Het is wat kouder, wat later ook al. Ik sta midden in de spits te wachten op de trein. Perron vol, mensen en kragen, jassen en sjaals.
Ik staar wat afwezig naar de rails, waar plots een muisje onder vandaan kruipt. Een magisch moment, bijna als in een kerstfilm: een klein bruin-grijs gekleurd diertje met een lange slanke staart kijkt mij aan met bruine kraaloogjes. Is in het geheel niet verlegen. Lijkt zelfs om zich heen te kijken: ziet iemand mij?
Ik doe hetzelfde: ziet iemand hem?
Om mij heen handenvol mensen. Zeker tien mannen en vrouwen staan er op een enkele pas lopen van mij af. Vrijwel allemaal met twee handen stevig de mobiele telefoon omklemmend. Tikkend. Tappend. Swipend. Spelend.
Eén meisje houdt geen telefoon vast, maar kijkt zonder iets te zien vooruit.
Niemand ziet de muis, die nu weer onder de rails verdwijnt.
Het voelt als een geheimpje tussen ons, mens en dier.
Totdat ik, links, vanuit mijn ooghoek, al snel weer iets zie bewegen. Bruingrijs, met een staart.
Hoeveel muizen herbergt Utrecht Centraal?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten