40 dagen minder zwerfvuil - Eindstand, met tips!

De veertigdagentijd zit erop! En daarmee ook mijn persoonlijke uitdaging...

Wat was die uitdaging ook alweer?
Elke dag een stuk zwerfvuil oprapen en zo mijn buurt een stukje schoner maken, in plaats van me te ergeren. Mijn eerste idee was het een maand vol te houden, maar uiteindelijk leek de veertigdagentijd me hier ideaal voor.

Hoeveel heb ik in totaal opgeraapt?

Zoals ik al schreef, is een gewoonte élke dag volhouden niet iets voor mij (hoewel, dat geldt niet voor mijn ontbijt want dat bestaat altijd trouw uit havermout, in de winter dan). Toch heb ik gemiddeld 1 à 2 stukken afval per dag opgeraapt. In een Excel sheet hield ik hoeveel precies en wat het zoal was. Uit mijn buurt heb ik in totaal 45 stukken zwerfafval weggehaald!

Verpakkingen van snoep & frisdrank zijn het meest op straat te vinden.
Met stip op nummer 1: blikjes bier en energydrink (minder fotogeniek...)

Is dat geen druppel op een gloeiende plaat? Of: een bodemloze put?
Ja en nee.
Ja, want als één persoon zoals één stuk zwerfvuil per dag opraapt, is daarmee Nederland nog steeds niet vrij van rondslingerend afval. Integendeel. Maar: het mooie van druppels is dat ze in staat zijn tot meer dan je denkt, zeker als je het volhoudt. Een gestage drup holt de steen uit, om maar even bij spreekwoorden en uitdrukkingen te blijven.



Wat denken andere mensen over zwerfafval?
Daar was ik ook benieuwd naar!
Zwerfvuil blijkt ergernis nummer 3 van Nederlanders. Alleen hondenpoep (misschien ook een vorm van afval?) en gevaarlijk rijden scoren hoger. Natuur en Milieu geeft aan dat afval afval aantrekt. Dat herken ik helemaal: denk maar aan Koningsdag en festivals!  

Want wat doe jij straks met je plastic bierglas, als je lekker staat te dansen en alle prullenbakken in je buurt al overvol zijn?

Bij meeste prullenbakken op Koningsdag is het nog erger: ze zijn al vol en het vuilnis ligt er naast... Wat doe je dan? Gooi je je glas op de hoop, en denk je: ik hoop dat de gemeente Amsterdam het morgen opruimt?

Ik hoop natuurlijk dat je een prullenbak zoekt, maar ik kan begrijpen waarom het soms lastig is. Afval trekt écht afval aan. Amsterdam is het meest smerig de dag na Koningsdag: 200 ton afval kan de gemeente dan verwachten. Vanaf de morgen na Koningsnacht gaan er al 400 schoonmakers aan de slag om het een beetje toonbaar te houden...

Een tip is daarom zo min mogelijk afval te maken. Vul je glas bij, drink uit een flesje dat je bewaart of drink iets in een café, waar je een glas krijgt dat je op de bar kunt terugzetten. Over omgaan met afval op festivals gaf ik al eerder tips. 

Op dit lijstje vind je nog 10 items van plastic die je gemakkelijk kunt mijden. Denk aan rietjes, roerstaafjes, flesjes en koffiedeksels (beter nog, spaar ook de beker en neem je eigen mok mee!).

Mooi is trouwens dat afval steeds meer gezien wordt grondstof: Waternet verzamelt bijvoorbeeld urine op drukbezochte evenementen, om daar fosfaat uit te halen. Fosfaat wordt dan als grondstof voor kunstmest gebruikt.

Doel? Dat de parken zo mooi schoon blijven!
Bron

Ga ik dit blijven doen?
Hoe groen mijn hart ook is, eerlijk gezegd ben ik ook blij dat het er op zit. Het maken van foto's bleef een beetje gek voelen en ik vond het soms ook wel een belasting om wéér op zoek te gaan naar iets. Hoewel: helaas was het vaak niet echt op zoek gaan. Rond mijn supermarkt zijn een paar heel slordige straten, daar waait het afval je tegemoet. Dat maakt mijn hart wel heel treurig, moet ik eerlijk zeggen, dus ik zal hier regelmatig wat in de vuilnisbak blijven stoppen.

Ook waar ik mijn fiets stal, ligt vaak wat afval. Daar zal ik blijven oprapen, zeker omdat ik heb gemerkt dat het na oprapen schoonblijft.

En het leukste? Binnenkort organiseert een groep van ~50 huishoudens in mijn straat een schoonmaakdag. Gewoon: een uurtje afval prikken met zijn allen en daarna genieten van een drankje in de zon. Ik kijk nu al uit naar het resultaat! :-)

Living like Larry - Klooker, mijn (eerste) oordeel

"Ons doel: jij koopt alleen nog spullen waar jij achter staat."

Ineens stond Klooker, een Nederlandse onderneming, overal op mijn tijdlijn. Met zo'n slogan nog wel. Nou, dan heb je me hoor! Ik moest en zou er meer van weten. Vluchtig las ik de eerste regels, geschreven door ene Dennis, over zijn dochter. Daarna drukte ik op like.

Maar ja: je kent het wel.
Er kwam van alles tussen.
Ik zocht nooit meer uit waar Klooker nu echt voor stond.
De like bleef wel staan en een vriendin herinnerde me eraan met een appje.

Ik was blij om te merken dat duurzaamheid en fair trade producten kopen inmiddels meer mensen aanspreekt. Ik ben niet meer de enige chick met interesse in milieu en mensenrechten in mijn vriendinnengroep!

Vrolijk besloot ik meteen werk te maken van mijn voornemen. Ik las de informatie, waar de boodschap al duidelijk in de titel stond: "alleen nog dingen kopen waar je trots op bent en achter staat". Dat wil ik natuurlijk ook, dus werd ik lid.

Ja, Klooker bleek geld te kosten. Niet heel veel, oprichter Dennis vergelijkt het met een kop koffie per maand (iets waar ik mezelf eigenlijk zelden op trakteer, maar vooruit). Naar vriendin A. appte ik dat ik inmiddels lid was, hoor! Met daarachteraan:
€10 per half jaar is zo weinig, ik geef per maand al meer aan goede doelen!

Het leek me toen een ontzettend goede stap van mezelf. Regelmatig zou ik een mail ontvangen over dit soort nieuwe, duurzame initiatieven. Dus geen milieuschade, geen kinderarbeid, geen dierenmishandeling. Fantastisch toch? Ik was heel benieuwd welke inspiratie ik allemaal zou opdoen.

Bron

De eerste mails

De weken daarna druppelden de eerste mailings van Klooker binnen. Na één dag zat er al een "couponoverzicht" in mijn mailbox: met kortingscodes voor allerlei duurzame producten, van kraampakket tot wijn. Op zich niet verkeerd, maar geen van de producten waren nodig voor mij.

Nieuwsgierig las ik één voor één de mails die daarna binnenkwamen. Onderwerpen als "FairChain koffie om trots op te zijn" en "De grote impact van je schoenen" maakten me nieuwsgierig.

Teleurstelling 

Helaas, de mails vielen erg tegen. Door de uitstekende weblogs die ik volg, ben ik nette artikelen gewend met een sterke mening over duurzame producten. Zo'n artikel start bijvoorbeeld met een achtergrondverhaal en beoordeelt het duurzame product uitgebreid.

De mails van Klooker daarentegen zijn vrij mager qua inhoud. Het gaat om enkele zinnen, met veel enters er tussen. Met pathetisch taalgebruik wordt je aandacht getrokken naar een duurzaam product.

Wist jij, dat voor product X, land/boer/dier Y erg moest lijden? Persoon Z, oprichter van bedrijf XYZ, ook niet. Hij ging op reis. 

En hij schrok van wat hij zag.

En daar wilde hij wat aan doen.

Zo ontstond de eerlijke versie van X:

XYZ. 

[Klik hier voor je korting op  XYZ, de eerlijke versie]

Ik verzin dit niet. Met een mailtje van ~100 woorden word je aangemoedigd door te klikken naar de Klookersite. Daar staat wel een uitgebreider verhaal, maar het taalniveau blijft hetzelfde: laag. De teksten zijn soms beschuldigend naar de standaardindustrie en hoewel daarin inderdaad veel mis is, ben ik niet gecharmeerd van het verspreiden van paranoia. Ik zie in mijn werk zo vaak wat voor gevolgen dat heeft (bijvoorbeeld als het gaat om je kind vaccineren)...

Bovendien lees je in zo'n mail of op de site geen echt artikel. Het is een advertorial met een kortingscoupon. Voor de producten wordt geen alternatief aangedragen dat het bedrijf geen geld oplevert. Daarmee bedoel ik: bij een artikel over fair fashion is de enige optie: kopen. Er wordt geen woord gerept over ruilen, herstellen, tweedehands of gewoon niets kopen, omdat je al voldoende hebt.
Dat vind ik bedroevend.

Ik bedoel:

En dat vind ik hartverscheurend.

De keerzijde

Het lastige vind ik, dat er bij Klooker wél toffe initiatieven langskomen. Mensen die een goed, sterk idee hadden, die de stap durfden te zetten en hun bedrijf begonnen. Producten ook die (soms!) zeker het kopen waard zijn. Mensen die hun droom uitvoeren die ik juist niet wil kwetsen met deze harde woorden. Mensen die wat mij betreft een breder podium verdienen dan een kortingsbon...

Toch is Klooker niet geschikt voor mij. Ik mis goede teksten, want als de tekst al van lage kwaliteit is, wat voor onderzoek is er dan aan zo'n mail vooraf gegaan?

Wat me ook steekt is iets anders. Online zijn er veel sterkere weblogs te vinden. Zij schrijven vaak kosteloos of krijgen incidenteel vergoedingen. Dat geldt bijvoorbeeld voor Iris, die alleen "ja" zegt als het gaat om écht groene en écht duurzame samenwerkingen.

Klooker verdient ook geld via samenwerkingen, met als verschillen dat
1. De producten minder zorgvuldig uitgezocht lijken te zijn
2. Er veel minder werk lijkt te zitten in de artikelen
3. Je er ook nog voor betaalt, naast wat Klooker voor de samenwerking krijgt.

Dat voelt niet goed, zeker niet als ik denk aan alle sites die ik een stuk beter vind.

Naast de blog van Iris lees ik bijvoorbeeld heel graag op Linda's Zaailingen. Haar stukken over palmolie, twijfelachtig-groene sjoemelstroom en de al minstens zo dubieuze zoekmachine Ecosia zijn ontzettend goed. Zo goed helaas, dat ik na het laatste stuk een grote teleurstelling te verwerken had en Ecosia weer verwijderde als "voorkeurszoekmachine".
Linda zoekt zaken echt tot op de bodem uit voordat ze iets publiceert. (Iets dat ik zelf ook probeer te doen, en dat leidt soms tot enorme vertraging voor bijna elke blogpost...)

Soms is het eindoordeel dat product XYZ de meest duurzame optie is. Maar soms is het oordeel ook dat de meest duurzame optie niets kopen is. Die ruimte mis ik bij Klooker. Ik vermoed dat ik hun slogan te weinig letterlijk heb genomen.

Eindoordeel

★★★★★

Twee sterren. Omdat ik nog steeds denk dat het idee erachter heel nobel is. Ook snap ik dat iedereen geld moet verdienen. Toch zullen het niet meer sterren worden, want het verdienmodel van nu  voelt voor mij niet eerlijk. Ook mis ik goed doordacht en stevig onderbouwd onderzoek naar de genoemde producten, en ik mis alternatieven t.o.v. alleen maar "kopen-kopen-kopen". Klooker stimuleert eerder groen consumentisme, dan bewust groen minimalisme.

Voor mij geldt dus: één keer, maar niet weer.