Anderen en de waarheid

Zaterdag kom ik weer terug in mijn studentenhuis, iets tussen namiddag en avond in. Minder dan 24 uur ben ik weggeweest van mijn kamer, gedreven door zo'n dwingend gevoel om terug te gaan, alleen maar aangestuurd door een 26-jarige bankbestuurder. Ja, bij die ene bank waar ik ook zo'n mooi gouden pasje van heb.

Want wat wil ik graag dat je me opnieuw zou zien, dat je naar mij zou verlangen. Dat dacht jij, dan: "you want to be desired by everyone" - maar dat is allesbehalve waar. Grappig hoe ogen van anderen soms de werkelijkheid niet waarnemen.

Dus ik cross de straten door, op mijn fiets die daar niet voor gemaakt is, op zoek naar jou. Liever zou ik Keane voor je deur stoepkrijten, tot ik weet when you're gonna let me in, maar het is stoerder om dit van man tot man te doen. Een nieuwe ontmoeting dus toch, hoewel je me eerder negeerde.

En hey, daar ben je dan, op een onverwacht kruispunt, in volledig witte outfit. Sneakers tot sjaal. Plots voel ik een temperatuursverandering, zoals je de hitte op je oogleden voelt wanneer je je gezicht naar een vuurkorf toedraait. Open jij de deuren naar de balzaal of zal ik dat doen?

We brachten vrienden, vriendinnen mee, maar moet ik lachen of huilen om jullie geruzie? Zal ik de avond redden of kapotmaken? Zo gelukkig ben ik, om thuis, terug te zijn in mijn stad, maar tegelijkertijd ben ik ook zo vatbaar voor jouw stemming, die omslaat als de rode ochtendlucht in donkere stapelwolken. Gek, ik lees boeken over de wereld verbeteren en hier sta ik, naast iemand die zegt kinderen in sweatshops hebben tenminste werk, je kunt de wereld niet verbeteren.  Zijn idealen sexy of te overdreven hoopvol? Dat je hier geen antwoord op hebt, begrijp ik. Maar ik moet antwoorden vinden, op de vraag of ik met jou op wil trekken of niet. Niet eens voor de wereld, meer voor de persoon die wens te worden. Gaat zij met jou mee zonder denken? Of laat ze je staan?