Onrustig

De dagen langzaam korter, koeler - gelukkig geven de stapels dikke wolken de stad wat hangende warmte.

"Het maakt jou ook niet uit hoe vaak je heen en weer moet lopen hè?"

Rake observatie. De onrust is niet nieuw, maar zeker ook niet welkom. Een boek lezen zonder te piekeren lukt niet. In mijn rugzak stop ik twee van mijn lievelingsdvd's, maar ik weet nu al dat ik ze waarschijnlijk mijn laptop niet ingestopt krijg, niet kijken zal. Ik blijf nergens lang, pak de trein, heen en weer, terug en opnieuw.

Schrijven gaat wel; sterker nog, dat gaat beter zelfs in tijden van onrust.

Ik poets mijn tanden en kijk in de spiegel naar mijn ademhaling. Voor het eerst in tijden vind ik mezelf mooi, en dat is fijn. Maar kijk eens naar die thorax? Op, neer, op, neer - de tandpasta heeft nog niet eens mijn hoektanden bereikt.

In andermans armen word ik rustiger. Caffeïne houdt me wakker, alert en even is alles zo simpel als ik het toesta te zijn. Jij bent niet de oorzaak van mijn onrust.

's Avonds vroeg, 's avonds laat. Ik draai en woel, zonder, met dekens. Gordijnen dicht, water drinken. Slapen gaat niet en als ik iets niet minder kan gebruiken...

"Jij bent goedkoop uit!" zou Morpheus zeggen - maar goedkoop is duurkoop. Ik krijg mezelf 's ochtends bijna niet meer tot eten aangezet, hardlopen lijkt zinloos (een slecht idee, zelfs), van mijn eigen plekje kun je de vloer niet meer zien zoveel kleding als er ligt. Het gaat niet slecht, maar waarom gaat het dan 's ochtends zo slecht? Minder slaap is niet goed, maar ik lijk wel heel hard te moeten boeten.

Jij bent niet de oorzaak van mijn onrust, maar je neemt er ook niks van weg.