Rozijntjes

Maria. Flashback.

Met een vreemde, lange sleutel maakt Micha de deur open. Ondanks zijn nette schoenen ziet hij eruit als een inbreker in het holst van de nacht. Hoewel, als we van dit moment een scène maken, sta ik er wel weer gek bij: kokerrokje, benen in een panty, hakken... Niet echt inbrekerwaardig.

Binnen is het met één lamp heerlijk licht, over de bank liggen drie witte overhemden. Ik draal wat in het midden van de kamer, onwennig, wat hoort weet ik niet goed.  "Ga zitten!" Micha gebaart uitnodigend naar de bank en zet snel een paar glazen in de gootsteen.  "Wil je wat drinken?"

Ik ben te onrustig om te gaan zitten en volg hem naar het kleine aanrecht. Er ligt wat bloem, kaneel en er ligt een opengescheurde zak rozijntjes. "Ik heb pannenkoeken gebakken vanmiddag" verklaart Micha ongevraagd, bijna verontschuldigend. Zijn grote ogen nemen me op. Tevreden.
Mijn ogen glimmen, ik weet zeker dat mijn pupillen zo groot zijn dat je niet meer kunt zien dat mijn ogen normaal niet zwart zijn. Hij is tevreden, maar ik ben gelukkig. Ik gloei van energie.

"Ga zitten, ik maak wel wat voor je"
In plaats van op de bank ga ik er tegenaan zitten, op mijn knieën, op het kleed. Bij vriendinnetjes blader ik altijd door hun tijdschriften, lees wat in een boek of kijk naar foto's, maar nu durf ik niet zo goed. Micha heeft trouwens ook geen van die drie. Op de kleine tafel staat alleen een laptop en er liggen DVD's.
"De Leeuwenkoning?" zeg ik verbaasd. "Wat wil je daarmee?"
"Nederlands leren"
Ambitieus.

De spanning is verslavend, knettert bijna als elektriciteit. Van het bord naast me doop ik mijn vinger in de stroop. Micha pakt mijn hand, wat voelt als kortsluiting, maar ik trek niet terug.

De pannenkoek blijft liggen tot ze koud is.