De beste boeken die ik las in 2016

Mijn doel voor 2016 was het lezen weer oppakken.
Dus ambitieus schreef ik "50 boeken lezen" bij mijn goede voornemens. Mijn vriend lachte:
"Vijftig?! Dat is bijna één per week!"
"Ohja..." stamelde ik een beetje bedremmeld
"Daar had ik even niet over nagedacht."

Goed, het werden geen 50 boeken, maar lezen? Dat deed ik!
Door omstandigheden zat ik dit jaar absurd veel in de trein en als je het geluk hebt een zitplaatsje te vinden, dan vliegt de tijd met een boek. Hieronder zet ik de topstukken uiteen (en besteed ik kort even aandacht aan de tegenvaller van dit jaar).

Bron

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toppers

1. Over kunst & opgroeien & liefde & what not...
I'll Give You The Sun was zo mooi dat ik al aan de blogpost begon voordat ik het uit had. Blijft een aanrader, dus klik & beslis zelf!


2. De Napolitaanse romans
De boeken van Elena Ferrante behoorden tot de beste die ik dit jaar las. Elena schreef een serie over een meisje dat opgroeit in het arme Napels van de jaren 50. Ik las de eerste twee boeken van de serie die uit vier delen bestaat.
De boeken zijn een verslavend gedetailleerde beschrijving van opgroeiende vriendinnetjes, van wie er één de kans krijgt gymnasium te doen op de middelbare school, maar zich toch altijd minder blijft voelen dan de ander, die die kans nooit krijgt.

Fascinerend is dat schrijfster Elena Ferrante het verhaal, het boek vele malen belangrijk acht dan de schrijfster erachter. Zodoende treedt zij niet in de publiciteit maar schrijft onder pseudoniem. Niemand weet dus wie ze is!

De verhalen zijn echter zo gedetailleerd en levensecht, dat een grote (wereldwijde!) nieuwsgierigheid is ontstaan naar de achtergrond van de schrijfster. Of… is het wel een zij?
Hoe het ook zij (en: maakt dat eigenlijk wel uit?) ik heb genoten van de boeken en kijk uit naar deel drie en vier.

Bron

Van Elena Ferrante verscheen in de Napolitaanse serie:
1. De geniale vriendin
2. De nieuwe achternaam
3. Wie vlucht en wie blijft
4. Het verhaal van het verloren kind

Ik heb nu het eerste boek uit en ben halverwege deel twee. Doordat ik in het Italiaans lees gaat het een stuk trager dan in het Nederlands, maar het is de moeite zeker waard. Bij deze schrijfster durf ik vast mijn "voorschot" te nemen en te zeggen dat het vier fantastische boeken zijn. Laatst zat ik in de trein met tegenover me een vrouw die haar ook las. Al haar collega's waren fan, zei ze. :-)

“Ik geloof dat boeken als ze geschreven zijn, hun auteurs niet meer nodig hebben.”
– Elena Ferrante

3. Rillingen

Hoewel het geen fantástisch verhaal was, vond ik De Cirkel van Dave Eggers toch behoorlijk beklemmend. Deze schrijver ken ik van één van de beste boeken die ik ooit las (Wat is de Wat) en daarom stond dit boek al een tijdje op mijn lijstje. Ik heb zeker geen spijt dat ik het gelezen heb en het boek inmiddels doorgegeven aan familie.



4. Rillingen deel 2

Om maar bij de beklemmende boeken te blijven... Dit boek hield me de halve nacht wakker omdat ik het uit móést lezen. Was er niemand die dit meisje heeft gezien, destijds? Ik weet het antwoord wel: nee, er was waarschijnlijk echt niemand, behalve een psychiatrisch aangedane moeder...

Lieveling is een uitermate beklemmend verhaal over kindermisbruik, dat ondanks zijn zware onderwerp licht gehouden wordt en het absoluut verdient om gelezen te worden.

Het boek is het debuut van Kim van Kooten. Waar is deze vrouw eigenlijk níet goed in? ;-)
Lieveling - Kim van Kooten

Bron

5. Vrolijk, licht en fijn

Tussendoor las ik ook een aantal boeken over minder zware onderwerpen. Heerlijk vond ik de columns van Martin Bril over zijn gezin, voornamelijk zijn dochters Hij heeft de bundel toepasselijk Vader & Dochters genoemd. Bij dit boek heb ik regelmatig hardop gelachen en bleef ik maar lezen (wat ik toch verwonderlijk vind bij columns!).

Net zo makkelijk 'licht' vond ik de lectuur-sensatie van dit jaar: Hendrik Groen. Het leven in het bejaardenhuis (dat in die vorm eigenlijk niet meer bestaat!) van binnenuit. Grappig, vrolijk, vooral niets beklemmends en een boek dat je net zo makkelijk weglegt als weer oppakt. Dat geldt voor deel 2 ook.
Ik heb me er op het strand in ieder geval mee vermaakt.


Teleurstellend
Op mijn blog richt ik me het liefst op wat goed, mooi en (wereldver)beter(end) is. Daarom schrijf ik nooit een stukje over een boek dat me tegenviel. Nu neem ik er toch een momentje voor. Waarom was heel Nederland fan van Komt een vrouw bij de dokter?  Walgelijke hoofdpersoon, overmatig simpel taalgebruik, zeker geen literatuur... mij ontging het.

Gauw terug naar het begin van deze post als je op zoek bent naar iets anders :-)