Living like Larry - Door de bomen het bos niet meer zien

Dankzij Elise ging ik eens nadenken over deze uitdrukking. Haar relaas, vol twijfels over hoe 'goed' te leven voor het milieu zonder je continu schuldig te voelen, herinnerde me aan hoe lastig de weg naar een milieuvriendelijk leven soms lijkt. Ik wil hier graag toelichten hoe ik dat in mijn eigen leven aanpak. Ik besef me goed dat het helemaal niet zo eenvoudig is en dat mijn blog niet alles van mij laat zien, dus ook niet hoe ik het nu aanpak.

Goed, het is lastig. Met het vliegtuig op vakantie bijvoorbeeld: is supersupersuperslecht voor de aarde. Wat je dan uitstoot, kan je nog niet 'goedmaken' door een jaar lang maximaal energie te besparen, in dikke truien te lopen en je huis te isoleren... Deprimerend hè? Voor de meeste mensen wel - en ik hoor daar zelf ook bij.

Grofweg kun je dan twee opties kiezen.
1. Doorzetten
2. Opgeven, en zelfs een soort anti-milieu-houding ontwikkelen.

De tweede houding kom je ook tegen op een ander gebied: gezonde voeding. Bijvoorbeeld bij mensen die het lastig vinden de vele soorten gezond voedsel te combineren. Spinazie is gezond maar je moet niet vooraf een glas melk drinken want dan wordt het ijzer niet opgenomen, je moet juist eerst iets met veel vitamine C eten/drinken, zoals sinaasappelsap en AAAAH! - De gemiddelde mens haakt hier af.
Je hoort mensen soms ook echt bitter worden. Bijvoorbeeld:

Het antwoord op
"Zullen we broccoli eten, dat is heel gezond/bevat zelfs antikankerstofjes"
is
"Ach, tegenwoordig krijg je overal kanker van/we gaan toch allemaal dood/whatever"
Ik vind dat persoonlijk soms zelfs kwetsend laidback, maar dat terzijde. Zeggen dat ik me 'met dat soort mensen' niet in moet laten, vind ik te kort door de bocht, want voor een betere, schonere aarde moet iedereen meewerken.

Die verslagen-fatalistische houding kom je ook tegen als reactie op het groen leven wat ik (en vele anderen!) promoten. Ach, alles is slecht voor de aarde. Ach, uiteindelijk gaan we allemaal toch dood. Ach, daar houdt niemand anders reken mee, waarom zou ik dat moeten doen...Bijzonder frustrerend, soms. Het is een houding die nooit bij mij heeft gepast. Zeker, af en toe laat ik mijn principes even voor wat ze zijn. Niet dat ik me dan te buiten ga aan plastic spullen kopen ;-), maar soms heb ik gewoon nieuwe kleding nodig (of althans, dat denk ik).

Toch ben ik op een manier hét voorbeeld van geloven in het druppel-op-de-gloeiende-plaat-principe. En dan de positieve kant: het is diezelfde druppel, die door jaar naar jaar te vallen, de steen uitholt.
Een gestage drup holt de steen uit, zei Lucretius (een Romeins dichter en filosoof over wie je misschien bij Latijn wel eens geleerd hebt). En ik ben het daar helemaal mee eens.

Groen is de weg die we opgaan. Druppeltje voor druppeltje.

Dat neemt niet weg dat het lastig kan zijn. Heb je netjes al je afval gescheiden, stap je daarna op het vliegtuig naar een ver oord, lees je dat dat al je moeite weer teniet doet.
Als eerste: ja, vliegen is héél erg schadelijk. De uitspraak over dat teniet doen is er niet voor niets. Maar: ik probeer de milieuproblemen als losse problemen te zien. Vliegen is er één, dat ik nog niet getackeld heb. Wel weet ik dat het slecht is, en dus probeer ik zo min mogelijk te gaan. Ondertussen is afval en het scheiden daarvan een heel ander probleem, waar ik wél al weet wat de oplossing is. Zoveel mogelijk verpakkingsvrij kopen (hier ben ik stapje voor stapje mee bezig) en alles recyclen. Nadenken over wat je print. Dat soort dingen.

Zodoende vind ik niet, dat als ik in een vliegtuig stap, ik moet denken: nu verpest ik alle moeite die het hele jaar gedaan heb. Daar zou je inderdaad bijna nog zo'n zure mindset van krijgen, en dan verpest je het behalve voor de aarde, ook nog eens voor jezelf.


Hoewel mijn motivatie misschien schuldgevoel lijkt te zijn, is mijn enige drijfveer de aarde. De aarde die altijd fotogeniek is, me altijd verwelkomt. De aarde die voedsel blijft voortbrengen, wat we haar ook aandoen. Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet ergens over verwonder: een raaf, paden vol knalgele herfstblaadjes, de sterrenhemel, de wolkjes die je uitademt in de koude lucht, een rode esdoorn met blaadjes als mensenhanden met lange vingers...
Er is niets dat me zoveel geeft als de aarde, en ik wil zorgen dat ik haar mooier achterlaat dan ik haar vond, en dat ik onderweg mensen inspireer dat ook te doen.

Ohja, tegen iedereen die zich hierin herkent, die ook probeert, struikelend en weer opstaand, en nog iets zoekt waarmee je snel en makkelijk veel invloed hebt, zou ik willen zeggen:
1. Goed bezig! - nu nog een bank die bij je past ;-)
of
2. Goed bezig! - nu nog even aan Zara vragen of ze haar kleding gifvrij wil maken :)