I can do hard things (2) - Het is zover!

Deel 1 lees je hier.

Note: dit is een zo realistisch mogelijke beschrijving van mijn bevalling (zonder overdreven veel details toe te voegen). Laat een woordkeuze hier of daar je vooral niet afschrikken, ik kijk er heel goed op terug.

Na de eerste weken van mijn verlof veel regen gezien te hebben, is het deze maandag eindelijk warm en zonnig. Ik heb de hele middag heerlijk op het terras gezeten, aan het water, samen met vriendin B. Het leek me leuk buitenshuis af te spreken gezien het de laatste dagen tot mijn uitgerekende datum zijn en ik elke dag nog een uitstapje probeer te doen.

Net als ik eraan denk de rekening te vragen, twijfel ik of ik wat nattigheid voel. Zouden mijn vliezen gebroken zijn? Ik ga voor de zekerheid nog eens naar de wc, maar daar kan ik eigenlijk niets bijzonders ontdekken.

We nemen afscheid. Ik fiets naar huis, waar ik rustig samen eet met mijn lieve T. Hij wil daarna nog gaan schilderen op zolder, alles staat al klaar. Ik kruip even achter mijn laptop om laatste taakjes te doen, zoals een adreslijst opstellen voor de geboortekaartjes. Het gaat lekker vlot, maar opeens voel ik toch weer nattigheid. Ik sta op om naar de wc te gaan en… die haal ik niet. Na twee stappen in die richting stroomt een hele plas water op de vloer. Alsof het uit de lucht valt. Of ja, water, wat is het? Er zitten wat witte vlokjes in. Het ruikt niet naar urine. Oké. Het is zo ver. Mijn vliezen moeten wel gebroken zijn, wat kan dit anders zijn? Alleen die witte vlokjes… ik Google nog gauw even: kan wat huidsmeer van de baby zijn. Check. Het ziet er niet vies uit, ik ben gerustgesteld. Ik heb verder nog nergens last van. Geen wee te bekennen.

Er dient zich wel iets anders aan: enorme drang om te gaan opruimen. Het huis moet netjes zijn! Had ik dat nou maar even eerder gehad ;-)...

Ik maak een beginnetje, maar natuurlijk niet voordat ik T op de hoogte heb gesteld. Hij wilde na het schilderen ook nog even gaan hardlopen (ik probeer maar niet te jaloers te zijn dat hij dit soort plannen kan maken voor één avond...).

“Mijn vliezen zijn gebroken!”
“Oh! Echt!” Ik zie dat hij het spannend vindt - ik natuurlijk ook. “Ik stop zo!” zegt hij.
“Dat hoeft niet hoor” antwoord ik. Ik denk er steeds aan dat je vliezen kunnen breken zonder dat de weeën goed op gang komen. Dat er dan zoveel uur later een inleiding nodig is (wat ik echt niet wil). Gelukkig weet ik ook heel sterk wat ik gepland had: een rondje wandelen zodra de bevalling start. Blijf in beweging, heb ik vaak gehoord, dan vordert het wel.

Terwijl T afrondt geef ik beneden toe aan mijn opruimwoede. Alle verpieterde dingen van de fruitschaal af, tafel leeg maken, vuilniszak vervangen, glas wegbrengen. En natuurlijk de verloskundige bellen...

Dat doe ik om 20:12 uur. Rosan is net klaar met een bevalling, maar kan me wel eventjes te woord staan. Ze komt straks even langs, zegt ze, en ze zal terugbellen als ze vertrekt. Ik vind het prima. Ons gesprek duurt nog geen minuut.

T is inmiddels ook beneden, we blijven steeds dingetjes vinden in huis die we kunnen opruimen, maar we voelen allebei: we moeten nu echt ons rondje gaan wandelen. Dit idee komt vrij sterk uit de hypnobirthing cursus. Daar zagen we een filmpje van een stel dat in het bos wandelde terwijl zij af en toe een wee wegzuchtte. Eronder stond: 12 uur voor de geboorte. Heel inspirerend vond ik het toen. Een soort van must ook: als het echt nog zolang duurt, kun je maar beter manieren bedenken om de tijd door te komen. Maar in het echt is minder speciaal. Als we eenmaal op straat staan wordt dat duidelijk: ik ben traag en gauw buiten adem. We lopen dus een minuscuul rondje: onze straat rond en weer terug. Meer lukt me echt niet. Ik ben ook op teenslippers, schoenen aantrekken voelde als te veel moeite.

We denken allebei dat het wel eens lang kan gaan duren. “Je hebt nu ook nog helemaal niets gevoeld, toch?” vraagt T - maar op dat moment realiseer ik me dat dat toch niet helemaal waar is. Ik heb wel een soort vage kramp die lijkt op menstruatiepijn. Misschien een wee, maar het doet nog niet echt voldoende pijn…

Hoe kort ons rondje ook was, het was heerlijk buiten: zomerse geuren van gras en bloemen. “Misschien over twee uur nog een keer dit stukje lopen?” zeg ik enthousiast. Ik heb ook al andere ideeën om de tijd door te komen: lezen in het boek van Sander de Hosson dat ik nog niet uit heb, misschien een aflevering van een serie kijken, en natuurlijk vroeg naar bed om nog zoveel mogelijk slaap te pakken... Ik kom de tijd wel door, denk ik.

T gaat naar boven om de laatste dingen op de babykamer klaar te zetten. Ik blijf beneden. Lees twee columns, maar kan me dan toch niet meer concentreren. De buikpijn neemt toe, ik moet naar de wc, maar steeds als ik daar ben heb ik geen rust om er op te zitten. Ik ga op mijn yogabal zitten: ook zoiets dat ik vooraf heb bedacht. Rustig beweeg ik heen en weer. Onmiddellijk krijg ik gigantisch veel pijn in mijn buik. Ik weet niet hoe snel ik er weer af moet komen. Het precieze omslagpunt kan ik me niet herinneren, maar opeens is het helemaal aan. Alsof er een grote golf over me heen komt. Zo intens dat ik niet eens weet of ik het pijn of 'onwelbevinden' zou noemen.

In de hoek van de kamer staat de ventilator aan. Ik ga er met mijn blote buik voor staan, het helpt iets. Ik leg de yogamat neer en ga er op handen en knieën op zitten. Daarna maar weer even in child's pose liggen. Buik, billen, bekken, alles doet continu gigantisch veel pijn. Ik kan het eigenlijk niet omschrijven hoe het voelt.

Ik probeer dit gevoel de baas te zijn met de ademhalingstechnieken die we geoefend hebben, maar het is moeilijk. Waarom zou je in hemelsnaam twee kinderen krijgen, gaat het door me heen, dit wil ik nooooooit meer… Ik schrik er zelf van. Niet omdat ik zo’n sterke kinderwens heb, maar omdat ik liever geen ruggenprik wil, en ik lijk nu al te denken aan pijnstilling. Dat was niet het plan. Maar wat als dit nog niet eens weeën zijn en het allemaal nog erger wordt?

Ik besluit de weeëntimer te gaan gebruiken.

Het is 21:05 als ik hem voor het eerst aanzet. Een wee van één minuut, dan drie minuten rust. Oké. De volgende laat ik 4 minuten aanstaan in de app, dan 8 minuten uit. Daarna 3 min aan, 4 min uit. Geen flauw idee meer. Ik moet naar de wc. Oké, en door. De pijn wordt meer, ik ben blij als T beneden komt. De timer staat nu ineens al 12 minuten aan. Ik ontdek dat tegen een deur duwen met twee handen helpt, als ik ondertussen mijn voeten als danspassen blijf bewegen. Naar voren en naar achteren, terwijl ik blijf duwen. Ik probeer nog steeds te timen maar raak ondertussen steeds meer de draad kwijt. Ik heb helemaal geen pauzes. T en ik vragen ons af of ik wel weeën heb.

De verloskundige heeft nog steeds niet teruggebeld. “Als ze om 22:00 uur niet heeft gebeld bellen wij nog eens, hoor” weet ik nog uit te brengen. Verder lukt praten niet zo goed meer. Om 21:45 uur belt ze gelukkig. Vanaf de grond, waar ik op de yogamat een houding probeer te vinden, roep ik de antwoorden op haar vragen. Ineens lukt praten toch weer normaal. Ik maak wat excuses naar T, want tegen hem kon ik net alleen maar kreunen. Gelukkig komt Rosan gauw en ze stelt voor te toucheren. Prima. Het is niet prettig maar het is lang niet zo erg als de pijn. Ik heb in mijn bevalplan geschreven dat ik liever niet wil weten hoeveel cm ontsluiting ik heb, alleen of het goed gaat, of er voortgang is.

“Als je in het ziekenhuis wil bevallen, dan moeten we toch wel gaan bellen. Geen spoed, maar pak maar wel de spullen”.

T gaat naar boven. Rosan belt op de gang de verloskamers. Ik loop inmiddels door de woonkamer en keuken in alleen mijn BH en topje. Misschien helpt het geen kleding meer te voelen op buik en bekken. Ik denk dat ik haar hoor zeggen dat ik 5 cm heb, maar tegelijkertijd ben ik zo van de wereld en wilde ik dit juist niet weten, dat ik het meteen weer vergeet. Ben toch ook te druk met mezelf.

Rosan komt weer terug, we krijgen het laatste plekje in het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Ik ben heel blij hiermee, echt precies wat ik wilde. Als pijnstillingsoptie tijdens de bevalling heb ik ook nog een bevalbad op mijn 'optioneel'-lijstje staan. Ons gehuurde bevalbad blijkt te groot voor de ziekenhuiskamer, dus meenemen blijkt zinloos. Nooit geweten dat dat kon. Gelukkig mogen we die van het gezondheidscentrum gebruiken. Ze gaan hem vol laten lopen. Wauw, wat een geluksvogel ben ik. Er komt een bad! Hoe fijn is dat! Ik kan er niet al te lang bij stil staan, we moeten ons klaarmaken: lenzen uit en bril op. T komt beneden, wij staan al klaar.

Hij vertelt me later dat hij nu ineens toch haast voelde. Had hij rustig ingepakt, stonden wij al trappelend bij de deur... Die haast bleek er later ook een beetje te zijn.

Als ik door de voordeur naar buiten stap, voelt dat heel stiekem. Het is inmiddels tussen 22:00 en 22:30 uur, en er is haast niemand meer buiten. We vertrekken met zijn tweeën (plus Rosan), maar zullen terugkomen als gezin van drie. Er is nog niemand die dat weet.

Ik ben bang dat de weeën zullen afnemen tijdens de autorit, én ik ben bang dat ze zullen doorzetten... De waarheid ligt in het midden. Ik hang wat op de achterbank terwijl T en Rosan ter afleiding kletsen over verbouwen. Rosan zet ons netjes af bij de ingang. Ze gaat parkeren, wij mogen alvast naar de verloskamers gaan. Het is maandagavond, het is uitgestorven bij de ingang maar nog wel heerlijk licht. Ik voel me beroerd als ik de auto uit kom. Probeer te wandelen maar het blijkt toch verstandiger om even over de plantenbak te buigen… uiteraard kan ik de geboorte niet starten zonder nog één keer te spugen (ik heb de eerste zestien weken last gehad van misselijkheid en overgeven). Nu is mijn lichaam helemaal schoon, denk ik. Een ongeruste voorbijganger komt vragen hoe het gaat en ik krijg wat water om mijn mond te spoelen. Fijn. Fris. Meteen dient de volgende wee zich aan. Ik zet mijn handen op de dichtstbijzijnde auto (een geparkeerde taxi) en stap weer van voor naar achter. Mijn weeëndans. Rosan komt er aan, en we gaan met zijn drieën naar boven.

In de bevalkamer gooi ik de meeste kleding weer uit, waardoor ik halfnaakt rondloop. Het blijkt me allemaal nog maar weinig te boeien. "Zal ik de meditatiemuziek aanzetten?" vraagt T. Ik knik of hum ter bevestiging. Het zachte getingel van de hypnobirthing mantra's vult de ruimte, al vlot gevolgd door een rustgevende vrouwenstem.

Ik word meteen helemaal gek. Het is zó niet in overeenstemming met pijngolf waar ik weer in zit. "Uit! Doe uit!" roep ik, terwijl ik over de badrand ga hangen.

Volgens mij moet iedereen lachen. Ik eigenlijk ook wel, als ik van bovenaf naar mezelf zou kijken.

Wat een toestand...