When Hitler stole pink rabbit is niet zo kinderachtig als het klinkt. Eigenlijk is Anna (9) tamelijk volwassen voor haar leeftijd. Haar vader is Joods en in het Duitsland van 1933 merkt hij al vroeg dat het met Hitler aan de macht niet de goede kant opgaat. Halsoverkop verlaat het gezin het land, nét voor de oorlog. Anna en Max, haar broer, moeten zich maar aanpassen: eerst een tijdje in Zwitserland wonen, en als het ook daar gevaarlijk wordt, vertrekt het gezin naar Frankrijk. En Anna spreekt geen Frans...
Ik vond het een heel fijn, bijna dromerig boek - en dat voor dit onderwerp. Anna observeert als een kind, soms zo grappig dat ik hardop heb gelachen, zonder dat het ooit kinderachtig wordt. Misschien komt dat door het semi-autobiografische karakter van het verhaal.“It’s another picture of that man,” said Elsbeth. “My little sister saw one yesterday and thought it was Charlie Chaplin.” Anna looked at the staring eyes, the grim expression. She said, “It’s not a bit like Charlie Chaplin except for the moustache.” They spelled out the name under the photograph.
Adolf Hitler."
Lees hier het eerste hoofdstuk.
Een paar weken geleden heb ik het vervolg (Bombs on aunt Dainty) gekocht, waarin het gezin naar Engeland vertrekt en Anna dus haar derde taal moet leren. Eerst nog even dit boek herlezen voor ik daarin begin (dat wordt dan de derde keer!).
Grof, maar fantastisch; dat zou ik zeggen als ik dit boek moest samenvatten in één zin. Een boekwerk vol verhalen: het leven van opa, vader en zoon, maar zo geweven dat je pas op de laatste bladzijdes alles naar tevredenheid begrijpt. Davidù is 9 en begint met boksen, begeleid door zijn oom, in de voetsporen van zijn vader die er niet meer is. Als buurtjongens te ver dreigen te gaan bij het pesten van Gerruso, de sukkel van de straat, neemt Davidù het voor hem op. Een ongelijke vriendschap is het gevolg.
Even overwoog ik, na de eerste paar bladzijden, het boek weg te leggen omdat het zo grof is - maar ik stond nog niet op, of ik wilde weer zitten en verder lezen. Want het wende, heel snel, en ook bij dit boek heb ik soms hardop gelachen: herkenbaar, de al zo vroeg macho zijnde Italiaanse jongetjes.
In minder dan 48 uur had ik alle 304 pagina's gelezen (en baalde ik dat er niet meer was). Rauw is dit boek. Rauw en daardoor levensecht.
Voor wie zin heeft in een duik in de hitte van Palermo, waar maffia oprukt, waar hoofdpersoon Davidù bokst alsof zijn leven ervanaf hangt en waar een oma haar 7-uur-sigaretje rookt...
Enia hoort vanaf nu bij mijn nieuwe favorieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten