Ami en Georgina zijn een tweeling, ze lijken bijna niet echt, zo zijn ze één. Ze kennen elkaars every move en weten meer van het uitgaansleven dan ik, al zijn ze 16. Ik zie het al voor me: hoe ze dansen tot sluitingstijd en daarna samen total loss hun kamers in kruipen, eyeliner tot halverwege hun wangen. Hun moeder is pas 31, misschien speelt dat mee.
Ze vertellen me over de keer dat ze een boodschappenkarretjesrace organiseerden met haar. "Our mum really is our best friend, you know"
Ami tikt met haar sigaret tegen de rand van de asbak.
"Ik ben zo blij dat je er bent" zegt ze opgetogen. "Ik heb hier nog nooit iemand jonger dan 40 gezien."
"Niet één keer" valt Georgina haar bij.
"Nouja, behalve die ober dan" zegt Ami.
"Ohja" geeft Georgina verveeld toe. Ze zakt een beetje onderuit in haar te brede stoel en legt haar meterslange benen daarbij een stukje onder die van mij.
Iedereen in dit dorp weet wie Ami en Georgina zijn, ook al wonen ze hier niet en zijn ze maar op summerschool. Ami kennen ze misschien niet bij naam, maar als je zegt 'de Poolse tweeling?', knikt elke man van ja. De Poolse tweeling, met de korte rokjes en dunne benen. De Poolse meisjes.
Georgina is prachtig, maar Ami is aparter en daardoor zo mogelijk nóg mooier. Haar vingernagels zijn standaard zwart gelakt en dat staat heel elegant, waar het bij mij vreemd en lomp zou lijken. Aan Ami's linkerpols zitten geen armbanden, haar haar is slordig kortgeknipt en behalve donkergrijze oogschaduw draagt ze niets van make-up. Aan haar rechterpols zitten drie leren bandjes.
Drie is net niet genoeg om twee witroze littekens te verstoppen.
"Zullen we een ijsje bestellen?" vraagt Ami aan niemand in het bijzonder.
De kussens op de rieten stoeltjes zijn oud, wat ingezakt, maar ze houden ons goed loom.
"Daar heb je morgen spijt van," waarschuwt Georgina. "Calorieën"
Ami en ik doen het toch. Georgina steekt een sigaret op en rookt alleen maar.
Ik kan niet stoppen met kijken naar die witroze littekens. Ik wéét waar ze voor staan. Ik móét weten waar ze voor staan.
"... I was in a really bad place back then" babbelt Ami, alsof het niets is.
"So you..." zeg ik vragend, en ik wijs naar de littekens.
Ami knikt. "So you noticed" concludeert ze mat.
"With glass" praat Georgina er door heen. "Can you imagine the shape I was in?!"
Ik zou bijna zelf zin krijgen in een sigaret, en ik heb nog nooit gerookt.
woensdag 26 december 2012
vrijdag 21 december 2012
Boeken #7
Door een spiegel, in raadselen - Jostein Gaarder
Cecilie is ziek. Heel erg ziek. Daarom ligt ze zelfs met kerst in bed.
Terwijl haar familie beneden is en af en toe langskomt, houdt er één iemand bijna constant de wacht over Cecilie. Of, nouja, iemand? Engel Ariël praat met haar. Hun gesprekken gaan eerst over hoe het is om mens dan wel engel te zijn, maar langzaamaan worden alle belangrijke levensvragen behandeld. En niks fantasy-achtigs, gewoon heel indringend. Duidelijk bedoeld om je aan het na denken te zetten.
Als je De wereld van Sophie of Het sinaasappelmeisje (aanrader!) toffe boeken vond, dan geniet je ook van dit verhaal. Alhoewel, ik kreeg De wereld van Sophie niet uit (maar dat is dan ook al negen jaar geleden), dus dat is niet eens verplicht. Door een spiegel is net wat aparter, door het element Engel... maar minstens zo boeiend. Het klinkt misschien kinderlijk, maar ik durf je te verzekeren dat kinderen dit boek niet uit krijgen. Dit boek is niet meer te koop, dus je zult ervoor naar de Slegte of de bibliotheek moeten - maar dat is het echt waard.
I et speil, i en gåte is de Noorse titel, voor wie die taal machtig is.
Perfect Chemistry - Simone Elkeles
Ik probeer in deze stukjes altijd twee boeken te combineren die (totaal) niet op elkaar lijken. Dit boek staat dus een mijl van het vorige vandaan. Perfect Chemistry is een beetje mijn guilty pleasure. Teen fiction over starcrossed lovers... Lekker dromerig. Aan de andere kant: de wereld leest massaal boeken die pas écht slecht zijn, say, over glinsterende vampiers en diverse tinten grijs. Dit boek is daarbij vergeleken meesterwerk, met spanning, mooie zinnen en levensechte situaties.Lees hier een stukje uit het begin van het verhaal.
The fault in our stars - John Green
Ik wil niet mezelf niet teveel tonen als de John Green-fan die ik eigenlijk ben ;-) en aangezien ik al één keer eerder een boek van hem noemde mag dit er dus eigenlijk niet bij... Maar The fault in our stars is zo ontzettend mooi. Lees dit dan.
She is so beautiful. You don’t get tired of looking at her. You never worry if she is smarter than you: You know she is. She is funny without ever being mean. I love her. I am so lucky to love her, Van Houten. You don’t get to choose if you get hurt in this world, old man, but you do have some say in who hurts you. I like my choices. I hope she likes hers.
Misschien wel het mooiste wat ik in 2012 las. I like my choices too.
dinsdag 18 december 2012
Leukleukleuk
* Zomaar een gesprek op het bankje bij de bus, in de bus en in de trein - het is dat er zoveel mensen zijn, anders had ik je meer gevraagd. Nu ja, misschien ook niet: té mooi en zelfverzekerd om je achternaam of nummer te vragen. Grappig dat jij juist zegt leuk je te ontmoeten, en ik lach en knik maar. Stom dat ik niet zoiets terug zeg, het hierbij laat, met een huppeltje het perron afga. Of misschien juist beter: het is ik kan ook zonder in de praktijk.
* Koken voor één vriendinnetje. Eéntje tegelijk kan je vriend(inn)en veel meer aandacht geven.
* Hardlopen. Altijd, maar toch: hardlopen <3
* Tsjaikovksi-concerten, en daarbij ook de glimlach van de dirigent op 27 minuten en 54 seconden... Prokofiev is trouwens ook prachtig, zo mogelijk nog beter door het bombastische. Oja, studeren met Vivaldi is ook niet verkeerd.
* Nieuwe eetgewoontes langzaamaan echt doorvoeren in je routine
* Onderuitgezakt naar de allerslechtste bioscoopfilm allertijden, hah, fijn, mooie mensen kijken in stoelen van rood pluche.
* Naast zeikerige mails (Hoezo vraag jij je af waar wij onze kleding produceren?!11 Wat ga je met die informatie doen?!1!) ook normale en uiterst vriendelijke antwoorden krijgen in mijn zoektocht naar cheap ass fair trade kleding :-)
* Het droomachtige vooruitzicht dat ik misschien, voor het eerst ooit, wel iets anders dan mijn studie topprioriteit ga geven.
* Het boek Bloedsinaasappels - een beetje vreemd, maar wel erg interessant.
* Koken voor één vriendinnetje. Eéntje tegelijk kan je vriend(inn)en veel meer aandacht geven.
* Hardlopen. Altijd, maar toch: hardlopen <3
* Tsjaikovksi-concerten, en daarbij ook de glimlach van de dirigent op 27 minuten en 54 seconden... Prokofiev is trouwens ook prachtig, zo mogelijk nog beter door het bombastische. Oja, studeren met Vivaldi is ook niet verkeerd.
* Nieuwe eetgewoontes langzaamaan echt doorvoeren in je routine
* Onderuitgezakt naar de allerslechtste bioscoopfilm allertijden, hah, fijn, mooie mensen kijken in stoelen van rood pluche.
* Naast zeikerige mails (Hoezo vraag jij je af waar wij onze kleding produceren?!11 Wat ga je met die informatie doen?!1!) ook normale en uiterst vriendelijke antwoorden krijgen in mijn zoektocht naar cheap ass fair trade kleding :-)
* Het droomachtige vooruitzicht dat ik misschien, voor het eerst ooit, wel iets anders dan mijn studie topprioriteit ga geven.
* Het boek Bloedsinaasappels - een beetje vreemd, maar wel erg interessant.
vrijdag 14 december 2012
Living like Larry - Fairpriced clothing
Door het stuk over brand in een kledingfabriek in Bangladesh ontstond de vraag: waar kun je eerlijke kleding voor een 'normale' prijs vinden? Ik heb, na veel zoek- en mailwerk, een lijst gemaakt! Voordat je die bekijkt, wil ik één ding kwijt.
Iets als 'spotgoedkope kleding waar óók (of: toch) een eerlijke prijs voor betaald is' bestaat niet!
Tenminste, niet nieuw, misschien wel bij de kringloopwinkel. Nieuwe kleding, zoals een rokje van €5,95 van H&M kan domweg niet een goed salaris hebben opgeleverd voor de man of vrouw die de labels er in gestickt heeft. Immers, er gaan nog kosten vanaf voor het verbouwen van katoen, onderhoud van verwerkingsmachines, transport, verpakking, opslagkosten, winkelpersoneel, advertentiekosten...*
Oftewel: er bestaat geen fair Primark, ofzoiets. Ik heb hieronder niet de winkel staan waar je voor €19,95 een nieuwe én eerlijk beloonde én milieuvriendelijke spijkerbroek kunt vinden. We moeten opnieuw leren wat een normale prijs voor kleding is, denk ik. En misschien ook dat we minder nodig hebben dan we denken...
Dat gezegd hebbende: lees gauw verder, ik hoop dat je er iets mee kan!
Categorie 1: $
Merken: American Apparel (slogan: sweatshop free!), Jackpot
Prijzen: shirt vanaf €15 (in de sale vanaf €5), broek €40
Bijvoorbeeld: mannenshirt
American Apparel is een merk dat echt is ontstaan als reactie op sweatshops. De sale noemen ze ook wel oops! we made too many, wat ik oprecht grappig vind.
Categorie 2: $$
Merken: Jackpot, Kuyichi, Global Girlfriend, Miss Green
Prijzen: T-shirt €20-30, broek €50-80
Bijvoorbeeld: toffe Kuyichi spijkerbroeken of de zorgvuldig afgewerkte truitjes van Jackpot
Uit dit rijtje zul je in de stad het snelst een winkel van Jackpot tegenkomen. Het lijkt op Mexx, maar is toch heel anders als je naar hun filosofie kijkt. Lees er eens een stukje van, je kunt je er vast in vinden. Elk seizoen hebben ze een Donation shirt voor €25. De opbrengst gaat dan deels naar boeren uit bijvoorbeeld India en China die biokatoen verbouwen. Het precieze doel verschilt per keer.
Bij Global Girlfriend staat bij elk artikel vermeld waar het vandaan komt (vaak uit ontwikkelingslanden) en hoe dit de makers helpt. Hier vind je ook yogaspulletjes en naast kleding een heleboel toffe cadeautjes.
Categorie 3: $$$
Merken: Kuyichi, Miss Green, Knowledge Cotton Apparel (mannen)
Prijzen: shirt vanaf €40, broek €60-100
Kuyichi staat er zowel bij $$ als bij $$$, omdat hun prijzen erg uiteen lopen. Zo kan je een spijkerbroek in de sale vinden voor €59, maar een nieuwe jas kan ook €160 kosten.
Ook Knowledge Cotton Apparel is zo'n merk. Een simpel shirt kost €35, maar voor een sweater of overhemd wordt €95 gevraagd. Ze verkopen alleen mannenkleding - misschien een leuk idee voor als je vader/broer/vriend écht geniet van kwaliteitskleding.
De kleding van Miss Green komt alleen uit Turkije, nadat oprichtster Maaike Groen zelf haar leveranciers in China en Turkije had bezocht. In haar filosofie lees ik echt alles waar ik zelf waarde aan hecht, heel fijn :)
Categorie 4: $$$$
Merken: People Tree!, Camilla Norrback
Prijzen: vanaf €80-100 voor een trui
Deze categorie is meer om van te dromen. Gelukkig mag dromen altijd :)
People Tree is het mooiste van allemaal, vind ik zelf.
Meer tips
1. Winkels met (bijna) alleen maar fair trade kleding: WatMooi, Fair21, Brandmission, Nukuhiva, Charlie + Mary. Charlie + Mary heeft ook een winkel in Amsterdam. Helaas loopt het rijtje ook wel op qua prijs.
2. Recycliiiiing! Cheap ass toffe kleding kun je ook tweedehands opdoen! Denk aan kledingruilfeestjes, kleding zoeken op marktplaats of Ebay en kringloopwinkels. Kringloopwinkels zijn trouwens allesbehalve suf, zoals je op deze kaart van De Groene Meisjes kunt zien. Elke roze punaise is een interessante vintage kledingwinkel!
3. Wil je zelf aan de slag met oude kleding? Begin eens met bewonderen van de pinterestcollectie Recyckleren - inspiratie/succes verzekerd!
4. Op dit artikel staat een vervolg gepland, stay tuned :)
P.S. Het risico is dat je na het lezen en zien van al deze toffe dingen, belandt in één groot klikken en willen kopen. Sorry daarvoor. Dat is echt niet mijn bedoeling.
* Goed, de laatste drie worden met meerdere kledingstukken gedeeld, maar dan nog.
Iets als 'spotgoedkope kleding waar óók (of: toch) een eerlijke prijs voor betaald is' bestaat niet!
Tenminste, niet nieuw, misschien wel bij de kringloopwinkel. Nieuwe kleding, zoals een rokje van €5,95 van H&M kan domweg niet een goed salaris hebben opgeleverd voor de man of vrouw die de labels er in gestickt heeft. Immers, er gaan nog kosten vanaf voor het verbouwen van katoen, onderhoud van verwerkingsmachines, transport, verpakking, opslagkosten, winkelpersoneel, advertentiekosten...*
Oftewel: er bestaat geen fair Primark, ofzoiets. Ik heb hieronder niet de winkel staan waar je voor €19,95 een nieuwe én eerlijk beloonde én milieuvriendelijke spijkerbroek kunt vinden. We moeten opnieuw leren wat een normale prijs voor kleding is, denk ik. En misschien ook dat we minder nodig hebben dan we denken...
Dat gezegd hebbende: lees gauw verder, ik hoop dat je er iets mee kan!
Categorie 1: $ Merken: American Apparel (slogan: sweatshop free!), Jackpot
Prijzen: shirt vanaf €15 (in de sale vanaf €5), broek €40
Bijvoorbeeld: mannenshirt
American Apparel is een merk dat echt is ontstaan als reactie op sweatshops. De sale noemen ze ook wel oops! we made too many, wat ik oprecht grappig vind.
Categorie 2: $$
Merken: Jackpot, Kuyichi, Global Girlfriend, Miss Green
Prijzen: T-shirt €20-30, broek €50-80
Bijvoorbeeld: toffe Kuyichi spijkerbroeken of de zorgvuldig afgewerkte truitjes van Jackpot
Uit dit rijtje zul je in de stad het snelst een winkel van Jackpot tegenkomen. Het lijkt op Mexx, maar is toch heel anders als je naar hun filosofie kijkt. Lees er eens een stukje van, je kunt je er vast in vinden. Elk seizoen hebben ze een Donation shirt voor €25. De opbrengst gaat dan deels naar boeren uit bijvoorbeeld India en China die biokatoen verbouwen. Het precieze doel verschilt per keer.
Bij Global Girlfriend staat bij elk artikel vermeld waar het vandaan komt (vaak uit ontwikkelingslanden) en hoe dit de makers helpt. Hier vind je ook yogaspulletjes en naast kleding een heleboel toffe cadeautjes.
Categorie 3: $$$
Merken: Kuyichi, Miss Green, Knowledge Cotton Apparel (mannen)
Prijzen: shirt vanaf €40, broek €60-100
Kuyichi staat er zowel bij $$ als bij $$$, omdat hun prijzen erg uiteen lopen. Zo kan je een spijkerbroek in de sale vinden voor €59, maar een nieuwe jas kan ook €160 kosten.
Ook Knowledge Cotton Apparel is zo'n merk. Een simpel shirt kost €35, maar voor een sweater of overhemd wordt €95 gevraagd. Ze verkopen alleen mannenkleding - misschien een leuk idee voor als je vader/broer/vriend écht geniet van kwaliteitskleding.
De kleding van Miss Green komt alleen uit Turkije, nadat oprichtster Maaike Groen zelf haar leveranciers in China en Turkije had bezocht. In haar filosofie lees ik echt alles waar ik zelf waarde aan hecht, heel fijn :)
Categorie 4: $$$$
Merken: People Tree!, Camilla Norrback
Prijzen: vanaf €80-100 voor een trui
Deze categorie is meer om van te dromen. Gelukkig mag dromen altijd :)
People Tree is het mooiste van allemaal, vind ik zelf.
Meer tips
1. Winkels met (bijna) alleen maar fair trade kleding: WatMooi, Fair21, Brandmission, Nukuhiva, Charlie + Mary. Charlie + Mary heeft ook een winkel in Amsterdam. Helaas loopt het rijtje ook wel op qua prijs.
2. Recycliiiiing! Cheap ass toffe kleding kun je ook tweedehands opdoen! Denk aan kledingruilfeestjes, kleding zoeken op marktplaats of Ebay en kringloopwinkels. Kringloopwinkels zijn trouwens allesbehalve suf, zoals je op deze kaart van De Groene Meisjes kunt zien. Elke roze punaise is een interessante vintage kledingwinkel!
3. Wil je zelf aan de slag met oude kleding? Begin eens met bewonderen van de pinterestcollectie Recyckleren - inspiratie/succes verzekerd!
4. Op dit artikel staat een vervolg gepland, stay tuned :)
P.S. Het risico is dat je na het lezen en zien van al deze toffe dingen, belandt in één groot klikken en willen kopen. Sorry daarvoor. Dat is echt niet mijn bedoeling.
* Goed, de laatste drie worden met meerdere kledingstukken gedeeld, maar dan nog.
zondag 9 december 2012
Living like Larry - How can a big brand be ignorant?
In november woedde er een grote brand in een kledingfabriek in Bangladesh. Je hebt er misschien al over gelezen: Tazreen Fashions heette het bedrijf, er werd kleding gemaakt voor o.a. C&A en Walmart. Door de brand stierven 123 medewerkers. Ter vergelijking: bij de vuurwerkramp in Enschede kwamen 23 mensen om het leven.
Ehh, Bangladesh en kleding, hoe zat dat ook alweer?
In Bangladesh (hoofdstad Dhaka) is kleding booming business. Na China is het de grootste textielexporteur ter wereld. Textiel zorgt er voor 80% van de exportwaarde ($20 miljard per jaar). Bangladesh is ook nog het goedkoopste land ter wereld om je kleding te laten maken, goedkoper dan China. Eén van de vele kledingfabrieken was Tazreen, waar op 26 november een verschrikkelijke brand uitbrak.
Hoe kon dat gebeuren?
Het gebouw van zeven verdiepingen vol naaisters voldeed niet aan de veiligheidseisen. Er waren te weinig nooduitgangen; makkelijk ontvlambare stoffen werden naast elektriciteitsgeneratoren bewaard en hoewel er verbouwd werd, waren de naaisters gewoon aan het werk. Een nooduitgang zat op slot, vertelt een meisje.
Ook werden sommige vrouwen tegengehouden terwijl zij wilden vluchten toen het brandalarm afging. Beveiligers van Tazreen blokkeerden de vluchttrap en meldden dat het om 'een test' ging.
Tazreen? Dat merk zegt me niks?
Tazreen maakte kleding voor onder andere C&A, maar in de asresten werden nog veel meer labels gevonden, zoals van Disney, Dickies, van het merk van P. Diddy en lingeriemerken. Deze bestelden niet rechtstreeks bij Tazreen, maar via hun tussenpersoon in Bangladesh. De tussenpersoon kiest zelf de fabriekjes uit. Veiligheid is ondergeschikt: het gaat om de laagste kosten. Zo kon het gebeuren dat deze onveilige werkgever door de mazen van de regels glipte. Dit was voor C&A overigens de eerste bestelling bij Tazreen.
Hoe konden grote bedrijven hier niets van weten?
Niets? - nouja, ik ben daar niet zeker van... Toch meldden de grote afnemers zoals C&A dat zij niet wisten dat de werkomstandigheden zo onveilig waren. Als zij dit inderdaad niet wisten, is dat te wijten aan de handel via tussenpersonen. Maar net zo goed is ons Westerse verlangen naar veel goedkope kleding een oorzaak.
Shima Pakhi, één van de medewerksters die wist te ontsnappen, verdiende trouwens $51. Per maand.
Maar los daarvan: het probleem is niet nieuw en om een uitzondering gaat dit niet. Sinds 2006 zijn er al 500 mensen in Bangladesh omgekomen door branden in textielfabrieken - en verandert er weinig tot niets, als het westen blijft vragen en kopen...
Meer lezen?
Het artikel van Jim Yardley begint met een ooggetuigenverslag. Erg indrukwekkend en je hebt het zo gelezen. Kijk ook eens naar de foto's. Niet omdat dat moet, maar om eens na te denken over wie de labeltjes in 90 seconden aan je kleding stickt.
Wat kun jij doen?
Blijven lezen. Bedrijven blijven pushen hun medewerkers, waar ook ter wereld, een veilige omgeving te geven. It's not enough to feel bad (and then promptly forget) about the workers who have died, schrijft Bim Adewunmi van the Guardian. I couldn't agree more.
Ehh, Bangladesh en kleding, hoe zat dat ook alweer?
In Bangladesh (hoofdstad Dhaka) is kleding booming business. Na China is het de grootste textielexporteur ter wereld. Textiel zorgt er voor 80% van de exportwaarde ($20 miljard per jaar). Bangladesh is ook nog het goedkoopste land ter wereld om je kleding te laten maken, goedkoper dan China. Eén van de vele kledingfabrieken was Tazreen, waar op 26 november een verschrikkelijke brand uitbrak.
Hoe kon dat gebeuren?
Het gebouw van zeven verdiepingen vol naaisters voldeed niet aan de veiligheidseisen. Er waren te weinig nooduitgangen; makkelijk ontvlambare stoffen werden naast elektriciteitsgeneratoren bewaard en hoewel er verbouwd werd, waren de naaisters gewoon aan het werk. Een nooduitgang zat op slot, vertelt een meisje.
Ook werden sommige vrouwen tegengehouden terwijl zij wilden vluchten toen het brandalarm afging. Beveiligers van Tazreen blokkeerden de vluchttrap en meldden dat het om 'een test' ging.
Tazreen? Dat merk zegt me niks?
Tazreen maakte kleding voor onder andere C&A, maar in de asresten werden nog veel meer labels gevonden, zoals van Disney, Dickies, van het merk van P. Diddy en lingeriemerken. Deze bestelden niet rechtstreeks bij Tazreen, maar via hun tussenpersoon in Bangladesh. De tussenpersoon kiest zelf de fabriekjes uit. Veiligheid is ondergeschikt: het gaat om de laagste kosten. Zo kon het gebeuren dat deze onveilige werkgever door de mazen van de regels glipte. Dit was voor C&A overigens de eerste bestelling bij Tazreen.
Hoe konden grote bedrijven hier niets van weten?
Niets? - nouja, ik ben daar niet zeker van... Toch meldden de grote afnemers zoals C&A dat zij niet wisten dat de werkomstandigheden zo onveilig waren. Als zij dit inderdaad niet wisten, is dat te wijten aan de handel via tussenpersonen. Maar net zo goed is ons Westerse verlangen naar veel goedkope kleding een oorzaak.
Shima Pakhi, één van de medewerksters die wist te ontsnappen, verdiende trouwens $51. Per maand.
Maar los daarvan: het probleem is niet nieuw en om een uitzondering gaat dit niet. Sinds 2006 zijn er al 500 mensen in Bangladesh omgekomen door branden in textielfabrieken - en verandert er weinig tot niets, als het westen blijft vragen en kopen...
Meer lezen?
Het artikel van Jim Yardley begint met een ooggetuigenverslag. Erg indrukwekkend en je hebt het zo gelezen. Kijk ook eens naar de foto's. Niet omdat dat moet, maar om eens na te denken over wie de labeltjes in 90 seconden aan je kleding stickt.
Wat kun jij doen?
Blijven lezen. Bedrijven blijven pushen hun medewerkers, waar ook ter wereld, een veilige omgeving te geven. It's not enough to feel bad (and then promptly forget) about the workers who have died, schrijft Bim Adewunmi van the Guardian. I couldn't agree more.
zaterdag 8 december 2012
Perfetto, perfetto
Augustus 2011
Miriam stapt uit een vreemde auto, kust een man en een kindje van een jaar of twee gedag. Duidelijk niet haar eigen vriend, laat staan haar kindje. Zou ze zijn minnares zijn?
Miriam is niet mijn type - dat is tenminste het eerste wat ik denk, als ik op deze manier met haar kennismaak. Mijn nieuwe, tijdelijke huisgenootje in het zuiden van Italië is ze. Internationale studentenhuizen zijn over de hele wereld een beetje hetzelfde: partyyy!, dat is de sfeer vooral. Ook al blijf ik meestal nuchter: niet-zo-stiekem vind ik dat heel leuk. Behalve met Miriam woon ik ook in huis met een Spaanse chica van 32.
Niet mijn type, dacht ik toch? Miriams roots liggen in Oostenrijk en dat blijkt niet eens ver weg. Er kan veel veranderen in 24 uur.
Ik ben gisterenochtend aangekomen en weet nog van niets, dus Miriam neemt mij en de Spaanse mee op jacht naar avondeten. We wandelen haar kruip-en-sluip-route de stad door, maar het cheap ass restaurantje wat we verwachtten, blijkt dicht te zijn. Ik word een beetje giechelig van de honger. Mijn zelfbenoemde vriendinnetje uit Spanje niet: "I think we'd better head somewhere else" laat ze met een stuurs gezicht weten. Miriam geeft geen krimp, zij woont hier toch al veel langer. Anderhalf uur later staan er drie borden op onze met plastic zeil bedekte tafel. Pasta alla puttanesca, best thing ever als je honger hebt. We eten als wolven. Gelukkig is het hier heel normaal alle laatste restjes olijfolie met brood weg te deppen en op te eten. Sterker nog, een belediging als je dat niet doet.
Het is 23.00 uur als alles op is. Ik leun loom achterover.
"Miriam, je... ehh tiet hangt uit je jurkje" zegt het Spaanse meisje gemeen.
"Mir, zullen we vanavond gaan dansen bij la Playa?" vraag ik er dwarsdoorheen. Wat een attitude, zeg.
"Regel jij een lift terug?" beantwoordt ze mijn vraag. "Ik kan Giovanni niet weer vragen"
"Wie is dat eigenlijk?" vraag ik - en zo leer ik meer over Italiaanse mannen. Dat ze soms ook maar gewoon bizar vriendelijk zijn, zonder verder iets te willen. Dat Giovanni er zo één is, zo'n man die je met alle liefde ergens naar toe rijdt. Met zijn eigen kind dan maar, hoppa, achterin. Het dilemma 'gaan we wel of niet met de auto' bestaat hier ook helemaal niet. Natuurlijk ga je met de auto, hoe wou je dan: met de fiets de vulkaan op en af? En als je een mooi meisje voorin hebt zitten: all the better. Het voelt een beetje hoerig, maar wie ben ik om tegen cultuurverschillen in te gaan?
Met de bus van middernacht komen we op het strand aan. Ik voel de blikken op me, door mijn huid heen boren. Er zijn hier meer mensen dan ik verwachtte, meer predators ook vooral. Miriam krijgt ons niet naar binnengesluisd, jammergenoeg geeft ons Noord-Europees uiterlijk ons geen voorrang in ruil voor de blikken. Maar eindelijk, eindelijk staan we helemaal vooraan, duwt een meisje waaiers in onze handen (het is al ver na middernacht, maar nog steeds 30 graden), plant een gedrongen jongen stempels op onze polsen en mogen we het strand op. De muziek bonkt mijn buik in.
Drie mannen storten zich meteen op de Spaanse in ons midden. En zij reageert, dus: "Wij gaan vast!" roep ik over mijn schouder. Miriam trek ik mee naar de dansvloer. Ik ken niemand hier, en Miriam pas anderhalve dag. Maar magie kent geen grenzen en houdt zich zeker niet aan tijd: alles schittert. Een snelle gitaarsolo en ik kan mijn ogen niet sluiten, al ben ik zo moe. De sterren boven ons. Ik draai rondjes om mijn as, pak een drankje aan maar drink er niet van, Miriam geeft me een zoen voor een foto die iemand van ons maakt. De lucht tintelt van beloften en het is zo mooi - ik wil hier nooit meer weg en dans, dans, dans.
Een vreemde jongen probeert mijn andere hand vast te pakken - maar ik heb mijn mobieltje al omklemd, want een jurkje heeft geen zakken. Vuurwerk vult de hemel. "Su, su, su le mani!" roept een DJ met diepe stem, en ik staar naar de zee van handen en armen die omhoog gaan. Ik ben zo licht, vrolijk en gelukkig.
Vlak voor de zon opkomt (en het nóg warmer wordt), zijn we thuis. Met de Spaanse, ook. De cantuccini op de keukentafel zijn van de banketbakker om de hoek.
"Ooh, your friend is dancing with my friend, now we have to make couples!" doet Miriam de mannen na. Haar Duitse accent is onmiskenbaar. Ik verslik me bijna in mijn koekjesontbijt van het lachen.
Miriam stapt uit een vreemde auto, kust een man en een kindje van een jaar of twee gedag. Duidelijk niet haar eigen vriend, laat staan haar kindje. Zou ze zijn minnares zijn?
Miriam is niet mijn type - dat is tenminste het eerste wat ik denk, als ik op deze manier met haar kennismaak. Mijn nieuwe, tijdelijke huisgenootje in het zuiden van Italië is ze. Internationale studentenhuizen zijn over de hele wereld een beetje hetzelfde: partyyy!, dat is de sfeer vooral. Ook al blijf ik meestal nuchter: niet-zo-stiekem vind ik dat heel leuk. Behalve met Miriam woon ik ook in huis met een Spaanse chica van 32.
Niet mijn type, dacht ik toch? Miriams roots liggen in Oostenrijk en dat blijkt niet eens ver weg. Er kan veel veranderen in 24 uur.
Ik ben gisterenochtend aangekomen en weet nog van niets, dus Miriam neemt mij en de Spaanse mee op jacht naar avondeten. We wandelen haar kruip-en-sluip-route de stad door, maar het cheap ass restaurantje wat we verwachtten, blijkt dicht te zijn. Ik word een beetje giechelig van de honger. Mijn zelfbenoemde vriendinnetje uit Spanje niet: "I think we'd better head somewhere else" laat ze met een stuurs gezicht weten. Miriam geeft geen krimp, zij woont hier toch al veel langer. Anderhalf uur later staan er drie borden op onze met plastic zeil bedekte tafel. Pasta alla puttanesca, best thing ever als je honger hebt. We eten als wolven. Gelukkig is het hier heel normaal alle laatste restjes olijfolie met brood weg te deppen en op te eten. Sterker nog, een belediging als je dat niet doet.
Het is 23.00 uur als alles op is. Ik leun loom achterover.
"Miriam, je... ehh tiet hangt uit je jurkje" zegt het Spaanse meisje gemeen.
"Mir, zullen we vanavond gaan dansen bij la Playa?" vraag ik er dwarsdoorheen. Wat een attitude, zeg.
"Regel jij een lift terug?" beantwoordt ze mijn vraag. "Ik kan Giovanni niet weer vragen"
"Wie is dat eigenlijk?" vraag ik - en zo leer ik meer over Italiaanse mannen. Dat ze soms ook maar gewoon bizar vriendelijk zijn, zonder verder iets te willen. Dat Giovanni er zo één is, zo'n man die je met alle liefde ergens naar toe rijdt. Met zijn eigen kind dan maar, hoppa, achterin. Het dilemma 'gaan we wel of niet met de auto' bestaat hier ook helemaal niet. Natuurlijk ga je met de auto, hoe wou je dan: met de fiets de vulkaan op en af? En als je een mooi meisje voorin hebt zitten: all the better. Het voelt een beetje hoerig, maar wie ben ik om tegen cultuurverschillen in te gaan?
Met de bus van middernacht komen we op het strand aan. Ik voel de blikken op me, door mijn huid heen boren. Er zijn hier meer mensen dan ik verwachtte, meer predators ook vooral. Miriam krijgt ons niet naar binnengesluisd, jammergenoeg geeft ons Noord-Europees uiterlijk ons geen voorrang in ruil voor de blikken. Maar eindelijk, eindelijk staan we helemaal vooraan, duwt een meisje waaiers in onze handen (het is al ver na middernacht, maar nog steeds 30 graden), plant een gedrongen jongen stempels op onze polsen en mogen we het strand op. De muziek bonkt mijn buik in.
Drie mannen storten zich meteen op de Spaanse in ons midden. En zij reageert, dus: "Wij gaan vast!" roep ik over mijn schouder. Miriam trek ik mee naar de dansvloer. Ik ken niemand hier, en Miriam pas anderhalve dag. Maar magie kent geen grenzen en houdt zich zeker niet aan tijd: alles schittert. Een snelle gitaarsolo en ik kan mijn ogen niet sluiten, al ben ik zo moe. De sterren boven ons. Ik draai rondjes om mijn as, pak een drankje aan maar drink er niet van, Miriam geeft me een zoen voor een foto die iemand van ons maakt. De lucht tintelt van beloften en het is zo mooi - ik wil hier nooit meer weg en dans, dans, dans.
Een vreemde jongen probeert mijn andere hand vast te pakken - maar ik heb mijn mobieltje al omklemd, want een jurkje heeft geen zakken. Vuurwerk vult de hemel. "Su, su, su le mani!" roept een DJ met diepe stem, en ik staar naar de zee van handen en armen die omhoog gaan. Ik ben zo licht, vrolijk en gelukkig.
Vlak voor de zon opkomt (en het nóg warmer wordt), zijn we thuis. Met de Spaanse, ook. De cantuccini op de keukentafel zijn van de banketbakker om de hoek.
"Ooh, your friend is dancing with my friend, now we have to make couples!" doet Miriam de mannen na. Haar Duitse accent is onmiskenbaar. Ik verslik me bijna in mijn koekjesontbijt van het lachen.
woensdag 5 december 2012
Wat wilde ik?
Vorige winter was er één van het kaliber way too fast. Ik rende veel kilometers, werkte mezelf over de kop en ziek in het ziekenhuis (60 uur/week? sure, sure), maar tegelijkertijd: ik leerde er zoveel dat ik nooit opgaf of wegbleef. In de weekenden lag ik soms helemaal kapot maar een beetje niks te doen (of ik sliep in 4 bedden/steden in 4 dagen). Daar is niets cools aan. Dev herinnert me eraan, daarom heb ik haar niet op mijn iPod staan.
Ohja, en vorige winter was jij er nog.
De herinnering is mooi, maar naar omdat ze voorbij is, ik jou niet meer spreek. Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan, denk ik dan. All my ways, through the dark* - en dat zijn er nogal wat. Fietsend van kamer naar appartement en weer terug. De gracht waarschuwde me niet. Er is een tijdje dat ik wenste dat ik er in was gevallen, liever dat dan geloven en hopen elke keer.
Toch kan ik mezelf niets kwalijk nemen, zo ben ik dan wel weer. Ik ben inmiddels diegene voor mezelf: die mij thuis opwacht, natgeregende spullen van me afhaalt, me meeneemt naar de keuken of verwarmde slaapkamer. Ik ren voor mezelf, ik vlieg alleen voor mij. Er is niemand voor wie ik zo graag in vorm wil zijn als voor mij. Alles voor mij.
Omdat als ik gelukkig ben, alles zoveel makkelijker gaat.
Het is alweer meer dan een jaar geleden en er is zoveel gebeurd in de tussentijd, maar soms is dit het enige waarover ik schrijven, denken en dromen kan in deze stad. En die pijn is er alleen maar omdat ik hoop dat het ieder moment allemaal een betekenis kan krijgen. Dat is nou hoop: het (soms tamelijk idiote) idee dat alles uiteindelijk een goede bedoeling heeft.
Het is pijnlijk omdat ik stiekem graag naar Dev luister en één van je stokjesvriendinnetjes wil zijn.
Het is in mijn dromen mooier dan het ooit geweest is.
Desalniettemin zijn het elegante dromen, die van iets nietsbetekends een verhaal maken. Die een persoon scheppen die nooit bestaan heeft. De titelvraag is gemakkelijk te beantwoorden, want ik wilde precies dat waar het bij mij altijd om draait. Grappig: je lijkt zo'n uitzondering, maar in het totaalplaatje ben je één van vele dezelfde dromen. Alleen de decors en figuranten veranderen.
Simpel, dat is die vraag. Simpel ook: ik kan zonder, dus ik stop er mee.
* Ook al zingt ze dat niet
Ohja, en vorige winter was jij er nog.
De herinnering is mooi, maar naar omdat ze voorbij is, ik jou niet meer spreek. Ik kan niet geloven dat ik dat heb gedaan, denk ik dan. All my ways, through the dark* - en dat zijn er nogal wat. Fietsend van kamer naar appartement en weer terug. De gracht waarschuwde me niet. Er is een tijdje dat ik wenste dat ik er in was gevallen, liever dat dan geloven en hopen elke keer.
Toch kan ik mezelf niets kwalijk nemen, zo ben ik dan wel weer. Ik ben inmiddels diegene voor mezelf: die mij thuis opwacht, natgeregende spullen van me afhaalt, me meeneemt naar de keuken of verwarmde slaapkamer. Ik ren voor mezelf, ik vlieg alleen voor mij. Er is niemand voor wie ik zo graag in vorm wil zijn als voor mij. Alles voor mij.
Omdat als ik gelukkig ben, alles zoveel makkelijker gaat.
Het is alweer meer dan een jaar geleden en er is zoveel gebeurd in de tussentijd, maar soms is dit het enige waarover ik schrijven, denken en dromen kan in deze stad. En die pijn is er alleen maar omdat ik hoop dat het ieder moment allemaal een betekenis kan krijgen. Dat is nou hoop: het (soms tamelijk idiote) idee dat alles uiteindelijk een goede bedoeling heeft.
Het is pijnlijk omdat ik stiekem graag naar Dev luister en één van je stokjesvriendinnetjes wil zijn.
Het is in mijn dromen mooier dan het ooit geweest is.
Desalniettemin zijn het elegante dromen, die van iets nietsbetekends een verhaal maken. Die een persoon scheppen die nooit bestaan heeft. De titelvraag is gemakkelijk te beantwoorden, want ik wilde precies dat waar het bij mij altijd om draait. Grappig: je lijkt zo'n uitzondering, maar in het totaalplaatje ben je één van vele dezelfde dromen. Alleen de decors en figuranten veranderen.
Simpel, dat is die vraag. Simpel ook: ik kan zonder, dus ik stop er mee.
* Ook al zingt ze dat niet
dinsdag 4 december 2012
Fijne nieuwe ontdekkingen
* Muziek van Lindsey Stirling, geeft me het gevoel dat alles mogelijk is (en het gaafste is natuurlijk nog wel, dat dat ook zo is!)
* Dat ik vergeten was hoe erg ik Italië mis. Hoe hard het nodig is dat ik weer Italiaans ga spreken. Dat ik daarom maar oud en nieuw daar ga vieren (!).
* Het stuiterend vrolijke nieuws hierboven dus
* De laatste Postsecret van deze week.
* Spinaziecurry met kikkererwten
* Hoeveel er eigenlijk wél begrepen wordt. Dat mijn wantrouwen heus niet altijd nodig is.
* Hoe lief al mijn vrienden zijn (herontdekking); wie precies ook alweer al deze vrienden zijn.
* Dat ik ook geniet van Utrecht in de regen.
* Dat ik ook zonder kan.
* Dat ik vergeten was hoe erg ik Italië mis. Hoe hard het nodig is dat ik weer Italiaans ga spreken. Dat ik daarom maar oud en nieuw daar ga vieren (!).
* Het stuiterend vrolijke nieuws hierboven dus
* Spinaziecurry met kikkererwten
* Hoeveel er eigenlijk wél begrepen wordt. Dat mijn wantrouwen heus niet altijd nodig is.
* Hoe lief al mijn vrienden zijn (herontdekking); wie precies ook alweer al deze vrienden zijn.
* Dat ik ook geniet van Utrecht in de regen.
* Dat ik ook zonder kan.
Abonneren op:
Posts (Atom)