Midzomernachtzeer

De bardienst is een makkelijke afleiding. Als het me tenminste niet zou opvallen hoe duidelijk mijn telefoon níét trilt.

Heartbeats. Waves. Oceaan. Vanavond is er verrassend veel dat klinkt als muziek die we zouden luisteren, als ik zaterdagavond mezelf op jouw bed zou laten vallen. Schoongeboend, benen vol spierpijn, hals parfumbesprenkeld . Me laten vallen, op de lakens die jij net nog netjes geschikt hebt voor ik kwam, want we kennen elkaar nog maar pas en willen nog op ons allerbest zijn.
Zachte gitaar, pianobehangmuziek, singer-songwriters die uit je kleine laptopspeakers klonken. Rillingen kreeg ik van je.

EHBO'er zijn is goede afleiding. Tegenover me zit een man met een minimaal sneetje op zijn knie. Met chloorhexidine maak ik zijn knie schoon. De man blijft maar vragen. Hij is vooral geschrokken van de val die hij maakte in het drukke concertpubliek. Ik moet al mijn concentratie gebruiken om hem gerust te stellen. Bijna geef ik hem een schouderklopje. Mijn hand blijft hangen in de lucht, de man draagt hetzelfde polsbandje als jij.

Waarom ben ik nu juist koningin van het associëren?

Je leunde tegen mijn bureau. Draaide dat bandje om en om, weigerde te zeggen waar het van was. "Google het maar," lachte je naar me. Ik deed het zodra je weg was.
De tijd met jou kon ik niet verspillen, al zal ik niet liegen: afspraken ontbraken. De tijd met jou was ik breekbaar als dun glas. Het steeltje van een champagneglas, dat tussen je vingers knapt als je het oppakt. Ik hield mezelf bijeen als jij er was. Maar gebroken glas is scherp. Toen je tenminste nog half bij me was, voelde ik dat wat minder.

Ambulancerit rijden is een verplichte afleiding. Vrijdagavond is het tijdstip voor alcoholgerelateerde ongelukken. Borrels beginnen 's middags, met een beetje doordrinken rijdt de ambulance al vroeg naar het eerste slachtoffer. De man die de bocht te snel nam met zijn racefiets ligt lelijk tussen de splinters van het ANWB-paaltje.
Ik klem zijn slapen tussen mijn handen.
"U mag uw nek niet bewegen meneer. Zeg maar ja of nee als ik iets vraag"
Hij knikt.

De arts-assistent lacht vriendelijk naar me als we zijn nieuwe patiënt op het ziekenhuisbed overtillen. In de personeelsruimte schrok ik de goedkoopste pastasalade naar binnen. Koud. Over 5 minuten rijden we toch weer weg. Opwarmen vind ik teveel moeite: vermoeidheid maakt goed voor jezelf zorgen een uitstelbare optie. Bovendien: dit lijkt in de verste verte niet op de pasta die ik voor je kookte, alla norma. Het heeft niks van de basilicum die je voor mij verpulverde boven de pan. Ik smijt het plastic bakje halfleeg in de prullenbak. Het past niet bij me. Zoals...

Niets kreeg me zo rustig als jij.