Las cosas cambiarán

Het waren van die Erasmuszonnestraaltjes, en dat bedoel ik een beetje spottend. Hij studeerde economie, of rechten, net waar hij zin in had en zij gaf helemaal nooit een antwoord op die vraag. Wie hem stelde, viel volgens haar steevast in categorie 'suf'. Stuff, dat was belangrijker. Soms was dat een pakje sigaretten, toen het wat kouder werd sterke drank. Zomers waren aardbeien voldoende.

Ze voerden gesprekken die diep leken te zijn, maar eigenlijk altijd hetzelfde verliepen. Hun sterke drank trok andere funjunkies aan en ik wist me nooit een houding te geven als ze bij mij in de buurt waren. Of ik bij hun.

Erasmus is nou eenmaal zo.

Dacht ik, en tegelijkertijd wilde ik niets liever dan bij A. zijn, alles van hem weten. Ik kwam hem ook steeds overal tegen.

"Masseer je?" vraagt hij me in één van onze eerste gesprekken.
What the fuck, gaat er door mijn hoofd - ik weet nog dat ik dat letterlijk dacht. Hoezo: masseer ik? Wat is dit nou weer voor vraag.
"Nee" zeg ik kort, niet kortaf maar onaangedaan. Alsof deze vraag net zo normaal is als 'studeer je?' "Dat kan ik niet"
"Good" knikt A. "Je moet niet masseren als je dat niet kan. Weet je dat ik masseur ben geweest?"
Ik schiet in de lach. Het is een ongelovige lach, een beetje als verslikken.
"Wat?" zegt A. verbaasd. "Echt hoor"
"Hmm" knik ik. "Héél goed kroegverhaal om iemand te versieren, echt"
"Toch is het zo."
Even denk ik dat hij gaat vragen of hij het mag laten zien, of beter gezegd, het mag laten voelen, maar dat doet hij niet. Dat is waarschijnlijk de kracht van dit verhaal: het blijft een beetje ongemakkelijk in de lucht hangen. Ik voel dat, en hij kan me dan een onschuldig lachje geven.

En inderdaad. Mysterieus laat hij de rode wijn in zijn glas ronddraaien. Ik drink nu niets, laat staan wijn. Hij glimlacht. Onschuldig. Schuldbewust.

Ik buig me naar Caro en vraag naar alles wat Zweeds is. Ik probeer te luisteren, echt, maar de aanwezigheid van A. is zo goed te voelen. Hij luistert geamuseerd mee. Als ik eindelijk vergeten ben dat hij er is, pakt hij mijn schouders. Masseert. "Wow, jij zit vast!" Ik draai me om: verrast, niet echt boos, verwonderd. "Live a little honey!" fluistert A. me toe.

Wie kan zo'n charme-offensief nou weerstaan?

En toch ben ik toen weggegaan.