Soms zo duidelijk

"Hoe oud ben je eigenlijk?" vraagt de vrouw vanaf het bed aan de andere kant van de zaal. Ik ruim de bloedafnamebuisjes op. Vrolijk, want ik heb raakgeprikt. "21, mevrouw" antwoord ik
"Dat dacht ik al!" zegt ze triomfantelijk
"Wel een jonge dokter, dan..." babbelt ze verder, misschien meer tegen zichzelf dan tegen mij.

Een jonge dokter: zo word ik het allerliefst voorgesteld aan patiënten. Feit is, ik ben nog co-assistent, maar alweer zo'n lange tijd dat ik soms dichterbij dokter sta dan bij student.

De spoedeisende hulp is mijn nieuwste decor, en tevens in elk vakgebied een terugkerend onderdeel. Het is meestal mijn lievelingsplek in het ziekenhuis: de patiënten komen op onvoorspelbare tijdstippen, met onvoorspelbare problemen.

Met mijn benen verrijd ik mijn krukje-op-wieltjes. Mijn handen zijn gehuld in steriele handschoenen, dus ik kan zelf niets meer aanraken, tot ik klaar ben met het hechten van deze kleine snijwond. Fascinerend, vet, gaaf. Hoe beter het gaat, hoe liever ik het doe.

Terwijl ik naar huis fiets, schitteren sterren in de nachtelijke hemel. De lucht is helder, het schijnt een prachtige dag geweest te zijn - ik was er alleen niet bij. Binnen was ik. Met ethilon 4.0 en een naaldvoerder.
Er loopt iets aan van mijn fiets, maar ik ben te moe om te stoppen en te kijken wat het is. Bovendien, het is al na middernacht, ik wil ook graag slapen. Morgen weer een dienst, een voorstelling.

Andere studies gaan gelijk met andere levens. Drie keer college per week, ofzoiets. Ik ben niet jaloers meer, weet dat dit boven alles hetgeen is dat uitstekend bij me past. Soms erg vermoeiend, maar voorlopig de moeite waard.

(27 oktober, duidelijk geschreven voor dagen als 7 januari...)