De kleine liefde

Waar gaan gesprekken over in de fase dat je elkaar nog leert kennen?

Opvallend genoeg blijken die onderwerpen redelijk vast te liggen. Met wie ik alleen nog maar afspraakjes had, zuivere dates en niets meer, volgden de gespreksonderwerpen een voorspelbaar, voorstelbaar patroon. Zo had ik het met Tom over accent en uit welke provincie je komt. Zelfs in een klein land als Nederland belangrijk en herleidbaar.

Luuk en ik deden hetzelfde.

Het eerste moment dat ik hem zag: hoe zal de begroeting zijn, een hand of een aarzelende kus op de wang?
Het liet me eigenlijk compleet koud. Ik werd makkelijker met mijn afwijzing. Mannen volgden elkaar op, steeds sneller, steeds vlakker de gesprekken. Ik had er niet de minste moeite mee personen weg te schieten, als roze balletjes in Bubble Trouble die nergens heen kunnen.

Luuk liet zich niet wegsturen, maar kaatste terug. Niet eens boos, hoewel alle recht daartoe. Luuk hield aan.

Het maakte me rustig en ontspannen.

Luuk leerde me schaken, opnieuw (mijn vader was eerst). Vroeg me mee, zomerse dingen doen. Deed niet moeilijk. Lachte zo leuk en stuurde kusjes en foto's van een lelijk hondje in het park.

Ik genoot ervan, verbaasde me, twijfelde.

Terwijl, waarover?
Het was toch niet moeilijk. Alleen maar goede dingen.

Het hield stand, een tijd nu al.
Ik wil het verder opbouwen, stevig als een huis.
Bijna vergeten dat ik hiervan droomde.