Wat ik zag op de Spoedeisende Hulp

Ik raap mijn spijkerbroek van de vloer. Gisterenavond om 01.00 uur uitgetrokken en zo in mijn bed gestort. Zelfs al begon de onderbuurman vanochtend vroeg al met boren: ik heb me verslapen. Er is alleen nog even tijd om mijn avondeten te koken. Dan alweer fietsen naar het ziekenhuis. Avonddienst 3 van 5.

"Neem nog maar een slokje, Katinka" moedig ik het meisje aan. Voor de honderdste keer misschien wel. De vloeistof in het bekertje is zwart als olie. Actieve kool is het. Bedoeld om de pillen die ze slikte te inactiveren.

Katinka praat nauwelijks terug, versuft als ze is. Ze staart voor zich uit als een zombie.
Het is de vierde keer in 2014 dat ze een overdosis pillen nam.
Ik vraag me af waar haar begeleider is, waarom niemand zich over haar lijkt te ontfermen als ze steeds maar weer in ambulances wordt afgevoerd.

Mijn collega heeft er minder moeite mee.
"Hup Katinka, we hebben niet de hele avond de tijd. Die hele beker moet leeg"
"Mag ik wat water?" fluistert-vraagt ze.

Ja, het is stom van haar. Na drie eerdere pogingen zal ze vast zelf ook wel weten dat je van een paar van deze tabletten alleen suf wordt, en niet doodgaat.

"Kom op meid, even doordrinken" De verpleegkundige slaat de ferme toon aan die ze ook tegen mij gebruikt als iets haar niet zint. Ze duwt de beker stevig in de hand van het mollige meisje en brengt hem richting haar lippen. Een zwart straaltje speeksel loopt uit Katinka's mondhoek.

Ja, het is misschien zelfs wel theatraal van haar, want hier staan we weer, met apparatuur klaar om haar maag te spoelen. Bepaald geen pretje, zo´n slang in je keel. Wie wil dat nou?

Ik probeer haar aan te spreken, maar Katinka is moe en zegt niets.
"Zullen we proberen nog een slokje te drinken? Zal ik je helpen?"


Maar ondanks alle rationele gedachten, voel ik vooral het verdriet dat hier door de kamer waart. De wanhoop die je moet voelen, als je liever ´s nachts tot verslikkens toe je maag leeg laat spoelen, dan dat je nog één minuut langer vecht.

Het mengsel van gekte, pijn en wanhoop hangt als een dikke mist in de crash room.
Katinka sluit haar ogen en dommelt weg; ze ziet het niet. Een gorgelend geluid komt uit de slang in haar keel.

Medelijden is geen gevoel dat we graag oproepen bij anderen. Liever willen we anderen blij maken, een luisterend oor bieden, laten lachen, omhelzen, helpen. Liever hebben we dus ook geen medelijden met anderen, we willen niemand zich 'zielig' laten voelen.
Maar soms is medelijden de enige stemming die overblijft.

"Nee toch," zucht de verpleegkundige. "Ze begint te hoesten, straks krijgt ze nog een longontsteking"

Drie kwartier later rijden we Katinka naar de Intensive Care.
Ik krijg het er een beetje koud van.