Nooit gedacht te kunnen zeggen
Uitgekeken naar het moment, dat wel
Stiekem gehoopt
Onbewust naar toe gewerkt
Bereikt is de closure
Het zou oneerlijk zijn dat niet te zeggen.
Of hoe dat voelt: intense rust die over me komt.
V.e.r.g.e.t.e.n.
De stap na vergeving die nog lastiger bleek.
Het voelt als?
Het voelt niet
Er is niets meer
Het voelt als
het niet meer willen afmaken van stukjes die ik eerder schreef.
Stop, lieve schrijfster, er is genoeg in verdriet geschreven!
Morgens blijven moe en koffie nodig, maar ik ben er, ik ben er, ik ben er. Ik ben zo dankbaar.
Volgende stappen blijven komen.
Een jaar één baan, dan een nieuwe.
Voortdurende haast en verandering.
Maar het geeft niet. Staat er los van.
Ik weet dat ik dit heb verwerkt,
op eigen tempo,
elke dag een stapje,
een laatste duwtje in de rug.
Op eigen kracht.
Nooit geeft zij op.
Wie zich gesteund weet, kan alles.
