Living like Larry - Heldin van 2013

Faiza Oulahsen (1987) studeerde politicologie in Amsterdam, met als specialisatie internationale betrekkingen. Sinds 2011 is ze aan het werk als campagneleider bij Greenpeace.


Bron














September dit jaar reizen dertig actievoerders van Greenpeace (afkomstig uit de hele wereld: Argentinië tot Denemarken) naar de Noordpool. Faiza is één van hen. De activisten willen een spandoek hangen op een booreiland van staatsoliebedrijf Gazprom. Dit bedrijf wil namelijk naar Noordpoololie gaan boren. Gazprom heeft een slechte reputatie. In 2011 kwamen meer dan 50 mensen om toen een Russisch booreiland kapseisde en zonk. Het spandoek van Greenpeace wordt nooit opgehangen. Het oliebedrijf (waar Shell mee samenwerkt!) vraagt namelijk assistentie van de Russische kustwacht en Rusland belooft Gazprom gewapende inzet.

Dat betekent dat Russische de autoriteiten het Greenpeaceschip ‘Arctic Sunrise’ zonder toestemming van de Nederlandse overheid enteren en de opvarenden arresteren. Dit alles gebeurt onder schot. Iedereen moet knielen op het dek van het schip, met getrokken wapens op zich gericht. Hiermee breken de Russische autoriteiten het VN-Zeerechtverdrag en wordt alle actievoerders en hun familie onnodig veel angst aangedaan. Een tijd lang is er geen contact met het schip; daarna worden de actievoerders zonder duidelijke aanklacht gevangen gezet.

Bron

Twee maanden lang verblijven de actievoerders, waar onder Faiza, in de Russische gevangenis, op basis van aanklachten als piraterij en hooliganisme. Als de eerste aanklacht gegrond wordt geacht, kan een gevangenisstraf van wel 15 jaar worden opgelegd. Eind november wordt ze op borgtocht vrijgelaten (= elke dag melden in St. Petersburg) en vandaag, op Eerste Kerstdag, vervalt de aanklacht. Faiza hoeft niet geen gevangenisstraf uit te zitten. Ze mag naar huis.

Faiza: 'Recht viert geen zege, ik krijg amnestie voor een misdrijf dat ik niet gepleegd heb, maar ik ben blij dat ik (waarschijnlijk) voor de jaarwisseling thuis ben. Ik ben trots op het feit dat ik vreedzaam protest heb gevoerd tegen riskante olieboringen in het Noordpoolgebied.'

Ik ook op haar.

Faiza moonwalkt de gevangenis uit als ze vrij is, en zegt: "De strijd om de Noordpool is pas net begonnen". Stoer. En inderdaad, we zijn er nog niet. Wil je ook helpen? Mail Shell met deze kant-en-klare tekst en vraag ze de boringen in het Noordpoolgebied te stoppen. Meer lees je hier of bij Greenpeace.

Even een kleine reminder. Dit alles doet Greenpeace om deze prachtige dieren op de Noordpool te houden:

Geinspireerd door dit verhaal? Kijk eens naar de Duurzame Jonge 100, een variant op de 'Duurzame 100'-lijst van de Trouw. Hoewel ik spontaan een kleine inzinking krijg als ik zie hoe weinig ik zelf eigenlijk doe, is deze lijst vooral heel positief en stimulerend. Je vindt er bloggers, mensen die zich inzetten tegen voedselverspilling en ook de vrouw achter Buy Nothing New. Supertof.

   Naast publieke helden zijn er in 2013 ook een heleboel kleine helden opgestaan. Zo heb ik tot drie keer toe in een hele korte periode vrienden en vriendinnen zien bewijzen hoe lief en zorgzaam ze zijn. Ik maakte nieuwe vrienden en vriendinnen, die me verbaasden: hoe lijken onze levens toch op elkaar, ook al zien we dat niet. Maar ook online is er zoveel moois. Bloggers hebben me verrast, met leuke reacties en mails, maar vooral ook door zelf prachtige en inspirerende artikelen te schrijven.

Ik hoop dat jullie een fijne kerst hebben en ik wens jou, lezer, een gelukkig en eerlijk nieuwjaar. Eerlijk als in fair, een jaar waarin je je niet schuldig hoeft te voelen om de kleding die je draagt of de chocolade die je eet. Maar ook eerlijk in de omgang met wie je dierbaar is; ik wens jullie toe dat er in 2014 niemand voorgelogen wordt, dat je trouw blijft aan jezelf, dat je niet onrechtvaardig behandeld zult worden.

En mocht het toch gebeuren dat mensen je voorliegen of anderszins naar behandelen: herpak jezelf & ga alsjeblieft verder. Koester geen haat, blijf niet boos maar wees lief voor jezelf en verwonder je over hoe veerkrachtig je bent.

Let's take care of our planet next year - en maak er ondertussen vooral iets moois van.

Dit kun je niet maken

September - december 2013

Liefde die ontbreekt: het is geen misdaad. Je kunt houden van niet afdwingen, niet forceren.

Ik leg me neer. Erbij neer, voor jou neer. Nog net niet aan je voeten: je hebt geen idee hoe sterk ik ben. Langzaam aai ik je, terwijl je jezelf onophoudelijk verwijten maakt. Onterechte verwijten, boze gedachten bijt je naar jezelf. Mijn vingers raken je ruggengraat.

"Ik kan bij niemand zo mezelf zijn als bij jou" fluister je. "Jij weet alles van me"

Ik accepteer je, op jouw waardeloze voorwaarden. Soms laat ik mijn schild zakken. Ik weet dat het niet verstandig is. Als je weggaat, heb ik zo'n buikpijn. Buikpijn omdat ik weet dat het niet echt is. Omdat ik niet mag verwachten, wat je me geeft.

Maar tegelijkertijd is het wel echt. Mijn telefoon gaat:
"Volgens mij maak je hele lange dagen. Zal ik voor je koken?"

Ik heb over je gedroomd, sms je me. We waren een stel, pas getrouwd.

's Morgens sta ik om 6:15 naast mijn bed. Daar heb jij niets mee te maken, stage, nog 10 kilometer fietsen. Elke keer dat mijn voet het pedaal naar beneden duwt, praat ik op mezelf in. Het is niet echt, het is niet echt, het wordt nooit echt. In het ziekenhuis schrijf ik snel mijn verdriet van me af en werk een dag. Een dag die vrolijker wordt als jij me weer een lief berichtje stuurt.

Ik vertel het aan niemand. We zijn vriendje-vriendinnetje, behalve dat jij dat niet aankunt. Het zal in mijn gezicht opblazen, ik ben me ervan bewust, maar ik heb je zo lief. En jij bent zo eerlijk.

De avond is kort, vreemd, je zou maar even langskomen eigenlijk.  Je vraagt iets over liegen. "Ik ben voor radical honesty" antwoord ik, me nergens van bewust.

"Ik heb ook tegen jou gelogen," zeg je. "Ik ben wel... ik heb wel... iemand anders..."

Het is te onwerkelijk om boos te worden. Om te gaan huilen, om te gaan slaan.

En ik sta hierboven. Ik, ik ben zo onmetelijk lief. Ik heb alles voor je over, alles voor je gedaan. Denk maar niet dat ik niet bang ben. Ik bijt angst in haar gezicht en probeer, probeer, probeer. Ik laat niet los waar ik aan begonnen ben. Toegewijd.

Ik ben goud.

Maar zelfs goud gaat verloren in een explosie.







Ooit schreef ik er al eens over. Dat had alleen niets met mij persoonlijk te maken.

Fijn

Omdat zo'n lijstje alweer veel te lang geleden is.

* In de trein: stilte, zon, een goed boek, een meisje naast me dat een paddenstoeltje haakt. Een jongen die me 'gezondheid' wenst als ik nies. Soms heb je zo'n coupé <3

* Lang, rustig en tevreden slapen.

* Zwarte hemels vol sterren.

* Teruglezen: hoe ik vrijwel al mijn voornemens heb waargemaakt voor dit jaar. Heel vreemd, ik voel me niet verder, maar ik bén het dus wel.

* Een dagpauwoogvlinder op de witte muren van het huis.

* Vriendinnen met goed nieuws: een supergoed cijfer, een eigen huisje, een nieuwe baan...

* Hardlopen met Armin van Buuren, de enige muziek die tijdens het sporten door mijn gedachtenchaos heen weet te breken.

* Me staande houden. Zo goed en kwaad als het gaat. Door toe te geven aan mijn verlangen naar verkeerd, ongezond eten en toch vitaminepillen nemen. Door te gaan hardlopen omdat ik moet en wil en moet. Mezelf liefhebben, een mueslibolletje te eten geven aan het einde van een lange dag. De appjes van de lieve  vriendinnenschare die ik heb doorlezen. Mezelf toestoppen. Ga slapen, alles komt goed.

Doe je ogen dicht en ga slapen, alles komt goed

Ik slaap en slaap maar, zoveel is daar blijkbaar van nodig nu. Dromend wordt van alles duidelijker. (Sms'jes maken alles weer vager). Mijn grenzen doemen voor me op, alsof er sneeuw lag die nu wegsmelt. 

Het water dat zo ontstaat maakt zachte ploink-geluidjes. Niet vervelend om naar te luisteren. Mijn hoofd heeft wel slechtere dingen gehoord, het brengt troost, druppels tegen een raam. Youtube biedt me de live versie van Someone like you aan, want Google volgt me, kent me.

De frisse ochtendlucht van zondag is blauw met schapenwolkjes, al regent het een klein beetje. Stad, wat ben je mooi. Ik doe boodschappen en nog een keer: niemand in huis kocht afvalzakken. Avond kleurt de hemel rood. Daken zijn zo hoog nog niet, probeer de hemel maar eens te raken.

Je houdt me zo bezig. Omdat:
Het overal aanwezige zelfstandige naamwoord. Je bent het waard (maar ik minimaal net zoveel, waarom handel ik daar dan niet naar?)
En omdat ik: groot werkwoord dat ik niet opschrijf noch uitspreek. Ik ben gewoonweg niet bang voor je - maar jij gaf mij nooit een eerlijke kans.

Genoeg!

Genoeg, meneer, vergeeft u me,
meer weet ik werkelijk niet, zoals David Grossman zo mooi schrijft.

Er moet alleen maar dit: mijn leven oppakken waar ik de draad liet vallen. Het op de rails krijgen (almost accomplished) en het daar houden. Verdriet is ook maar een gevoel; het staat niet voor je klaar en je hoeft het zeker niet te eren. Wil ik niet al mijn leven lang zo rationeel zijn? (Ben ik niet het tegenovergestelde, geleid door wat me geluk laat voelen, en dus ook verwoest door wat me verdrietig maakt?)

De knop laat zich niet gemakkelijk omzetten, maar ik laat me niet kisten. Slaap uit en ren, ren, ren.
Love me or lose me, eventually.


*Titel van dit stukje komt uit een boek dat ik heel vaak gelezen heb vroeger, Sneeuwkoningin van Linda Glovach, maar volgens mij is de zin zo algemeen dat ik hem ook zelf had kunnen verzinnen.

Living like Larry - Fijn boek: talking dress

Zaterdagmiddag. Terwijl ik een boterham klaarmaak, besluit ik wat te lezen in het boek dat ik net uit de bibliotheek* meenam: Talking Dress.

Talking Dress gaat over eerlijke kleding. En meteen ook over alles wat met eerlijk leven te maken heeft. Hè, fijn, iemand die net als ik alles tegelijk wil aanpakken!

Over de schrijfster, die ooit een TED-Amsterdampraatje hield, las ik iets op internet. Iemand noemt haar plannetje om haar eigen schoenen te verven materialistic, superficial fluff.  En ik moet heel eerlijk zeggen: ik was niet onder de indruk van haar praatje. Ook ik vond het veel weg hebben van 'grachtengordel-charity-&-DIY'. Maar ik geef hier mijn ongelijk toe: dat geldt dus helemaal niet voor de vrouw die dit boek schreef. Dat lijkt me echt een tof persoon.

Marieke Eyskoot werkte lang bij de Schone Kleren-campagne, waar ik met hart en ziel achter sta - al vanaf de eerste stukjes die ik schreef over eerlijke kleding. In totaal is ze al zeker 10 jaar professioneel bezig met het fairbeteren (sorry, ik kon deze cheesy woordspeling niet laten zitten) van de kleding die in de Nederlandse winkels hangt. Of beter gezegd: het verbeteren van de omstandigheden waarin deze kledingstukken geproduceerd worden.**

In Talking Dress wordt aan elk aspect van eerlijke kleding aandacht besteed. Na elk hoofdstuk volgt een (vaak inspirerend) interview en regelmatig vind je invullijstjes. Het design van het boek is echt subliem: het leest als een prachtige weblog. De positieve houding van de schrijfster helpt ook mee, ik denk dat veel mensen die echt prettig zullen vinden.

Met kou en/of regen buiten is het een heerlijk boek om mee aan de keukentafel te gaan zitten. De lijstjes erin heb ik niet ingevuld, maar zelfs voor iemand die al langer hier over nadenkt staat er veel nieuws en inspirerends in.
Voor wie niet goed stil kan zetten, heeft het boek ook een heleboel. Naaipatronen, recepten, breipatronen, tips, nieuwe winkeladresjes...

Al met al is Talking Dress dus zeker een aanrader. Mocht je niets meer weten voor op verlanglijstje: misschien past dit boek er nog bij? ;-)

Lezen als: je graag meer positiefs wil weten over eerlijke kleding en groen leven
Niet lezen als: je na een LLL-stukje al moe en uitgeput bent ;-)


* Ik koop bijna nooit boeken. Ik ben er gek op, maar wat ik verzamel aan boeken op reis & met mijn verjaardag, is eigenlijk al genoeg. Omdat ik wél gek ben op lezen (en op duurzaamheid) ben ik lid van de bibliotheek. Als ik niet te druk ben met studeren, lees ik 1 boek/2 weken. Ben ik wel druk, dan soms 3 maanden niets.

** Nog even om te benadrukken: bizarre arbeidsomstandigheden zijn niet louter aanwezig in derde wereldlanden. Wie Gomorra heeft gelezen, weet dat in Italië hordes Chinese immigranten onmenselijk hard werken aan echte Pradakleding. Ook in Engeland en Spanje zijn eerder sweatshops aangetroffen.