Niño

De zee ruist zachtjes. Heel warm is het niet, de zon verstopt zich achter een pak wolken, maar het is broeierig genoeg om in bikini te liggen. Voor me speelt een man met zijn zoontje in het zand. Het jongetje is iets ouder dan een jaar, hoogstens, want hij loopt nog onzeker. De waggelgang van een peuter heeft ie. Het geeft me een rustig gevoel: zien hoe het kind af en toe plots bijna of helemaal valt en dan niet huilt. Alsof het mij wil leren: ik kom er wel, en jij ook, heb toch vrede met hoe de dingen lopen.

Ik ga op mijn zij liggen, zodat ik vader en zoon beter, en minder stiekem, kan bestuderen. Moeder zie ik niet.

De man is Italiaans tot in de puntjes: ijdel, want gespierd en prachtig bruin, een vrijwel gladde schedel met  gemillimeterd kapsel, een kleine tattoeage op zijn biceps en een piepklein zwembroekje. Ik ben er aan gewend en ik moet zeggen: in zijn cultuur voldoet hij aan alle eisen.
Het jongetje is klein, niet mager maar precies in verhouding tot zijn lengte. Piccolino. Het wil naar de zee, maar draagt geen zwembandjes. Hij rent al hobbelend weg, maar papa is er binnen twee grote stappen bij.

Met een grote zwaai pakt de man het jongetje en legt het op zijn buik op zijn onderarm. Het jongetje lacht en spartelt als hij bij het water gehouden wordt. Vertederd kijk ik toe.

Dan ben ik plotseling zo, zo moe.

Eén van mijn lievelingsdingen: hoe geluiden klinken als je zo moe bent dat je ergens anders dan in je eigen bed, zoals op het strand, in slaap valt. Zacht, kabbelend, geruststellend. Zo kalm dat je je ogen sluit, je overgeeft.
Door mijn wimpers heen zie ik de kleine watertrappelen. De zon verwarmt mijn rug. Het Siciliaans van de mannen sust mijn hart stil.

Het strand draait weg, vrede is wat overblijft.