is & blijft het ook echt mooi) - maar ik weet er niets vanaf. Tijd om het Sustainability Report eens te lezen.
Meer!
* Jij bent sterk
Het programma 'Jij bent sterk' kende ik niet, maar plots stuitte ik erop. Geen spijt dat ik even gekeken heb: de aflevering over Cambodja is indrukwekkend, je krijgt een kijkje in een fabriek van H&M.
Kledinglanden Cambodja en Bangladesh zijn niet zo verschillend: er wordt hard gewerkt voor vaak niet leefbaar loon, de fabrieken zijn vaak onveilig en ongelukken met doden als gevolg zijn geen uitzondering. Een vakbond oprichten of je er bij aansluiten is een gevaarlijke bezigheid. In de aflevering hoor je (dappere!) leider Kong vertellen hoe de afgelopen jaren een paar keer zo'n leider is vermoord. Demonstraties voor minder overwerk en meer loon kunnen in Nederland gewoon, maar lopen daar uit op gevaarlijke protesten.
Na deze aflevering zijn er zo'n 3000 brieven verstuurd aan kledingwinkels, vol vragen over de arbeidsomstandigheden. Hier lees je de beoordeling van de antwoorden. Spoiler: Zeeman is beter op weg dan The Sting, dat een slap en vrijblijvend antwoord geeft. Ook V&D maakt zich er makkelijk vanaf.
* Nieuwe merken
In veel artikelen heb ik al 'eerlijke' kledingmerken genoemd. Gelukkig blijft het aanbod groeien! Zo kwam ik laatst Saint basics tegen. Precies wat de naam al zegt: simpele basics, maar wel gemaakt van biologisch katoen, zonder pesticiden of kinderarbeid. Alle medewerkers zijn eerlijk betaald. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar zoals ze zelf zeggen: It's easy to be a Saint! :) Lees hier het hele verhaal. Met de duurzame waardekaart krijg je 15% korting (en 20% op mannenshirts).
Ook Lotika verkoopt kleding die Fair Trade is. Ik weet het: het ondergoed blijft duur. Of nee: dat lijkt vooral zo, want de prijzen verschillen eigenlijk niet (!) met die van Hünkemoller en zijn sowieso lager dan Björn Borg. Zo verkopen ze bijvoorbeeld ondergoed van Pants to Poverty, dat in India gemaakt is en er vrolijk uitziet. Ook hier krijg je korting met de duurzame waardekaart.
* Stoerevrouwen
Zoals ze zelf zeggen: een netwerkclub die de wereld willen veranderen door bewust te shoppen en te swoppen. Wij geloven dat door bewust te kiezen waar je je geld aan uit geeft, je indirect stemt op een bedrijf. - Hey, ik ook! Eens kijken of dit iets voor mij is :-)
Maar met één ding heb ik moeite. Kleding.
Ik bedoel: wie voelt zich nou niet mooier in een shirtje dat prachtig valt, een broek die precies strak of los genoeg zit of een jas die overal bij past? Heus: kleding maakt me niet gelukkig, maar goedgekozen kleding doet wel echt iets positiefs voor je zelfvertrouwen.
Al heel lang probeer ik alleen nog maar écht mooie kleding te kopen. Dat gaat me redelijk goed af. Minder makkelijk is alleen nog maar te kopen wat ik écht nodig heb. Ik val voor jurkjes maar heb bijvoorbeeld geen enkele (niet-afzichtelijke) trui in mijn kast (ik verzin dit niet, ik bezit geen truien). Om beter inzicht in mijn kopen (en verkopen) van kleding krijgen, houd ik dit al vier jaar bij. Dit was 2012 :)
In 2013 kocht ik (alsof ik het erom deed) opnieuw 12 kledingstukken. Sportkleding heb ik dan niet meegerekend. Vier maanden kocht ik niets: april, juni, juli en november. Ik droeg ook tweedehands kleding en liet een jurkje dat ik van mijn huisgenootje kreeg vermaken, om er vervolgens complimentjes mee te verdienen op een Italiaans terras (<3).
Ohja, één van mijn voornemens: meer foto's bij mijn stukjes :)
Ik verkocht dit jaar niet evenveel: 5 kledingstukken en één paar schoenen. Toch geldt: weg is weg, en ik vind het fijn om er anderen blij mee te maken.
Positief: ik heb dit jaar bijna geen accessoires gekocht (twee paar oorbellen, that's it); ik heb deze zomer geen bikini gekocht; ik heb deze winter nog geen jas gekocht.
Negatief: ik liet me verleiden tot een basic vest van H&M. Hoewel het heerlijk zit, leuk staat en precies is wat ik zocht, was het al aan het pillen (vervilten) vóór de eerste wasbeurt. Jammer. Meer investeren in betere kleding dus.
Kledingvoornemens voor dit jaar:
* een keer iets bij Nukahiva kopen (winkels in Amsterdam en Utrecht), waar alleen duurzame merken te koop zijn. Het liefste een spijkerbroek, waarvan ik dan vooral hoop dat die lang meegaat (hoe naar is het als je lievelingsbroek scheurt of vaal wordt?!). Toffe actie ook: als je bij Nukahiva je oude jeans inlevert, krijg je €10 korting op je nieuwe broek. Jouw spijkerbroek wordt gerecycled en daar krijg je nog geld voor ook :-)
* mezelf dwingen wat vaker bij de Kringloopwinkel te kijken. Dit jaar heb ik er een prachtig licht spijkerjackje vandaan getoverd, dat ik heel veel heb gedragen afgelopen lente, zomer en herfst.
* informatie opzoeken over en/of een mail sturen naar VILA. Sinds een paar maanden ben ik helemaal weg van dit merk (als je hier iets moois vindt, dan is & blijft het ook echt mooi) - maar ik weet er niets vanaf. Tijd om het Sustainability Report eens te lezen.
Meer!
* Jij bent sterk
Het programma 'Jij bent sterk' kende ik niet, maar plots stuitte ik erop. Geen spijt dat ik even gekeken heb: de aflevering over Cambodja is indrukwekkend, je krijgt een kijkje in een fabriek van H&M.
Kledinglanden Cambodja en Bangladesh zijn niet zo verschillend: er wordt hard gewerkt voor vaak niet leefbaar loon, de fabrieken zijn vaak onveilig en ongelukken met doden als gevolg zijn geen uitzondering. Een vakbond oprichten of je er bij aansluiten is een gevaarlijke bezigheid. In de aflevering hoor je (dappere!) leider Kong vertellen hoe de afgelopen jaren een paar keer zo'n leider is vermoord. Demonstraties voor minder overwerk en meer loon kunnen in Nederland gewoon, maar lopen daar uit op gevaarlijke protesten.
Na deze aflevering zijn er zo'n 3000 brieven verstuurd aan kledingwinkels, vol vragen over de arbeidsomstandigheden. Hier lees je de beoordeling van de antwoorden. Spoiler: Zeeman is beter op weg dan The Sting, dat een slap en vrijblijvend antwoord geeft. Ook V&D maakt zich er makkelijk vanaf.
* Nieuwe merken
In veel artikelen heb ik al 'eerlijke' kledingmerken genoemd. Gelukkig blijft het aanbod groeien! Zo kwam ik laatst Saint basics tegen. Precies wat de naam al zegt: simpele basics, maar wel gemaakt van biologisch katoen, zonder pesticiden of kinderarbeid. Alle medewerkers zijn eerlijk betaald. Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar zoals ze zelf zeggen: It's easy to be a Saint! :) Lees hier het hele verhaal. Met de duurzame waardekaart krijg je 15% korting (en 20% op mannenshirts).
Ook Lotika verkoopt kleding die Fair Trade is. Ik weet het: het ondergoed blijft duur. Of nee: dat lijkt vooral zo, want de prijzen verschillen eigenlijk niet (!) met die van Hünkemoller en zijn sowieso lager dan Björn Borg. Zo verkopen ze bijvoorbeeld ondergoed van Pants to Poverty, dat in India gemaakt is en er vrolijk uitziet. Ook hier krijg je korting met de duurzame waardekaart.
* Stoerevrouwen
Zoals ze zelf zeggen: een netwerkclub die de wereld willen veranderen door bewust te shoppen en te swoppen. Wij geloven dat door bewust te kiezen waar je je geld aan uit geeft, je indirect stemt op een bedrijf. - Hey, ik ook! Eens kijken of dit iets voor mij is :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)