On running

Je begint met een klein rondje. Ongetraind, nog in gewone kleding, misschien zelfs op oude gymschoenen, zoals ik. Drie kilometer, maximaal. En natuurlijk loop je nog stukken tussendoor. Uitputtend is het misschien, maar één gevoel overheerst: je hebt het maar mooi gedaan. Spoiler: dat gevoel gaat nooit meer weg.

Één keer een stukje rennen wordt algauw twee keer per week. Twee keer drie kilometer. Je stopt niet meer, je rent ook steeds soepeler. Voor de grap probeer je eens vijf kilometer, of een heuvelachtig stuk. De eerste keer stop je nog onderweg, maar na een paar weken kun je ook die afstanden zonder wandelen tussendoor. Drie keer per week ga je rennen. Vijf kilometer. Zeven. Negen.

Rennen wordt steeds belangrijker. Ga je een weekendje weg, dan moeten je hardloopschoenen mee. Je gaat op congres in Zandvoort. Raar, maar: je verheugt je het meest op het hardlopen. Als iemand vraagt: wat ga je dit weekend doen?, begin je je lijstje met: "Nou in ieder geval hardlopen..." Omdat je in het weekend altijd overdag rennen kunt.

Ik startte toen ik veertien was. Mijn benen waren op hun dunst (maar ik hulde ze in een lange broek; ik schaamde me en vond ze dik). Nu zijn ze gestroomlijnd, gespierd. Niet mager en getekend als bij een duurloper, maar gewoon: getraind. Het viel me nooit op, totdat iemand het zei. "Wat heb je toch een prachtige benen" en ik dacht: daar ren ik ook voor.

Maar daar ren ik niet voor. Ik ren omdat het me laat ademen, omdat het altijd sneller kan en de passen altijd langer. Ik ren tegen paniek, tegen waanzin. Ik ren voor de runner's high, ik voel me nooit (nóóit) slechter na een training. Oké, die ene keer dat ik mezelf een blessure inrende en naar huis moest strompelen. Maar dat doe ik niet meer. Ik rek nu heel veel.

Ik kocht een tweede paar hardloopschoenen, hoewel het oude paar nog prima was. Very un-Larry. Maar heel waardevol: zodat ik minder mee hoef te slepen en uiteindelijk veel meer ren.

Het gaat steeds beter, ik word steeds gedrevener. Het belangrijkste in de waszak is mijn sportkleding, want daar heb ik er niet zoveel van. Als die niet op tijd droog is, kan ik niet rennen. Ik moet altijd kunnen rennen. Er is bijna altijd wel iets om af te reageren, of om te vieren.

Soms houdt de regen me binnen, maar eigenlijk is dat maar zelden. Ik plan gerust mijn dag om mijn hardlooprondje heen. Boodschappen, schoonmaak, email beantwoorden, alles kan wijken voor sport, behalve dan werk.

Hardlopen is van mij, alleen van mij. Ik loop voor niemand en ook niet achter iemand aan. Soms loop ik wel samen, naast iemand. Maar het is vooral persoonlijk. Want niets geeft me zo'n goed gevoel als heel snel mijn zelfbenoemde finish naderen en erover heen stappen. Niets is toffer dan een sprint trekken en mensen zien kijken. Niets is fijner dan je lievelingsnummer dat je door een kilometer heensleept.

Peace of mind is nooit ver weg. Als ik maar kan rennen.