Hyperemesis

Maria

De huisarts woont maar drie straten bij me vandaan.

"Zo" zegt hij. "Maria, wat kan ik voor je doen?"
Hij heeft snel nog even gespiekt naar mijn voornaam, dat moet wel. Het kán gewoon niet dat je in zo'n grote stad onthoudt hoe elke patiënt heet. Tenzij... tja, tenzij je een bijzonder geval voor je hebt. Ik ga ongemakkelijk een beetje verzitten, maar de stoelleuning is hard en verandert niets aan mijn rugpijn.

"Bloedverlies? Heb je al een echo gemaakt, zoals we de vorige keer hadden afgesproken?" vraagt hij vriendelijk, tactvol, trefzeker. Raak.
"Nee" antwoord ik schor en zachtjes, precies zoals ik pas geleden nog met Micha praatte. Als een konijn in koplampen. Een jonkie als ik kan toch nooit moeder worden. De vraag blijft beschuldigend hangen in de spreekkamer.

"Dan ga ik dat nu laten doen" De dokter praat iets zachter nu. Legt me wat uit. Vraagt nog iets over hoe lang al en hoeveel zeer het doet. En hoeveel, is het veel? Ik weet het niet, wat is veel?

Het ziekenhuis is niet ver weg, een vrouw met kortgeknipt haar leidt me naar zo'n gynaecologische stoel.

Vannacht heb ik van Micha gedroomd, voor de derde nacht op een rij.

De gynaecologe staart naar het echoscherm en zegt heel lang niks. Ze klikt wat op spacy uitziende knopjes. Het scherm laat allerlei schakeringen grijs zien op een zwarte achtergrond. Ik hoor geen zoef-zoef-zoef, zoals in films altijd het hartje klinkt, maar misschien staat het geluid gewoon uit. Of is dat nu nog niet mogelijk. Ik verdiep me ook totaal niet in de baby, als ik eerlijk ben. Mijn eigen hoofd boven water houden is al lastig genoeg.

De gynaecologe zet het apparaat uit, "kom maar weer zitten hoor"
Achter het bureau legt ze haar hand plat op tafel, schuift die even heen en weer. Ze vraagt niets over de vader. "Ik heb slecht nieuws. Er groeit geen leven in je buik" zegt ze dan.
Ze legt meteen uit: "Je hebt wat we noemen een druiventroszwangerschap."

Zwanger van een mola, een druiventros, een vergissing van de natuur.
"En we gaan je nú curetteren" zegt ze.
"Wat?" zeg ik verbaasd.
Ze legt het uit. Met een zuigslangetje de druiventros verwijderen. Het bloeden stoppen.

Ik ben nog steeds niet van mijn stoel gevallen. Ze bouwt een passende rouwstilte in - maar ik voel helemaal niets. Ben ik ooit wél zwanger geweest?

"Wil je nog iemand bellen?"

Ik leun achterover en schud van nee.

N.B. Maria is fictief!